Aswang Hunters Series: Spartan

Chapter 7: I Love You, Babe!

Kinabukasan, nagising si Delilah nang maamoy ang masarap na fried rice at pinritong bacon. Dahil sa pagod at stressful na happenings kahapon, kaagad na naramdaman niya ang pagkalam ng sikmura. Pagtingin sa relo ay mag-a-alas-otso na pala. Mabuti na lang at Sabado na dahil kung hindi, paniguradong late na naman siya sa klase.

Mabigat man ang katawan ay nagtungo na siya sa banyo upang ayusin ang sarili. Habang nagsusuklay, napahinto siya bigla nang maalala si Spartan. Magulo pa man ang buhok, dali-dali siyang lumabas ng silid upang kumustahin na ito.

"Naku, nakalimutan ko na siya!" pag-aalala niya. "Hindi pa pala nag-aalmusal!"

"Spartan!" pagtawag niya.

Naabutan niyang bukas ang silid at walang bakas ng kaibigan. Malinis ang paligid at nakatupi pa ang kumot at nakatabi nang maayos ang mga unan. Pumasok siya at sinuri ang kubeta upang siguruhing wala nga roon ang hinahanap. Pumanaog siya at hinalughog ang bawat parte ng bahay pero wala talaga roon ang binata.

"H-Hindi pwede," may pagkabahalang sinambit niya. Sa hindi maipaliwanag na dahilan, nalungkot na siya sa pag-aakalang nilisan na siya ni Spartan. Feeling close na kasi siya kaya batid niya na talagang mami-miss ito kapag hindi na nakasama pa. Hindi pa naman niya alam kung saan ang address nito sa Boh-Piz o Tuk-O kaya mahihirapan siyang mahanap pa ito.

Nang makasalubong ang ate, kaagad niya itong tinanong kung napansin ba ang dating classmate.

"Ate," habol ang hiningang pagtatanong niya kay Barbarella. "Nakita mo ba si Spartan?"

"Ngayong umaga, hindi pa," pagtataka nito lalo na at nakita ang pagkabahala sa ekspresyon ng nakababata. "Bakit?"

"Nawawala kasi e! Wala na siya rito," pigil sa pag-iyak na pagpa-panic niya. "Ate, hanapin natin!"

"Nawawala? E kausap palang namin siya kagabi ni Mommy. Ang saya-saya pa nga ng kuwentuhan namin kaya bakit naman siya aalis ng walang paalam?"

"Kausap niyo kagabi?" may pagkabahalang napabulalas niya. Sa lalim ng tulog niya, hindi niya namalayang nakilatis na ng pihikang nanay si Spartan. Katulad niya, may pagkasuplada rin ang ina kung hindi nito gusto ang ugali ng kausap kaya mas kinabahan siya. "Hala! Baka may nasabi kayong hindi maganda sa kanya! Prangka pa naman si Mommy baka na-hurt ang feelings!"

"Ngi, chika-chika lang kami, bakit naman siya magdadamdam? I-check na nga lang natin sa guard kung lumabas nga."

Halos hindi na niya maramdaman ang mga paa sa tulin ng paglalakad patungo sa guardhouse. Umasa siya na hindi pa sana ito nakakaalis o kaya naman nakakalayo. Subalit, nang tanungin ang bantay sa may gate, sinabi nito na wala naman din daw napansing ibang tao sa bahay na lumabas maliban sa tatay niya.

"Baka tumakas, umakyat ng pader!" aligagang pag-aanalisa pa rin niya. "Patingin nga po ng CCTV, baka ma-trace ko pa kung saan siyang kanto lumusot!"

Dismayado niyang pinanood ang naka-record pero gaya nang sinabi ng guard, tatay nga lang niya ang lumabas sa bahay. Nagkataon na nasira naman ng bagyo ang isang camera kaya hindi nakuhanan ang sa may bandang kanan ng garahe. Malamang, naisip niya, doon dumaan si Spartan.

Nanlulumong bumalik na lang si Delilah sa bahay at tulalang napaupo sa beranda.

"Umalis na siya. Hindi man lang nagpaalam nang maayos," malungkot na binulong niya. Maging si Barbarella ay ramdam ang lungkot ng kapatid kaya dinamayan pa siya.

"'Di bale, pahanap na lang natin siya sa Tuk-O," suhestiyon niya habang tinatapik ang likod ng kapatid upang kumalma na. "Kilala ko naman 'yun anak ng mayor kaya madali natin siyang matutunton."

"Huwag na, hayaan na natin siya," pagtanggi niya dahil para sa kanya, wala naman talagang dahilan upang hanapin pa si Spartan dahil classmate lang naman niya ito dati at nakasama lang ulit kahapon. Nakakahiya rin naman sa parte niya kung hahabulin pa ito samantalang hindi naman niya kaanu-ano talaga.