Δύο Πρόσωπα

ΜΑΡΙΑ

ΜΑΡΤΙΟΣ 1966

Ο κυρ-Θόδωρας, είχε ένα μικρό μαγαζί με ψιλικά στην περιοχή Νέα Παλάτια, στη Σκάλα Ωρωπού. Ήταν ένας καλός άνθρωπος, που οι κάτοικοι στήριζαν όσο μπορούσαν, καθώς διατηρούσε και το μοναδικό τηλέφωνο της περιοχής. Απέναντι ακριβώς από το μαγαζί του, ζούσε ο δάσκαλος της περιοχής, μαζί με την γυναίκα του και τον μικρό γιο τους. Αυτή η γλυκιά και χαρούμενη κοπέλα, με το μελαγχολικό πρόσωπο, ήταν η αδυναμία του Θόδωρα. Επισκεπτόταν συχνά το μαγαζί του για να κάνει τις αγορές της όμως και χωρίς λόγο, ίσα να τον φιλέψει ένα κομμάτι ζεστή πίτα ή να του δώσει μερικά φρέσκα λουλούδια από τον κήπο της για τη γυναίκα του, που τόσο της άρεσαν. Εκείνη τη Κυριακή, η Μαρία είχε πάει να αγοράσει μια εφημερίδα κι έπιασε κουβέντα με τον άντρα, ενώ ο γιος της έπαιζε στο δρόμο, μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά της γειτονιάς. Το τηλέφωνο χτύπησε και ο Θόδωρας της ζήτησε να τον συγχωρέσει και σήκωσε τη γραμμή. <<Παντοπωλείο, λέγεται>> απάντησε ψυχρά, μα έπειτα ο τόνος του άλλαξε. <<Μα δάσκαλε! Τι σύμπτωση κι αυτή; Εδώ έχω τη γυναίκα σου. Είσαι καλά; Δόξα τω Θεώ. Στη δίνω αμέσως>> είπε στον Λάμπρο κι έκανε νόημα στη Μαρία να μιλήσει, ενώ εκείνος βγήκε για να μην φέρνει τη κοπέλα σε δύσκολη θέση. <<Καρδιά μου! Πώς είσαι; Καλά, καλά. Πώς να είμαστε; Όλα ίδια. Εσύ; Από πού με παίρνεις; Κατάλαβα. Κι εγώ ήθελα να σε ακούσω ψυχή μου. Μου έλειψε η φωνή σου. Το παιδί; Όλο ρωτά πότε θα γυρίσεις. Ήσυχος είναι, τον ξέρεις. Παίζει μπάλα τώρα. Μην ανησυχείς για μας. Γύρνα όποτε... Όποτε θες εσύ. Κι εγώ σ' αγαπώ>>. Έκλεισε το τηλέφωνο η Μαρία και σκούπισε ένα δάκρυ που έτρεξε στο μάγουλο της. Έπειτα βγήκε έξω από το μαγαζί και ευχαρίστησε τον κυρ-Θόδωρο, για να περάσει απέναντι τον δρόμο για να μπει στο σπίτι της. Πριν σπρώξει την αυλόπορτα, έμεινε να κοιτάζει τον μικρό να παίζει μπάλα μαζί με τα υπόλοιπα γειτονόπουλα. Φαινόταν χαρούμενος και γεμάτος ενέργεια. <<Ίδιος ο πατέρας του>> σκέφτηκε η Μαρία. Ένα άλλο παιδάκι, έπεσε κάτω και ο Γιάννος, χωρίς δεύτερη σκέψη, έτρεξε πάνω του και τον βοήθησε να σηκωθεί. Αυτό το παιδί είχε μεγαλώσει μέσα στη καλοσύνη και την αγάπη και είχε καθαρή ψυχή. Για εκείνη ήταν ο βασικός λόγος να ζει, να αναπνέει, να συνεχίζει και να μη το βάζει κάτω.