Δύο Πρόσωπα

ΜΙΛΤΙΑΔΗΣ

<<Παντρεμένος;>> επανέλαβε η Θεοδοσία, ταραγμένα. Η Βιολέτα περπατούσε ανήσυχα μες το σαλόνι. <<Ο ουρανός στο κεφάλι μου ήρθε. Είναι δυνατόν; ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ; Γιατί να μας το κρύβει; ΠΟΙΟΣ Ο ΛΟΓΟΣ ΝΑ ΜΑΣ ΕΧΕΙ ΓΕΜΙΣΕΙ ΨΕΜΑΤΑ ΤΟΣΟ ΚΑΙΡΟ; Και να ήταν μόνο αυτό; Ο Μιλτιάδης μου έχει ΕΓΓΟΝΙ. Έχει εγγόνι και δεν το ξέρει! Είκοσι χρόνια ζωής θα έπαιρνε με τέτοιο νέο!>> έκανε απελπισμένα η Βιολέτα και σωριάστηκε στο καναπέ. <<Γιατί να μην το πει; Μήπως... Μήπως να μην τον κατηγορούσαν λόγω του θάνατου της Ελένης και...>>, <<ΠΟΙΟΣ ΝΑ ΤΟΝ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΣΕ; ΠΟΙΟΣ; 29 χρονών παλικάρι ήταν όταν πέθανε η Ελένη, ΣΤΟ ΡΑΦΙ ΘΑ ΕΜΕΝΕ; Τόσα χρόνια Θεοδοσία, μας έχει φλομώσει στα ψέματα. Τον παρακαλάγαμε να μας πει πως προχώρησε. ΤΟΝ ΠΑΡΑΚΙΝΟΥΣΑΜΕ! Κάτι άλλο συμβαίνει. Δεν μπορεί...>>, <<Τι άλλο βρε Βιολέτα μου; Ίσως η νέα του γυναίκα να μην θέλει πάρε/δώσε με το χωριό>>, <<ΚΑΙ; Είναι αυτή δικαιολογία για να μας την κρύβει; Θεοδοσία δεν λες σοβαρά πράγματα. Ξέρεις τι ημερομηνία είχε το χαρτί του διορισμού του; 1961! Το παιδί είναι μεγάλο, δεν είναι μωρό. Πρέπει να μάθουμε Θεοδοσία. Πρέπει οπωσδήποτε. Κι ο Μιλτιάδης μου πρέπει να γνωρίσει το εγγόνι του. Κι ας μην τους βλέπουμε συχνά. Έστω μια στο τόσο>>. Η Θεοδοσία ανακάθισε. <<Ο Λάμπρος δεν το θέλει αυτό. Το καταλαβαίνεις έτσι;>>, <<ΓΙΑΤΙ; Θέλω να μάθω το γιατί!>> της φώναξε θυμωμένα και η κοπέλα λούφαξε στη θέση της.

<<Συγνώμη, πρέπει να πάω στο μπάνιο>> πέταξε στην Αμαλία και έφυγε σχεδόν τρέχοντας. Μπήκε μέσα κι έκλεισε την πόρτα δυνατά πίσω της. Έπειτα σωριάστηκε στο πάτωμα κλαίγοντας. Τόσα χρόνια προσπαθούσε να κρατήσει το Διαφάνι μακριά τους και τώρα, έξι χρόνια μετά τη φυγή της, το ένιωθε πιο κοντά από ποτέ. Κράτησε το στόμα τους με το χέρι της, προσπαθώντας να κρατήσει τους λυγμούς της. Ανάσαινε βαριά. Η καρδιά της χτυπούσε δυνατά, χτυπώντας το στήθος της. Δεν την τάραξε τόσο το γεγονός πως άκουσε το όνομα του, μα η φωτογραφία στο πλαϊνό μέρος της εφημερίδας. <<Ο ΔΟΥΚΑΣ ΣΕΒΑΣΤΟΣ ΜΕΤΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΤΟΥ>> έγραφε η λεζάντα. Στη μέση στεκόταν εκείνος και, όπως πάντα δίπλα του, η Μυρσίνη. Από τα δεξιά της, βρισκόταν ο Κωνσταντής και στο πλάι του ο Μελέτης, πιστό σκυλί στο πλαί του. Αριστερά του Δούκα, η Πηνελόπη και ο Νικηφόρος. Και δίπλα του, εκείνη. Εκείνη που άφησε πριν 6 χρόνια, να πενθεί την απώλεια της. Η Ασημίνα. Πίεσε το στόμα με το χέρι της ξανά. Η εικόνα της αδελφής της, την τσάκισε. Πίστεψε για μια στιγμή πως θα χάσει τις αισθήσεις της. Η φωνή του Γιάννου την αφύπνησε. <<ΜΑΜΑΑΑΑ>> φώναξε ο μικρός και η Ελένη πετάχτηκε πάνω σαν να την χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα. Έπλυνε το πρόσωπο της, πήρε βαθιά ανάσα και πήγε κοντά του.