Δύο Πρόσωπα

Η ΑΠΑΓΩΓΗ

<<ΤΙ ΕΚΑΝΕΣ ΣΤΟ ΓΙΟ ΜΟΥ; ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ;>> ούρλιαξε ο Λάμπρος. Ο Μελέτης χαμογέλασε. <<Είναι μία χαρά. Φέρε την Σταμίρη να τον πάρει και δεν θα πάθει τίποτα>>, <<ΔΕΝ ΦΤΑΙΕΙ ΣΕ ΤΙΠΟΤΑ Ο ΜΙΚΡΟΣ! ΣΕ ΤΙΠΟΤΑ>>, <<Γιος της φόνισσας είναι, όλο και κάπου θα φταίει. Τον σώζει μόνο πως είναι Σεβαστός. Φέρτην σύντομα και ακόμα και σήμερα, μπορείς να πάρεις τον γιο σου>> του εξήγησε ήρεμα ο άντρας και τον πλησίασε με το πιστόλι να τον σημαδεύει. <<Αυτό, δεν το χρειάζεσαι>> πέταξε ειρωνικά και μάζεψε τον αρκούδο από το χώμα. Ο Λάμπρος έβραζε από θυμό. Κλώτσησε μια πέτρα με το πόδι του κι έπειτα έφυγε, σχεδόν τρέχοντας από το σπίτι. Περπατούσε με βήμα γρήγορο. Σχεδόν έτρεχε. Έφτασε λουσμένος στον ιδρώτα, στο σπίτι των Σεβαστών και χτύπησε με δύναμη την εξώπορτα. Η Αγορίτσα άνοιξε ταραγμένη. <<ΛΑΜΠΡΟ;>>, <<Πού είναι ο Δούκας;>>, <<Τι θέ...>>, <<ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΔΟΥΚΑΣ!>> ούρλιαξε στην γυναίκα που δαγκώθηκε φοβισμένα. <<Στο γραφείο του, με τον Νικηφόρο>>. Ανέβηκε τις σκάλες δύο-δύο και άνοιξε την πόρτα απότομα. <<Λάμπρο; Πώς μπαίνεις έτσι μέσα;>> είπε αυστηρά ο Δούκας. Ο δάσκαλος έτρεμε. <<Είπες, δεν θα πειράξεις τον γιο μου>>, <<Τι λες;>>, <<ΕΙΠΕΣ ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΝ ΠΕΙΡΑΞΕΙΣ>> φώναξε και ο Νικηφόρος τον κοίταξε με περιέργεια. <<Λάμπρο τι λες;>>, <<ΜΙΛΑΩ ΣΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΣΟΥ ΝΙΚΗΦΟΡΕ, ΜΗΝ ΑΝΑΚΑΤΕΥΕΣΑΙ. ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ; ΠΟΥ ΤΟΝ ΕΧΟΥΝ;>>. Ο Δούκας σηκώθηκε ψύχραιμα. <<Δεν έχω ιδέα για ποιο πράγμα μιλάς>>, <<Ο ΜΕΛΕΤΗΣ ΜΕ ΑΠΕΙΛΗΣΕ ΜΕ ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥ. ΑΠΗΓΑΓΕΣ ΤΟΝ ΓΙΟ ΜΟΥ! ΑΠΗΓΑΓΕΣ ΤΟΝ ΓΙΑΝΝΟ ΟΠΩΣ ΑΡΠΑΞΕΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΔΕΛΦΟ ΜΟΥ ΠΡΙΝ 6 ΧΡΟΝΙΑ!>> ούρλιαξε θυμωμένα. <<ΔΕΝ ΕΧΩ ΙΔΕΑ ΣΟΥ ΛΕΩ, ΠΑΨΕ. Δεν έδωσα καμία εντολή να πάρει ο Μελέτης τον γιο σου!>> του εξήγησε, ξελύνοντας την γραβάτα του νευρικά. <<Έδωσα εγώ>>. Η φωνή της Μυρσίνης ήρθε πίσω τους. Κανείς δεν την είχε δει να μπαίνει στο γραφείο. <<ΤΙ;>> έκανε ο Δούκας θυμωμένα. <<Εγώ έδωσα. Δεν θα πάθει τίποτα ο μικρός. Φέρε την Σταμίρη και θα τον πάρεις πίσω αμέσως>> έκανε ειρωνικά και τα μάτια του Λάμπρου πετούσαν φωτιές. <<Ποια Σταμίρη; Τι λέτε;>> είπε ο Νικηφόρος αναστατωμένα. <<Γιατί Μυρσίνη; ΓΙΑΤΙ;>> της φώναξε ο άντρας της. <<Το ήξερες. Ήξερες πως η φόνισσα του γιου μας ΖΕΙ και δεν έκανες ΤΙΠΟΤΑ. Το αίμα του Σέργιου μας, δεν το σεβάστηκες. Ντρέπομαι και που σου μιλάω>> είπε η Μυρσίνη, κοιτώντας τον αηδιασμένη. <<Τι σου έφταιξε ο μικρός; Ε;>>, <<ΣΚΟΤΙΣΤΗΚΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΙΚΡΟ! Εγώ τη Σταμίρη θέλω! Να έρθει μπροστά μου! Να με κοιτάξει στα μάτια! Χάρισμα σας ο γιος της. ΕΚΕΙΝΗ ΘΕΛΩ!>> φώναξε και έφυγε από το γραφείο. Η Ασημίνα που άκουσε τη φασαρία, μπήκε μέσα αμίλητη. <<Λάμπρο, τι λέει η μάνα μου; Ποια Σταμίρη; Η μάνα του Γιάννου είναι η Ελένη;>> ρώτησε ψύχραιμα ο Νικηφόρος. Όλοι τον αγνόησαν. <<Λάμπρο!>> γρύλισε ο Δούκας, χωρίς να τον κοιτάξει. <<Η προσφορά ισχύει. Πες της να έρθει με τον Προύσαλη και να παραδοθεί. Είναι υπό την προστασία μου. Θα δικαστεί, θα καταδικαστεί αλλά δεν θα πάθει τίποτα. Τη περιμένω πες της κι ο γιος σου,  είναι ασφαλής>>. Ο δάσκαλος δεν απάντησε κι έφυγε, τρέμοντας. <<Θα μου απαντήσει κάποιος, ΖΕΙ Η ΕΛΕΝΗ; Μιλήστε πια!>> τους είπε ο Νικηφόρος νευρικά. Ο Δούκας έριξε μια παγωμένη ματιά στην Ασημίνα. Του την ανταπέδωσε κι έπειτα έφυγε, κι αυτή, για το σαλόνι βιαστικά. Η Μυρσίνη καθόταν αμίλητη στην πολυθρόνα της, σφίγγοντας στα χέρια της, την φωτογραφία του Σέργιου. Η κοπέλα στάθηκε μπροστά της. <<Ούτε εσύ το ήξερες. Κι εσένα σε εξαπάτησε η αδελφή σου. Τέτοια οχιά είναι>> ψέλλισε, μπήγοντας τα δάχτυλα της στο δέρμα της. <<Πού είναι ο μικρός;>> ρώτησε με ηρεμία. <<Είναι καλά. Δεν θα τον πειράξω. Όσο κι αν θέλω να πάρω τον πρωτότοκο της, όπως πήρε εκείνη τον δικό μου, άλλο τόσο θέλω να τη δω να σέρνεται και να με παρακαλάει για τη ζωή του>> είπε με μίσος. Η Ασημίνα γονάτισε μπροστά της δακρυσμένη. <<Αν πάθει κάτι ο Γιάννος, θα σας κάψω όλους μέσα σε αυτό το σπίτι. ΟΛΟΥΣ!>> απείλησε με ψυχραιμία. Η Μυρσίνη χαμογέλασε ειρωνικά. <<Εσύ μου έφερες την επιβεβαίωση που ήθελα. Θα το έχεις κρίμα στο λαιμό σου. Το υποψιαζόμουν, μα όταν σε είδα με τον μικρό, κατάλαβα πως δεν ήταν απλά συμπάθεια, μιας κι είσαι στέρφα και δεν μπορείς να κάνεις παιδιά. Μίλαγε το αίμα σου Ασημίνα>>.