Κοιτάζω τα τοπία της Νάξου όσο ο μπαμπάς οδηγάει για να μας πάει στο σπίτι του φίλου του.
Περίμενα έναν ολόκληρο χρόνο για να έρθω εδώ.
Τι καλύτερο από τρεις ολόκληρους μήνες στο νησί;
«Κατεβείτε παιδιά, φτάσαμε»αναφωνεί ο μπαμπάς μου όταν παρκάρει έξω από την έπαυλη και βγαίνω τρέχοντας δίπλα μου αγνοώντας τον αδερφό μου που γκρινιάζει επειδή του χαλάσαμε τον ύπνο.
«ΣΟΦΙΑ!»ακούω μια πάρα πολύ γνωστή φωνή και γυρίζω κυριολεκτικά το σώμα μου 180 μοίρες. Ουρλιάζω όταν βλέπω την κολλητή μου στην είσοδο και τρέχω κατά πάνω της.
«ΑΑΑΑ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ»τσιρίζω σφιγγοντας την στην αγκαλιά μου και γελάει.
«Τώρα που ήρθες πρέπει να αναπληρώσουμε όλο τον χαμένο χρόνο»μου λέει στην προσπάθεια της να πάρει ανάσα και της κλείνω το μάτι.
Πάρτυ μέχρι το πρωί.
Επιτέλους ρε φίλε. Ακόμα και όταν έδινα πανελλήνιες σκεφτόμουν το φετινό καλοκαίρι και το τι έχω σκοπό να κάνω.
«Ο Φίλιππος;»την ρωτάω καθώς επεξεργαζομαι το χώρο γύρω μου για να τον εντοπίσω αλλά δεν προλαβαίνει να απαντήσει γιατί έρχεται ο αδερφός μου.
«Αλεξάκι, μεγάλωσες ή μου φαίνεται;»της λέει με το πρόσωπο του να λάμπει και εκείνη κοκκινίζει ολόκληρη.
Τους αφήνω μόνους να μιλήσουν μιας και από περσυ προσπαθώ να τους τα φτιάξω αλλά και οι δύο δεν διαθέτουν μυαλό.
Προχωράω προς το εσωτερικό της έπαυλης στην οποία ο μπαμπάς μου έχει μπει ήδη και παρατηρώ εκείνα τα γαλάζια μάτια που τόσο πολύ μου έλειψαν.
Οκευ, έχω ένα μικρό πολύ μικρό έως απειροελάχιστο κόλλημα μαζί του.
Προχωράω γρήγορα προς το μέρος τους με ένα πλατύ χαμόγελο.
«Ορίστε και η μικρή»αναφωνεί ο μπαμπάς μου αλλά τον αγνοώ και πέφτω στην αγκαλιά του Φιλίππου.
«Εε σιγά σιγά σπόρε θα με σκάσεις»μουρμούριζει γελώντας και ορκίζομαι πως το γέλιο του είναι ο πιο ωραίος ήχος που έχω ακούσει στην ζωή μου.
Σηκώνω το κεφάλι μου και τον παρατηρώ. Έχει αλλάξει πολύ, έχει αφήσει τα γένια μερικών εβδομάδων με αποτέλεσμα να φαίνεται άγριος ενώ δεν είναι.
«Καλά συγγνώμη, απλώς μου έλειψες»του λέω απομακρυνοντας τον εαυτό μου από πάνω του. Έχει αλλάξει από το περασμένο καλοκαίρι. Είναι καπως πιο...σοβαρός.
«Σοφία μου! Κορίτσι μου πως μεγάλωσες έτσι, ολόκληρη γυναίκα έγινες»ακούγεται η φωνή της κυρίας Λένας και χαμογελάω ντροπαλά.
«Μεγαλώσαμε μαμά»της απαντά η κολλητή μου όταν έρχεται και στέκεται δίπλα μου.
«Ακόμα νιάνιαρα είστε»αναφωνεί ο Κωστής, που κάνει μια αντρική χειραψία με τον Φίλιππο. Του ρίχνω μια δολοφονική ματιά αλλά αποφασίζω να μην ασχοληθώ άλλο.
«Το φαγητό είναι έτοιμο πάντως. Έχω κάνει το αγαπημένο σου.»μου λέει ψιθυριστά η κ.Λένα καθώς μου κλείνει συνωμοτικά το μάτι.
Την λατρεύω αυτή την γυναίκα.
Αισθάνομαι πολλές φορές πως είναι και δική μου μαμά.
«Ωω, είδες που τελικά σε εσάς τα μικρά κάνουμε όλα τα χατήρια;»με ρωτάει ο Φίλιππος με ένα περίεργο ύφος και χασκογελαώ αμήχανα.
Τι έχει πάθει;
Πρέπει να μάθω από την Αλεξία.
Ήδη όλες μου οι ελπίδες για το φετινό καλοκαίρι αρχίζουν να γκρεμιζονται.
Πάνω που είχα αποκτήσει λίγο παραπάνω θάρρος.
«Φίλιππε, βοηθά τον πατέρα σου με τις βαλίτσες. Αντε! »τον προστάζει η μαμά του και εκείνος ρολλάρει τα μάτια του αδιάφορα.
«Εμ, τι στο καλό έχει πάθει ο αδερφός σου;»ρωτάω χαμηλόφωνα την Αλεξία καθώς προχωράμε προς την κουζίνα.
«Δεν ξέρω. Είναι έτσι από τον Μάρτιο. Κατσούφης»ανασηκωνει τους ώμους της πριν κάτσουμε δίπλα δίπλα στο μεγάλο τραπέζι.
Την κοιτάζω προβληματισμένη.
Χμ, τι μπορεί να έγινε δηλαδή;
«Το βράδυ θα πάρετε και τα κορίτσια μαζί σας»ακούγεται ο μπαμπάς της Αλεξίας να λέει στα αγόρια καθώς έρχονται και αυτοι στην κουζίνα.
Βγάζουν επιφωνήματα παραπόνου.
«Για κανέναν λόγο. Δεν γουστάρω να γίνω μπέμπισιτερ»γκρινιάζει ο Φίλιππος και τον παρατηρώ καλύτερα. Που είναι εκείνο το γλυκό αγόρι από πέρυσι;
Τι συνεβη;
«Ναι δίκιο έχει. Γιατί να της πάρουμε μαζί μας;»τον λόγο τώρα παίρνει ο Κωστής.
Αμα σου φέρω στο κεφάλι την πιατέλα με το ρύζι θα σου πω εγώ.
«Δεν πειράζει, θα πάμε μόνες μας στο beachparty»απαντά ειρωνικά η κολλητή μου και παίρνω και εγώ το ανάλογο ύφος.
Δεν θέλουμε συνοδεία.
Μεγαλώσαμε πιαμ
«Ναι καλά»μουρμούριζει ο άλλος καθώς χαζεύει στο κινητό του και τον κοιτάω με σηκωμένο φρύδι.
Υποθέτω πως κάπου εδώ ξεκινάει εκείνο το υπέροχο καλοκαίρι που έλεγα;
-oliaaaa
ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ
Finding Us
Teen FictionΕκείνο το καλοκαίρι θα άλλαζαν όλα. Εκεινο το καλοκαίρι θα μου μάθαινε πολλά.
