Finding Us

{74}Στάδιο Δεύτερο:Η Αποδοχή Της Πραγματικότητας

Όλο το βράδυ δεν κοιμήθηκα. Έκλαιγα, άκουγα και εκείνον από το δωμάτιο του να κάνει το ίδιο και απλά ήθελα να πεθάνω.

Τον έκανα να κλάψει.
Έκανα κάποιον που με αγαπάει να κλάψει.

Αφού φροντίσω να καλύψω τα πρησμένα μου μάτια με κονσίλερ, κατεβαίνω σιγά σιγά τις σκάλες. Ήρθαν σχεδόν όλοι χτες να με ρωτήσουν αν είμαι καλά. Το ίδιο και τον Φίλιππο. Οπότε προτιμώ να κατέβω να φάω μαζί τους πρωινό, να με δουν, για να σταματήσουν να ασχολούνται μαζί μου.

Μόλις φτάνω στην τραπεζαρία όλα τα βλέμματα πέφτουν πάνω μου και ξεροκαταπίνω.

«Σοφάκι, καλημέρα! Έλα κάτσε να φας»μου λέει ο μπαμπάς μου δίνοντας μου ένα φιλί στο μέτωπο και τραβάει την καρέκλα για να κάτσω.

«Εγώ χόρτασα»ακούγεται η φωνή του και σηκώνω το κεφάλι μου για να τον κοιτάξω. Το πρόσωπο του είναι κουρασμένο. Σηκώνεται αφού σκουπίσει τα χέρια του και φεύγει.

Επειδή ήρθα και δεν θέλει να με βλέπει.

Η κ.Λένα πάει να τον σταματήσει αλλά την εμποδίζει ο κυριος Διονύσης.

«Άστον, θα ηρεμήσει κάποια στιγμή»της ψιθυρίζει.

«Αμάν με αυτό το παιδί!Αμάν!»γκρινιάζει αγανακτισμένη και νιώθω τα μάτια μου να βουρκώνουν. Τόσο πολύ με μισεί;«Κορίτσι μου, έλα να σου βάλω γάλα στα δημητριακά σου»συνεχίζει παίρνοντας το μπολάκι από μπροστά μου.

«Το απόγευμα θες να πάμε για να ένα καφέ; Ή πιο αργά για φαγητό;»με ρωτάει η Αλεξία χαμογελαστή και είμαι έτοιμη να αρνηθώ αλλά...δεν μου φταίει σε κάτι εκείνη. Γιατί να περάσει μόνη της τις διακοπές όσο εγώ θα κλαιω στο δωμάτιο μου;

«Ναι δεν έχω πρόβλημα»απαντώ χαμηλόφωνα.

Θα ηρεμήσει κάποια στιγμή, έτσι δεν είναι;
Δεν μπορεί να μείνει έτσι για πάντα.

Γαμωτο, όταν ήμασταν μικρά δεν μαλώναμε ποτέ. Ήμασταν οι μόνοι που διασκεδαζαμε όλη την ώρα χωρίς καβγάδες και παρεξηγήσεις. Τώρα είναι σαν να κάνουμε ότι δεν κάναμε τότε.

Τραγικό, έτσι ;

Φίλιππος

Σβήνω το τσιγάρο στο γεμάτο από γόπες τασάκι και παίρνω άλλο από το πακέτο. Έχει αρχίσει να βραδιάζει, κάνει και λίγο ψυχρά. Ανεβάζω το φερμουάρ της ζακέτας μου και περνάω τα δάχτυλα μου μια γρήγορη από τις χορδές της κιθάρας.

Αλλά δεν μπορώ να παίξω τίποτα. Δεν έχω έμπνευση για τίποτα.
Κοιτάζω τον δρόμο. Έχει φύγει ώρα τώρα με την Αλεξία.

Πως μπόρεσε να πάει με άλλον;
Τόσο εύκολο της ήταν;

Ναι, έκανα μαλακιες. Την πλήγωσα που δεν ήρθα τα Χριστούγεννα, που της ζήτησα διάλειμμα, που δεν της μιλούσα αλλά είμαι σίγουρος ότι δεν μου άξιζε αυτό.

Εγώ δεν πήγα με καμία ρε φίλε. Ήθελα μόνο εκείνη δίπλα μου.

«Αν ήρθες για να με μαλώσεις όπως έκανε η μαμά καλύτερα να φύγεις. Δεν έχω όρεξη»λέω όταν αισθάνομαι την παρουσία του πατέρα μου δίπλα.

Αλλά παρόλα αυτά κάθεται.

«Δεν ήρθα γιαυτό, αν και θα έπρεπε να φας κατσάδα από εμένα για την αντίδραση σου. Μου μίλησε η μαμά για το τι έκανες και, δεν είμαι πολύ χαρούμενος»μου λέει και παρατηρώ που μαζεύει τα τσιγάρα από το τραπέζι.

Δεν θα γκρινιαξω γιατί θα καταλήξουμε να μαλώνουμε για άσχετο λόγο απ'αυτόν για τον οποίο ήρθε.

«Πήγε με άλλον. Όσο ήμουν στο Στρασβούργο»ψιθυρίζω αφήνοντας την κιθάρα στην άκρη και βάζω τα χέρια μου στις τσέπες.

«Δεν είχες ζητήσει διάλειμμα;»με ρωτάει με σηκωμένο φρύδι.

«Ναι ρε μπαμπά. Αλλά δεν περίμενα ότι θα πάει με άλλον. Εγώ δεν έκανα τίποτα με καμία. Μου έλεγε ότι της λείπω, και πως με αγαπάει ενώ το είχε ήδη κάνει με τον άλλον»η φωνή μου βγαίνει περισσότερο σαν παράπονο. Την άγγιξε κάποιος άλλος σε σημεία που μέχρι τώρα είχα δει και ακουμπήσει μόνο εγώ.

«Δεν την αγαπάς πια;»

«Πας καλά ρε μπαμπά; Φυσικά και την αγαπάω! Πάντα θα την αγαπάω, ήμαστε δεν ήμαστε μαζί. Απλώς...δεν ξέρω...μου ήρθε απότομα. Δεν το περίμενα»μουρμουρίζω όσο νιώθω ένα-δύο δάκρυα να τρέχουν στα μάγουλα μου.

Ορίστε, έγινα και κλαψιάρης τώρα.

«Αγόρι μου, η δική σας σχέση είναι ξεχωριστή. Σας συνδέουν πολλά πράγματα που ίσως μόνο εσείς μπορείτε να αντιληφθειτε. Σε κάνει χαρούμενο, το ίδιο και εσύ εκείνη. Το καλοκαίρι ξέρεις πόσο πολύ σας χαιρομασταν όλοι όταν σας βλέπαμε μαζί;»τόση ώρα δεν τον κοιτούσα αλλά αυτά τα λόγια με έκαναν να επικεντρωθώ πάνω του.

Ο δικός μου ο πατέρας είναι αυτος;

«Να μην αφήσεις ποτέ ό,τι αγαπάς και ό,τι σε κάνει χαρούμενο. Είτε αυτό είναι η μουσική, είτε η Σοφία, είτε ακόμα και το πιο μικρό πραγματάκι. Σε αυτή την ζωή πρέπει να κυνηγάς όλα όσα σε κάνουν ευτυχισμένο γιατί αλλιώς Φίλιππε...χανεις την ουσία, και το παιχνίδι. Συγχώρεσε την»τελειώνει με εμένα να τον κοιτάω με ανοιχτό το στόμα και μου κλείνει το μάτι.

Σηκώνεται, παίρνοντας μαζί του τα τσιγάρα και το τασάκι. Γαμώτο, ήθελα να κάνω γιατί πραγματικά νιώθω το κεφάλι μου να σπάσει.

Συγχώρεσε την.

-oliaaaa