Finding Us

{64}-Μία Ανατροπή

Το σαγαπώ του σχεδόν με έχει στοιχειώσει. Έχουν περάσει οι μέρες, σήμερα αλλάζει ο χρόνος. Δεν έχουμε μιλήσει από εκείνο το τηλεφώνημα στο πατρικό του όμως...όμως θυμάμαι εκείνες τις δύο λέξεις που για δευτερόλεπτα με έκανε να αισθανθώ χαρούμενη.

Να ξεχάσω ότι δεν είναι εδώ...

Ανεβάζω το φερμουάρ της σουέτ μπότας μου και σηκώνομαι από το κρεβάτι. Κοιτάζομαι στον καθρέφτη και σηκώνω ελάχιστα το κολλητό μου τζιν. Μαζεύω ότι έπρεπε να πάρω μαζί μου, τα ρίχνω μέσα στην τσάντα και κατεβαίνω κάτω.

Ο μπαμπάς μου θα βγει με τους γονείς του Φιλίππου και κάτι άλλους φίλους τους ενώ εγώ, η Αλεξία και ο Κωστής θα βγούμε με τον Γιώργο, την παρέα του και κάποιους φίλους του αδερφού μου.

«Να προσέχεις την αδερφή σου Κωστή»αναφωνεί ο μπαμπάς μου μόλις κατεβαίνω τις σκάλες και ο μικρός χαμογελάει.

«Μην ανησυχείς...οποίος την πειράξει...»λεει κάνοντας την χαρακτηριστη κίνηση με τον αντίχειρα του να χαράζει μια γραμμή στον λαιμό του.

Ρολλάρω τα μάτια μου.
Έλεος.

«Κόψτε τις βλακειες!»τους 'μαλώνω' μόλις φτάνω προς το μέρος τους και στέκομαι δίπλα στον Κωστή.

«Να προσέχετε! Αν πάει αργά θα μείνω στον Διονύση, μην οδηγώ μες την νύχτα,να το ξέρετε»μας λέει ο κυρ Βαγγέλης ενώ μας δίνει λεφτά και τον φιλαω στο μάγουλο.

Βγαίνουμε έξω και προχωράμε προς την μηχανή του Κωστή. Βάζω το κράνος, φοράει και εκείνος το δικό του και με βοηθάει να ανέβω γιατί δεν είναι και πολύ εύκολο με τις μπότες.

«Ξέρεις...ο Φίλιππος μου είπε πως θα ήθελε να ξαναμιλήσετε γιατί και εκείνος...δεν είναι καλά»μου λέει όταν παίρνει και εκείνος θέση. Κλείνω στιγμιαία τα μάτια μου.

Σήμερα όχι Φίλιππος.

«Θέλω να είμαι χαρούμενη σήμερα. Το συζητάμε άλλη φορά.»απαντώ ενώ τυλίγω τα χέρια μου γύρω του. Δεν λέει κάτι και εγω ακουμπώ το κεφάλι μου στην πλάτη του.

Έστω για μια μέρα να μην σκεφτώ εκείνο το θέμα.

[...]

Τα χείλη του ακουμπούν τα δικά μου, στην αρχή απαλά και στην συνέχεια πιο έντονα.

Δεν ξέρω πως τον άφησα να το κάνει αυτό. Μου έλειψε αυτή η αίσθηση αλλά κανείς δεν μπορεί να αντικαταστήσει εκείνος.

«Γιώργο...»μουρμουρίζω και εκείνος απομακρύνεται απότομα. Περνάει το χέρι του μέσα από τα μαλλιά του και ξεφυσάει.

«Μαλακία μου, σόρρυ. Δεν έπρεπε»μουρμούριζει μετανιωμένος, γυρίζει την πλάτη του και στηρίζει τον εαυτό του στην κολώνα της ΔΕΗ, κοιτώντας τον δρόμο.

Παίρνω μια βαθιά ανάσα. Το πλησιάζω και τον αναγκάζω να γυρίζει για να με κοιτάξει.

«Δεν πειράζει...εννοω πως...»απλά κάνω μύτες και τον ξανά φιλάω. Πιο απαλά και αργά. Μου είχε λείψει αυτή η επαφή, είχα την ανάγκη από κάποιον να με αγκαλιάσει, να με φιλήσει.

Ισως είναι και το ποτό που μιλάει αυτή την στιγμή αλλά...νιώθω μόνη ρε γαμώτο.

«Σοφία, Σοφία είναι και ο Φίλιππος στην μέση»με σταματά μπερδεμένος.

«Ας τον ξεχάσουμε για λίγο. Σε παρακαλώ»του ζητάω ενώ δένω τα χέρια μου γύρω από την μέση του και κλείνω τα μάτια μου.

Όπως με ξέχασε εκείνος, θα τον ξεχάσω και εγώ, έστω και για λίγο.
Αξίζω να παίρνω την επιβεβαίωση που ζητώ, και δυστυχώς ο Φίλιππος τον τελευταίο καιρό μόνο αυτή δεν μου δίνει.

Ήθελα να ήταν εδώ.
Ήθελα να ήταν εδώ να περάσουμε μαζί τον καινούργιο χρόνο.
Στην δική του αγκαλιά. Μόνο στην δική του.

«Θες να πάμε σπίτι μου;»με ρωτάει σχεδόν ψιθυριστά και με το χέρι του χαϊδεύει τα μαλλιά μου.

Και εγώ σαγαπαω Φίλιππε.

Γνεφω καταφατικά.

-oliaaaa

!Το ποτό να αντέχετε και όλα καλά!