Finding Us

{50}-Εμπιστοσύνη

Αλεξία

«Τάσο κόφτο γαμώτο, με έπρηξες!»του φωνάζω ενώ σηκώνομαι με φόρα από το κρεβάτι, αγνοώντας τον πονοκέφαλο, και κατευθύνομαι προς την κουζίνα.

«Όχι δεν σταματάω αν δεν μου πεις ποιος ήταν στο τηλέφωνο.»μου λέει με  πιο χαμηλό τόνο φωνής από εμένα αλλά και πάλι υψηλό.

«Λύσσαξες πια! Ο Κωστής ήταν»παραδέχομαι και τον βλέπω να σκαλώνει και να κοκαλώνει στην θέση του.

Αυτό ήταν.
Εγκεφαλικό.
Πάει, μας τελείωσε ο καημένος.

«Τι στον διάολο ήθελε αυτός;»με ρωτάει φτυνοντας τις λέξεις του ενώ στηρίζω περισσότερο τον εαυτό μου στον πάγκο γιατί νομίζω ότι ο πυρετός μου αρχίζει να ξανά ανεβαίνει.

«Να μου πει περαστικά ρε Τάσο»γκρινιάζω και βάζω σιγά σιγά ένα ποτήρι κάτω από την βρύση για να πιω νερό.

Τώρα βρήκα να αρρωστήσω και εγώ;
Και κάθε φορά με πονάει ο λαιμός και το κεφάλι μου.

«Που το έμαθε ότι είσαι άρρωστη;»αν μπορέσουμε να με σκοτώσει το βλέμμα του, θα ήμουν ήδη θαμμένη.

«Του το είπε ο Φίλιππος. Μιλάνε ξέρεις»απαντώ ειρωνικά όμως το ύφος του παραμένει σοβαρό και αγριεμένο.

«Και μισή ώρα τι λέγατε;Τα νέα σας;»

«Τάσο, είναι φίλος μου. Θα μιλάω μαζί του όση ώρα θέλω»του λέω καθώς έχω αρχίσει να τα παίρνω και μας βλέπω εδώ πέρα να γίνεται η ναυμαχία της Σαλαμίνας.

«Ένας φίλος που σε έχει πηδήξει όμως!»και αυτό ήταν αρκετό για να μου στρίψει το μάτι. Μου έρχεται να σηκώσω το χέρι μου και να του δώσω μια ανάποδη, να δει τον ουρανό με τ'άστρα.

Έχει χαρεί όμως που αισθάνομαι λίγο αδύναμη να το κάνω λόγω του πυρετού.

«Ε δεν τρώγεσαι αγόρι μου! Δεν τρώγεσαι!»αναφωνώ σπρωχνωντας τον και ξαναπηγαίνω στο δωμάτιο μου, ξαπλωνοντας κάτω από τα ζεστα σκεπάσματα.

«Χαμουρευόσασταν όλο το καλοκαίρι. Τα χαλασατε και τώρα είσαι μαζί μου. Τι τα πιάσατε τα πίτσι πίτσι ξανά;»με ρωτάει με σταυρωμένα τα χέρια και καταλαβαίνω πως κρατιέται με νύχια και με δόντια να μην φωνάξει.

«Ο άνθρωπος ενδιαφέρθηκε να μάθει αν είμαι καλά, σε σχέση με εσένα που ενώ είμαι άρρωστη μου κάνεις κήρυγμα!»του εναντιωνομαι με τον λαιμό μου να με καίει και κλείνω τα μάτια μου στιγμιαία.

Με τον Κωστή μπορεί να έγινε ό,τι έγινε αλλά δεν σταματήσαμε να μιλάμε. Απλως, είδαμε πως δεν μπορεί να δουλέψει το μεταξύ μας και το αφήσαμε.