Finding Us

{61}-Ξέσπασμα

39 μέρες μετά.

Η μαμά μου πάντα έλεγε πως όταν κάποιος σαγαπάει θα κάνει τα πάντα για σένα. Θα είναι εκεί για σένα.
Έτσι έκανε και εκείνη για εμένα, τον Κωστή και τον μπαμπά.

«Έλα ρε Σοφάκι μου μη στεναχωριέσαι, θα έρθει το Πάσχα»μου λέει ο αδερφός μου ενώ με κλείνει στην αγκαλιά του και αφήνω τα δάκρυα μου να μουσκέψουν την μπλούζα του.

Το να κρατάς υποσχέσεις και να τιε τηρείς δεν είναι εύκολο πράγμα τελικά. Πρέπει να είσαι σίγουρος πως είσαι ικανός να ανταπεξέλθεις σε οποιαδήποτε συνθήκη.

«Δεν...δεν...νόμιζα πως...»βασικα δεν μπορώ να μιλήσω. Οι λυγμοι μου σχεδόν με πνίγουν. «Είχε...είχε πει ότι θα...θα ερχόταν»καταφέρνω να πω μετά από πολύ προσπάθεια.

Τα πρώτα μας Χριστούγεννα...
Καταστράφηκαν.

Είπε στο Κωστή ότι δεν θα έρθει και όχι σε εμένα.
Όσες μέρες πέρασαν είχαμε επαφή, όχι κάθε μέρα, του άφηνα περιθώριο. Υπήρξε και φορά που μιλήσαμε μετά από τρεις μέρες, λέγαμε τα τυπικά αλλά θα μπορούσε να μου το πει.

Όχι να τα μαθαίνω από άλλους.

«Ησύχασε...Έλα σε παρακαλώ...»μουρμούριζει δίνοντας μου ένα φιλί στα μαλλιά. «Θα...θα κάνουμε μαζί ό,τι θέλεις...ό,τι είχες κανονίσει»συνεχίζει και βγάζω το πρόσωπο μου από τον ώμο του για να πάρω ανάσα. Τον κοιτάζω με δάκρυα στα μάτια και μπορώ να καταλάβω πως έχει βουρκωσει. «Δεν θέλω να σε βλέπω να κλαις Σοφάκι μου...»

Μαγαπαει.
Και ας είναι μικρότερος πάντα με πρόσεχε σαν να είμαι εγώ ή μικρή του αδερφή.

«Το είχε υποσχεθεί Κωστή...μου το είχε πει»η φωνή βγαίνει με δυσκολία, σαν παράπονο. Δεν θα έρθει.

«Μαλακισμένο, θα με κάνεις και εμένα να κλάψω, σκάσε»μουρμούριζει φιλώντας το μέτωπο μου και εγώ τον σφίγγω πιο πολύ στην αγκαλιά μου.
«Μου είπε ότι έχει πολύ δουλειά στο πανεπιστήμιο, πρέπει να τελειώσει μια έρευνα. Δεν προλαβαίνει ν...»

Τον διακόπτω.
Δεν μπορώ να ακούω συνέχεια την ίδια δικαιολογία ενώ η εξήγηση είναι πολύ πιο απλή.

«Έχει βρει άλλη...»ξεστομίζω κοιτώντας επίμονα το τραπεζάκι. Δεν μπήκε καν στον κόπο να μου στείλει ένα μήνυμα.

«Μην λες βλακειες...Ρε εσένα σαγαπάει πιο πολύ και από τον ίδιο του τον εαυτό. Θα έχει βρει άλλη;»

«Αν μαγαπούσε θα τηρούσε τις υποσχέσεις του»

Μπορεί να ακούγομαι εγωίστρια αλλά...αλλά δεν μπορώ να κάνω αλλιώς.
Δεν φταίω εγώ γαμώτο...

[...]

«Έλα, είναι και ο Γιώργος εδώ. Αντε ντύσου να πάμε στα μπιλιάρδα με τους φίλους του»μου λέει η Αλεξία ενώ σκαρφαλώνει στο κρεβάτι και με σκουντάει όμως δεν γυρίζω την πλάτη μου.

«Δεν έχω όρεξη. Πηγαίντε μόνοι σας, καλά να περάσετε.»τους λέω αφού ξέρω πως είναι και οι δύο μέσα στο δωμάτιο απλά δεν έχω αλλάξει πλευρό για να τους δω.

Επικρατεί για λίγο ησυχία, ψιθυριζουν βέβαια κάτι που δεν μπορώ να καταλάβω.

«Σοφία, ήρθα από Αιγάλεω. Άλλαξα δύο  φορές μέτρο και μια τρόλεϊ. Δεν με λυπάσαι λίγο που έκανα τόσο δρόμο;»με ρωτάει ο Γιώργος όταν έρχεται από την μεριά μου και γονατίζει για να έρθει στο ύψος μου.

Και να τι ψιθυριζαν πριν. Να εκμεταλλευτουν τις τύψεις που πολύ εύκολα μπορώ να αποκτήσω, με σκοπό να με πείσουν.

Τον κοιτάζω.
Με κοιτάζει με κουταβισιο βλέμμα.
Και λυγίζω.
Δεν είμαι και για πολλά πολλά.

«Καλά, καλά. Θα έρθω. Βγείτε έξω να ντυθώ»τους λέω με ένα λοξό χαμόγελο καθώς διώχνω τα σκεπάσματα από πάνω μου και εκείνοι κάνουν ενα high five.

Στο μεταξύ, έχει περάσει μισή μέρα χωρίς σημάδι ζωής του Φιλίππου μετα την βόμβα που πέταξε στον Κωστή.

Αν δεν μπορείς να κρατήσεις μια υπόσχεση τότε μη τη δίνεις.

-oliaaaa