Finding Us

{47}-Το Γράμμα

«Έλα Φίλιππε σταμάτα! ΑΧΑΧΑΧΑ Φίλιππε»του λέω με μεγάλη δυσκολία και προσπαθώ να απομακρύνω τα χέρια του από την κοιλιά μου που με γαργαλάει.

«Μου έλειψες πάρα πολύ ρε Σοφάκι μου...πάρα μα πάρα πολύ»μου λέει σφιγγοντας με στην αγκαλιά του και με φιλάει στο κεφάλι.

«Ναι και εμένα αλλά θα σκάσω, μπορείς να με αφήσεις»του λέω γελώντας χτυπώντας τον ελαφρώς στο μπράτσο.

«Ο Κωστής καλά είναι;»με ρωτάει καθώς απομακρύνεται ελάχιστα και γνέφω γρήγορα χαμογελώντας.

«Ναι ναι, μια χαρά. Όπως τον ξέρεις. Πάντα είναι καλά αυτό το παιδί»του λέω ενώ πιάνω τα μαλλιά μου μια ψιλή κοτσίδα γιατί είχα ξεμαλλιαστεί η αλήθεια είναι. «Εσύ πως τα πέρασες εδώ; Δεν πιστεύω να έγινε τίποτα με καμία!»συνεχίζω κοιτάζοντας τον με σηκωμένο φρύδι και εκείνος κουνάει αρνητικά το κεφάλι του.

«Εγώ ήμουν ήσυχο παιδάκι όπως πάντα. Αφού με ξέρεις»μου λέει φιλώντας με πεταχτά και χαμογελάει αθώα.

Τόσο όμορφος.

«Αντε πάμε για ύπνο; Νύσταξα!»αναφωνώ ενώ ταυτόχρονα χασμουριέμαι. Τρεις ώρες μέσα σε ένα λεωφορείο και δεν μπορούσα να ξυπνήσω γιατί ήταν ένα παιδάκι πιο πίσω και δεν έλεγε να βγάλει τον σκασμό και να σταματήσει να γκρινιάζει στην μάνα του για το πότε φτάνουμε.

«Πάμε και αν ξυπνήσω πρώτος θα παραγγείλω να φάμε.»μου λέει ενω σηκώνεται πάνω και μαζεύει το κινητό του από το τραπεζάκι. Το απενεργοποιεί και τεντωνεται. Ο γλυκούλης. «Άντε μωρό μου πάμε»

[...]

Βγαίνω από το μπάνιο και παρατηρώ πως είναι καθισμένος στον καναπέ να διαβάζει ένα χαρτί. Το κοιτάει σκεπτικός, απελπισμένος, αγχωμένος.

Συνοφρυώνομαι και τον πλησιάζω.

«Αγάπη μου, όλα καλά;»ρωτάω και φαίνεται να τρομάζει αφού γυρίζει αν με κοιτάξει και τσαλακωνει το χαρτί βάζοντας το στην τσέπη μου. Τι διάβαζε;

«Ναι ναι, όλα μια χαρά. Ετοιμάστηκε; Να πάμε στην σχολή;»με ρωτάει γρήγορα αποφεύγοντας να μου πει κάτι για το γράμμα. Γνέφω καταφατικά ενώ πιάνω το μπουφάν μου από την κρεμάστρα.

«Τι διάβαζες εκεί και είσαι έτσι;»του λέω γεμάτη περιέργεια και για μια στιγμή σμίγει τα φρύδια του μη ξέροντας τι να απαντήσει.

«Εεε...τίποτα...απλώς κάτι μου έστειλε ο πατέρας μου...κάτι χαρτιά που θα χρειαστούν για μια δουλειά»μου λέει βιαστικά και στο τέλος σκάει ένα αχνό χαμόγελο, καθόλου πειστικό, για να δείξει ότι όλα είναι καλά.

Δεν πείθομαι παρόλα αυτά, όμως αποφασίζω να μην το συνεχίσω. Αν θέλει μπορεί να μου πει το οτιδήποτε τον απασχολεί. Δεν θέλω να τον πιέσω για τίποτα.
Είμαι εδώ για εκείνον.
Εξάλλου μπορεί, όπως είπε, να μην είναι τίποτα ανησυχητικό.

Τον φιλάω πεταχτά και χαϊδεύω τα μαλλιά μου με ένα χαμόγελο. Αυτόν τον άνθρωπο τον αγαπάω και είμαι τρελά ερωτευμένη μαζί.

Φίλιππος

«Και πότε θα της το πεις;»με ρωτάει ο Τάσος ενώ πίνει μια γουλιά από τον καφέ του και ανασηκώνω τους ώμους μου.

«Δεν ξέρω...δεν ξέρω»απαντάω τελικά μετά από λίγα λεπτά ησυχίας αφού και οι δύο περίμεναν να δουν τι θα πω. Ήταν ανάγκη τώρα; Βασικά τι λέω; Ηξερα πολύ καλά τι έκανα πριν 6 μήνες αλλά ρε γαμώτο τώρα τελευταία ήθελα απλά να μην έρθει ποτέ αυτή η ώρα.

«Ναι αλλά κάποια στιγμή πρέπει να μάθει. Να το συζητήσετε»λέει με την σειρά του ο Γρηγόρης και παίρνω μια βαθιά ανάσα.

«Όχι τώρα που την βρήκα να την χάσω ρε φίλε. Δεν είναι δίκαιο»γκρινιάζω σαν μικρό παιδί χτυπώντας σιγανά το χέρι μου στο τραπέζι.

Πριν από 6 μήνες η σχέση μας μου φάνταζε απίθανη. Έτσι δεν είχα δώσει πολύ σημασία. Τώρα όμως, και μόνο στην ιδέα ότι μπορεί όλο αυτό το μεταξύ μας να διαλυθεί, τρομάζω.

Δεν θέλω..

«Έχεις όμως δύο μήνες ακόμα να της το πεις. Μετά η απόφαση είναι δικιά σου»συνεχίζει και τοποθετώ τις παλάμες μου στο πρόσωπο μου ρίχνοντας το κεφάλι μου προς τα πίσω.

Τέλεια.
Καλύτερα δεν γίνεται.

Ή το Σοφάκι ή το Στρασβούργο...

-oliaaaa