Finding Us

{52}-Την Χαζεύω Γιατί Θα Την Αφήσω

Κοιτάζω φωτογραφίες του πανεπιστημίου. Τα εργαστήρια που διαθέτουν είναι απλά κάτι παραπάνω από ιδανικά για την πρακτική μου. Εδώ στην Ελλάδα δεν υπάρχουν τέτοια.

Τα λεφτά είναι πολλά. Η ευκαιρία τεράστια και μοναδική.
Ξύνω νευρικά το πιγούνι μου και κατεβάζω την οθόνη του λάπτοπ.

Έχω ενάμιση μήνα ακόμα να αποφασίσω. Δηλαδή περίπου 45 μέρες.
Το Σοφάκι μου.

Δεν θέλω να προσπαθήσω για σχέση εξ αποστάσεως γιατί ξέρω πως κανένας μας δεν θα αντέξει.

Ούτε να χωρίσουμε θέλω.
Ούτε να αρνηθώ την πρόταση θέλω.

ΤΙ ΣΤΟΝ ΔΙΑΟΛΟ ΝΑ ΚΑΝΩ;

Το κεφάλι μου θα σπάσει ειλικρινά.
Ακούω την πόρτα να ξεκλειδώνει και τρίβω γρήγορα το πρόσωπο μου για να ηρεμήσω και να μην καταλάβει τίποτα η μικρή.

«Φίλιππε;»φωνάζει και παίρνω μια βαθιά ανάσα. Σαράντα πέντε μέρες ακόμα μέχρι να στείλω την τελική μου απόφαση στο πανεπιστήμιο.

«Εδώ, στο δωμάτιο είμαι»απαντώ στην προσπάθεια μου να φανω χαλαρός και έρχεται με ένα χαμόγελο.

«Έφερα γλυκάκια»αναφωνεί φιλώντας με πεταχτά και για ένα λεπτό πιάνω τον εαυτό μου να την κοίτα μελαγχολικά.

Πως θα σε αφήσω ρε βλαμμένο μου λες;
Πως;

«Λοιπόν, πεθαίνω της πείνας. Άλλαξε και θα φέρω πιατάκια να τα φάμε»της λέω με ένα ψεύτικο χαμόγελο και χαϊδεύω την μυτούλα της.

Ολα είναι τόσο όμορφα πάνω της. Ακόμα και τώρα, που γύρισε από το γυμναστήριο και είναι ιδρωμένη, με τα μαλλιά της έναν ατιμέλητο κότσο είναι πανέμορφη.

Όλα είναι 50-50 και δυστυχώς κανένας δεν μπορεί να με βοηθήσει.
Η ζυγαριά γέρνει περισσότερο προς έναν δρόμο που ούτε καν θέλω να σκέφτομαι.
Με τίποτα.

«Φιλιππάκο, όλα καλά;»το χέρι της ακουμπά το μπράτσο μου και τιναζομαι ολόκληρος. «Κρατούσες το χερούλι από το ντουλάπι αλλά δεν το άνοιγες. Κοιτούσες το κενό»συνεχίζει ανήσυχη όμως την καθησυχάζω με ένα χαμόγελο.

«Όλα καλά. Απλώς αφαιρέθηκα, εσύ είσαι έτοιμη;»της λέω γλυκά βγάζοντας δύο πιάτα και τα αφήνω στο πάγκο.

Έχει πάρει πάστες με σοκολάτα και βύσσινο. Γαμώτο, ξέρει την αδυναμία μου.

«Ναι, άναψα τον θερμοσίφωνα να κάνω μπάνιο αλλά θέλω να φάω πρώτα. Πεθαίνω της πείνας!»αναφωνεί καθώς της δίνω το πιάτο και καθομαστε στον καναπέ.

«Ξέρεις δεν χρειάζεται να ζορίζεσαι με το γυμναστήριο. Εννοώ, μια χαρά είναι το σώμα σου»

Είναι τόσο μικροσκοπική μπροστά μου και όλα είναι τέλεια πάνω της.
Όλα.
Από την κορυφή ως τα νύχια.

«Θέλει λίγο φτιάξιμο. Τα λιπάκια πρέπει να φύγουν. Μην ανησυχείς, δεν ζορίζομαι»απαντά χαϊδεύοντας το μάγουλο μου και μου δίνει ένα πεταχτο.

Ξεκινά να μου μιλά για το πως πήγε η μέρα της και εγώ κάθομαι και την χαζεύω.
Δεν παρακολουθώ απόλυτα όλα αυτά που λέει, μόνο την χαζεύω.
Την χαζεύω γιατί θα την αφήσω.
Την χαζεύω τώρα που μπορώ γιατί μετά μπορεί να μην έχω την δυνατότητα.
Την χαζεύω γιατί είναι το πιο γλυκό πλάσμα.

Σοφία

«Ρε Σοφάκι μου γλυκό, θα δημιουργηθεί θέμα και δεν γουστάρω. Άσε με θα τους περιμένω»γκρινιάζει ο Χρήστος καθώς τον τραβάω από το χέρι για να πάμε να βρούμε τα παιδιά.

«Χρήστο σκάσε. Αφού δεν ήρθαν ακόμα οι φίλοι σου, θα έρθεις να κάτσεις μαζί μας μέχρι να έρθουν»του λέω και εντοπίζω την παρέα μου να κάθεται στο συνηθισμένο πεζούλι.

«Αν είναι όμως να τσακώνεστε με τον Φίλιππο όπως την προηγούμενη φορά, άστο. Αλήθεια δεν με ενοχλεί, έτσι και αλλιώς θα έρθουν σε καμία ώρα»

Οι περισσότεροι φίλοι του είναι από διαφορετικο τμήμα. Δύο είναι εκείνοι που είναι από το δικό του και απλά ο ένας είναι άρρωστος και ο άλλος ξέμεινε στους γονείς του από το σαββατοκύριακο. Οι υπόλοιποι έχουν μάθημα σε μια ώρα.

«Όλα θα είναι μια χαρά θα δεις!»του λέω χαμογελαστή και ανοίγω το βήμα μου για να πάμε στα παιδιά. «Καλημέρα!»αναφωνώ χαρούμενη και φιλάω πεταχτά τον Φίλιππο. Τσιτώνει λίγο μόλις αντιλαμβάνεται την παρουσία του Χρήστου και ρολλάρω τα μάτια μου.

«Άννα, από εδώ ο Χρήστος, φίλος και συμμαθητής μου στην Αθήνα»τους συστήνω μιας και δεν είχαν γνωριστεί καθόλου. Κάνουν μια τυπική χειραψία και ο Γρηγόρης με τον Τάσο του πιάνουν την συζήτηση.

Έτσι μπράβο.
Αυτές είναι συμπεριφορές. Όχι σαν κάτι άλλες.

«Νόμιζα πως είχαμε ξεπεράσει αυτό το στάδιο»ψιθυρίζω στον Φίλιππο μπλέκονται στα δάχτυλα μου μερικές τούφες από τα μαλλιά του.

«Νόμιζες»απαντάει ξερά και ανάβει το τσιγάρο που κρατούσε. Προβληματίζομαι με την συμπεριφορά του μιας και τώρα τελευταία υπάρχουν στιγμές που φέρεται πολύ περίεργα, σαν κάτι να τον απασχολεί.

-oliaaaa