Finding Us

{58}- Το Περίμενε Πόσο Διαρκεί;

Φίλιππος

«Μήπως δεν ήταν ωραίο έτσι όπως της μίλησες;»με ρωτάει ο Ben αφού εδώ και 5 λεπτά κάθομαι και κοιτάζω το λάπτοπ χωρίς να κάνω απολύτως τίποτα.

«Ναι το ξέρω αλλά νευρίασα»ξεφυσάω και σηκώνομαι από την καρέκλα. Ξαπλώνω στο με φόρα στο κρεβάτι. «Μαλακία μου, έπρεπε να την ενημερώσω πως έχω βγει και δεν θα μιλήσουμε αλλά το ξέχασα. Δηλαδή, ένα λάθος έκανα, σταυρώστε με!»συνεχίζω αγανακτισμένος. Μαρεσει που είπαμε ότι όταν φύγω θα είμαστε σε ένα διάλειμμα ώστε να μην πληγωνεται κανένας λόγω της απόστασης αλλά κάνουμε σαν να είμαστε σε εξ αποστάσεως σχέση.

«Ξέρεις, μπορεί να την έχει επηρεάσει η απόσταση, ότι της λείπεις και να το βγάζει σε νεύρα και παράπονα. Δεν μου φάνηκε κοπέλα που να υστεριάζει»μουρμούριζει ενώ χαζεύει στο κινητό του και δαγκωνω νευρικά τα χείλη μου.

Της μίλησα όντως άσχημα αλλά ρε γαμώτο δεν μπορώ να βγαίνω πάντα εγώ ο κακός. Ναι έκανα μαλακια, ζήτησα συγγνώμη και τα άκουσα και από πάνω.

Δεν το ήθελα, καταλαθος έγινε γιατί ξεχάστηκα στο μπαράκι με τα παιδιά.

«Θα την αφήσω να ηρεμήσει και θα της στείλω μετά να μιλήσουμε»του λέω όταν σηκώνομαι πάνω για να πάω στην κουζίνα να φτιάξω κάτι να φάω.

Σοφία

«Το βράδυ θα βγούμε, που θέλετε νέα πάμε;»ρωτάει η Άννα μόλις βρισκόμαστε ξανά όλοι στην τραπεζαρία.

Παρασκευή σήμερα, λογικό να πάμε κάπου και να γυρίσουμε ξημερώματα Σαββάτου.

«Όπου θέλετε παιδιά, έχουμε πάει παντού. Διαλέξτε ένα»αναφωνεί ο Τάσος και στο τέλος γελάει. Έρχεται η Αλεξία και της κάνει χώρο για να κάτσει δίπλα του.

«Ας πάμε στο Eiffel που βάζει και ωραία μουσική»λέει ο Γρηγόρης ενώ ταΐζει την Άννα και απλά...

Απλά μου λείπει ο Φίλιππος.
Μου λείπει πάρα πολύ.

«Θα χορέψεις πάλι;»τον ρωτάω γελώντας και γεμάτη υπονοούμενο. Δεν θέλετε να τον δείτε να χορεύει...ή μάλλον θέλετε για να σας φτιάξει την μέρα.

«Δεν κατάλαβα, υπονοείς κάτι για τις χορευτικές ικανότητες;»με ρωτάει υπεροπτικά σε στυλ ντίβας κάνοντας μας όλους να αρχίσουμε να γελάμε.

«Θες εξάσκηση αγάπη μου»μουρμούριζει γελώντας η Άννα αλλά το αγόρι της την κοίτα πονηρά.

Αχ και να ήταν εδώ ο Φίλιππος.
Μακάρι να ήταν εδώ ο Φίλιππος.

«Θα μου μάθεις εσύ;»την ρωτά με το ίδιο ύφος και την φιλά πεταχτά. Ζηλεύω. Ζηλεύω πολύ.

Κρατάω το φανάρι κυριολεκτικά σε στο ζευγάρια.

«Χτες τι έγινε με τον αδερφό μου; Μιλήσατε; »με ρωτά η Αλεξία αφού οι άλλοι έχουν αρχίσει να συζητούν για το βράδυ.

«Τσακωθήκαμε...ναι δεν πήγε και τόσο καλά»ψιθυρίζω καθώς παίζω με το φαγητό μου.

«Ωω, έλα ρε γιατί;»

«Δεν ξέρω, ίσως φταίω και εγώ...ηταν κουρασμένος και ξέφυγαν λίγο τα πράγματα...Τωρα δεν ξέρω αν θέλει να μιλήσουμε αυτές τις μέρες»απαντώ μελαγχολικά και απλά αποτρέπω τον εαυτό μου να ξανακλαψει.

Αρκετό ήταν το χθεσινό.

«Μωρή, μην στεναχωριέσαι! Έχουμε πει ότι ο Φίλιππος είναι ξεροκέφαλος και τα έχει τα θεματάκια του. Το πολύ μέχρι αύριο θα τα έχετε βρει»μου λέει χαιδευοντας την πλάτη μου και μου χαμόγελα στη προσπάθεια της να με καθησυχάσει.

«Το ελπίζω»μουρμουρίζω ρίχνοντας κλεφτές ματιές στο κινητό μου μήπως έρθει κάποια ειδοποίηση. Κάποιο μήνυμα. Αλλά τίποτα.

[...]
«Λοιπόν, κοριτσάρες τι θέλετε να σας φέρω;»ρωτάει δυνατά ο Τάσος ενώ περνάει το χέρι του γύρω από τους ώμους του Γρηγόρη.

«Ένα μπουκάλι βότκα και ένα μπουκάλι τεκίλα»απαντά η Αλεξία ενώ κατεβάζει τα ροζ see-through γυαλιά της και χορεύει στον ρυθμό της μουσικής.

Ωραία, αυτή έγινε από τώρα.

Χασκογελάω και κοιτάζω τριγύρω. Το μαγαζί μέσα σε μισή ώρα γέμισε και πλέον με δυσκολία κινείσαι στον χώρο χωρίς να σπρώξεις κάποιον.

«Αλεξία!»ένα αγόρι την πιάνει από τον ώμο και εκείνη γυρίζει να τον κοιτάξει. Τον αγκαλιάζει, σαν να γνωρίζονται, και ξεκινούν να μιλάνε.

«Έλα να σου γνωρίσω...την Σοφία»λέει μπερδεμένη αφού ήθελε να πει τα παιδιά αλλά απλά γύρισε και είδε μόνο εμένα γιατί ο Τάσος παίρνει τα ποτά και η Άννα με τον Γρηγόρη χορεύουν αγκαλιασμενοι πιο πέρα.

«Χάρηκα, Γιώργος. Είμαι στο ίδιο τμήμα με την Αλεξία»μου λέει χαμογελαστός δυνοντας μου το χέρι του για χειραψία και ανταποδίδω.

«Σοφία»απαντώ με ένα πλατύ χαμόγελο να στολίζει το πρόσωπο μου.

«Ναι σε έχω δει στην τραπεζαρία αρκετές φορές. Είσαι πολύ όμορφη»μου λέει χωρίς να σβήσει η χαρά του αλλά εγώ κομπλαρω σε αυτό που είπε γιατί ξαφνικά αισθάνομαι τα μάγουλα μου να κοκκινιζουν.

Κοιτάζω την Αλεξία που μου κάνει νόημα να το πάρω χαλαρά και να μιλήσω ενώ αμέσως μετά πάει στο αγόρι της που κατευθύνεται προς το μέρος μας.

«Σε ευχαριστώ»απαντάω χαλαρά και τον κοιτάζω που ανακατεύει το ποτό του με το καλαμάκι και με κοιτάει στα μάτια με το χαμόγελο στα χείλη.

-oliaaaa