Finding Us

{34}-Μοναδικές Στιγμές

Σοφία

«Λοιπόν, ξεμπερδέψαμε και με αυτό. Τι θα κάνουμε τώρα;»τον ρωτάω καθώς διασχίζουμε τον προαύλιο χώρο του πανεπιστημίου χέρι-χέρι.

«Να σου πω τι έχω σκεφτεί;»με ρωτάει σχεδόν ψιθυριστά -λες και είναι το μυστικό του κράτους- καθώς περνάει το χέρι του γύρω από τους ώμους μου.

Τουλάχιστον σκέφτεσαι. Κάτι είναι και αυτό.

Εγώ το παιδί για το μυαλό του το πήρα, όχι για τίποτα άλλο.

«Για πες»τον παροτρύνω ενώ σταματάμε στο πεζοδρόμιο και περιμένουμε το φανάρι να γίνει πράσινο για τους πεζούς.

«Σκέφτηκα να πάμε σπίτι, να κάνουμε μπάνιο μαζί...σε εμένα που έχω μπανιέρα και μετά να φτιάξουμε κάτι να φάμε και να κάνουμε ό,τι άλλο θέλεις»λέει με ένα πλατύ χαμόγελο που δεν μπορείς να του αρνηθείς. Χαϊδεύει το μάγουλο μου και με κοιτάει ανυπόμονος.

«Σε όλες τόσο γλυκός ήσουν;»τον ρωτάω χαχανίζοντας.

«Εσύ είσαι το μωράκι μου Σοφάκι και πρέπει να σε προσέχω. Λοιπόν, θες;»με ρωτάει φιλώντας με πεταχτά και γνέφω.

«Όπως θες θα γίνει Φιλιππάκο»ψιθυρίζω πονηρά και τον πιάνω από το χέρι για να περάσουμε απέναντι.

«Ξέρεις, τώρα τελευταία βλέπω την αδερφή μου που δεν είναι και πολύ καλά ψυχολογικά. Θα έρθει καθόλου ο Κωστής; Ξέρεις μήπως της φτιάξει λίγο το κέφι»αναφωνεί ανήσυχος και ξεφυσάω.
Δεν ξέρω αν θα την βοηθήσει η παρουσία του ή θα την κάνει χειρότερα.

«Δεν ξέρω. Ρε Φίλιππε δεν είμαι σίγουρη ό,τι τα πράγματα μεταξύ τους θα φτιάξουν ποτέ. Είναι και οι δύο ξεροκέφαλοι και κάνουν τα πράγματα δύσκολα χωρίς να είναι.»παραδέχομαι πλέκοντας τα δάχτυλα μας. Ακουμπώ το κεφάλι μου στο μπράτσο του το οποίο και χαϊδεύω με το ελεύθερο χέρι μου.

«Καλά, άστους. Μπορεί να τα βρουν κάποια στιγμή ή απλά...απλά να ξεχάσουν ό,τι έγινε και να συνεχίσουν τις ζωές τους»μου λέει με την σειρά του φιλώντας με στο κεφάλι.

«Αλλαγή θέματος! Τι θες να φτιάξω να φάμε αφού κάνουμε μπάνιο;»τον ρωτάω όταν φτάνουμε στην στάση του λεωφορείου και περιμένουμε μαζί με άλλα εφτά άτομα.

«Θα σε βοηθήσω και εγώ, δεν θα κουραστείς μόνη σου! Θα δούμε εκείνη την στιγμή και...ό,τι έχει το ντουλάπι μέσα»μου λέει χασκογελώντας σκουντώντας με συνωμοτικά τον ώμο.

Κατάλαβα.
Θα πηγαίνω για δύο στο σούπερ μάρκετ.

[...]

«Κάτσε ακίνητος, θα χαλάσει ο πύργος μου»γκρινιάζω στην προσπάθεια μου να στερεώσω την σαπουνάδα στο κεφάλι του.