«Μου είπες πως...πως με βλέπεις μόνο φιλικά. Ισως...ίσως λέω να φταίω ok...okay, το καν...κάνουμε ξα..ξανά»τραγουδάω όσο ο Φιλιππάκος μου ανοίγει την πόρτα.
«Σοφία σκάσε, θα τους ξυπνήσεις πάνω»μου λέει αυστηρά και με πιάνει από την μέση βάζοντας με μέσα στο σπίτι.
«Όχου μωρέ Φίλιππε, μη μου λες τι να κάνω! Βαρέθηκα πια»γκρινιάζω ενώ πετάω την τσάντα και τα δώρα μου στον καναπέ.
Κι όπως θα παίρνω τις στροφές Αν θέλεις κοίταζε μεεεεε.
Ωπα!
«Πρέπει...πρέπει μωρό μου να το ζήσουμε, έχει έρθει η ώρα για να κάνω...να κάνουμε διακοπές Φιλιππάκο μου!»τσιρίζω πέφτοντας στην αγκαλιά του και τον ακούω να ξεφυσάει.
Μα γιατί έχει γίνει τόσο κακούλης τώρα τελευταία;
«Ζάντα έχεις γίνει Σοφάκι, έλα να πας για ύπνο»μου λέει τραβώντας με από το χέρι όμως γνέφω αρνητικά.
«Όχι, εγώ θέλω να χορέψω!»απαντώ χτυπώντας με πείσμα το πόδι μου στο πάτωμα όμως εκείνος με σηκώνει με μια κίνηση και με βάζει στον ώμο του. «Ει, που με πας; Εγώ θέλω να διασκεδάσω σου λέμε!»γκρινιάζω και τον ακούω που ψιθυρίζει κάτι αλλά δεν μπορώ να καταλάβω τι.
«Κάνε ησυχία γιατί αλλιώς θα έρθει ο κακός ο λύκος και θα σε φάει» τον ακούω να λέει και αμέσως σταματάω.
Όντως μπορεί να έρθει και να με φάει. Άμα πεινάει, τι θα κάνει; θα κάτσει να με βλέπει;
Αχου, δες τι ωραίο κώλο που έχει ο Φιλιππάκος! Τι ζουμερούλης, θέλω να τον ζουλήξω!
«Λοιπόν, θα βγάλεις τα ρούχα σου και θα πέσεις να κοιμηθείς,ναι;»με ρωτάει όταν με αφήνει στο κρεβάτι και γνέφω. Κατάλαβα. Βγάζω ρουχαλάκια, πέφτω για νάνι.
Οκευ.
Σηκώνομαι πάνω και κατεβάζω τις τιράντες από το φόρεμα μου αφήνοντας το να πέσει το πάτωμα. Είναι από αυτά τα φορέματα που δεν χρειάζεται να βάζεις σουτιέν.
Τέλεια, δεν μπορούσα να ξεκουμπωνω τώρα και αυτό.
«ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ;»σιγοφωνάζει ο Φίλιππος γυρίζοντας μου απότομα πλάτη και συνοφρυώνομαι. Αυτός δεν είπε να το κάνω;
«Εσύ δεν είπες να βγάλω τα ρούχα μου;»τον ρωτάω μπερδεμένη και τον παρατηρώ που παίρνει πολλές και γρήγορες ανάσες.
«Εννοούσα να τα βγάλεις αφού φύγω!»τονίζει με έντονο ύφος και μερικές φλέβες πετάγονται στον λαιμό του.
Ουυυ σέξυ.
Προχωράω προς το μέρος του και στέκομαι μπροστά του. Μόλις με βλέπει, γουρλωνει τα μάτια του και τα κλείνει.
Τόσες ντροπές ξαφνικά. Ααα Φιλιππάκο δεν μας τα λες καλά. Θα σε μαλώσω.
«Μην με βλέπεις μόνο φιλικά Φίλιππε»ψιθυρίζω τους στίχους από εκείνο το τραγούδι που άκουσα στο Beach bar, αλλά δεν θυμάμαι ποιος το τραγουδάει.
Αλλά δεν βαριέσαι; Εμείς να είμαστε καλά!
«Σοφία μα το θεό, πήγαινε στο κρεβάτι ξάπλωσε και μόλις φύγω κάνε ό,τι θες»μου λέει κάπως ζορισμένος και σφίγγει τα μάτια του.
«Δεν θέλω να με βλέπεις φιλικά»μουρμουρίζω με παράπονο.
«Σοφία πήγαινε ντύσου γιατί αλλιώς θα σου κάνω πράγματα που το μυαλουδάκι σου δεν μπορεί να φανταστεί. Σε παρακαλώ, φύγε από μπροστά μου»μου λέει προσπαθώντας να κρατήσει την ψυχραιμία του. Ξερογλύφει τα χείλη του.
Τοποθετώ το χέρι μου στο μάγουλο του, χαλαρώνει κάπως, ηρεμεί. Στέκομαι στις μύτες μιας και ο μπαγάσας είναι αρκετά πιο ψηλός από εμένα. Με μια κίνηση, χωρίς δεύτερη σκέψη, ενώνω απαλά τα χείλη μας.
Και εκεί που πίστευα πως θα με σπρώξει από πάνω του γιατί τώρα τελευταία είναι λίγο κακούλης μαζί μου, εκείνος πιέζει με περισσότερο πάθος τα στόματα μας, με σηκώνει πάνω, τυλίγω τα πόδια μου γύρω από την μέση του και με κολλάει στο τοίχο χωρίς να διακόψει το φιλί μας.
Ουπς! Αυτή η εικόνα δεν ακολουθεί τους κανόνες περιεχομένου. Για να συνεχίσεις με την δημοσίευση, παρακαλώ αφαίρεσε την ή ανέβασε διαφορετική εικόνα.
