Μπαίνω γρήγορα στο σπίτι, αδιαφορώ για όσους είναι στο σαλόνι που με κοιτάνε από πάνω μέχρι κάτω και ανεβαίνω γρήγορα τις σκάλες.
Πρέπει να του εξηγήσω.
Πρέπει.
Αγνοώ τον πατέρα μου που με φωνάζει και απλά κατευθύνομαι προς το δωμάτιο του Φιλίππου. Η πόρτα είναι μισανοιχτη και μέσα από αυτή την χαραμάδα μπορώ να τον δω που κάθεται στο κρεβάτι, πλάτη σε εμένα.
«Φίλιππε μπορούμε να μιλήσουμε;»τον ρωτάω ψιθυριστά ενώ πλησιάζω σιγά σιγά το κρεβάτι.
«Φύγε»μουρμουρίζει χωρίς να με κοιτάξει και δαγκώνω τα χείλη μου που τρέμουν για να μην κλάψω.
«Ξέρω πως δεν υπάρχει εξήγηση γιαυτό που έγινε αλλά μπορείς να με ακούσεις για δύο λεπτά»του λέω και εκείνος μονομιάς πετάγεται πάνω και γυρίζει να με κοιτάξει.
Είδα το πρόσωπο του μούσκεμα από τα δάκρυα, να με κοιτά νευριασμένος.
Και τότε μίσησα τον εαυτό μου.
Για όλα.
«Τι δεν κατάλαβες γαμώτο από την λέξη φύγε; ΠΑΡΕ ΔΡΟΜΟ ΑΠΟ ΕΔΩ ΜΕΣΑ!»φωνάζει δείχνοντας μου την πόρτα και φλέβες πετάγονται στον λαιμό του.
Ξεροκαταπίνω όταν καταλαβαίνω πόσο σοβαρά είναι τα πράγματα. Πρώτη φορά τον ακούω να φωνάζει έτσι.
Τον πλήγωσα.
«Άσε με να σου μιλήσω σε παρακαλώ...»ζητάω βουρκωμένη και πάω να τον ακουμπήσω στο μπράτσο αλλά διώχνει μακριά το χέρι μου.
«Δεν θέλω να ακούσω τίποτα από εσένα.ΤΙΠΟΤΑ.Σηκω και φύγε να μην σε βλέπω.»λεει ενώ με έχει πιάσει από τους ώμους και με σφίγγει καθώς μιλάει.
Το ήρεμο αγόρι που ήξερα πλέον δεν υπάρχει.
Και φταίω εγώ γιαυτό.
«Αισθανόμουν μόνη μου Φίλιππε, είχες φύγει, δεν μου μιλούσες, δεν ήρθες τα Χριστούγεννα, είχες ζητήσει διάλειμμα... Μου έλειπες πάρα πολύ και-»
«Και είπες δεν πάω σε κανέναν να με γαμήσει για να τον ξεχάσω;! ΟΣΟ ΗΜΟΥΝ ΣΤΗΝ ΓΑΛΛΙΑ ΔΕΝ ΓΥΡΙΣΑ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΜΟΥ ΝΑ ΚΟΙΤΑΞΩ ΑΛΛΗ ΚΑΙ ΕΣΥ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΤΟ ΕΚΑΝΕΣ»φωνάζει κυριολεκτικά μέσα στο πρόσωπο μου όσο κλαίει και κλείνω τα μάτια μου. Απλά περιμένω να τελειώσει, να μου ρίξει όσες κατηγορίες θέλει για να ηρεμήσει και μετά να του μιλήσω.
«Συγγνώμη...»μουρμουρίζω χωρίς να τον κοιτάξω.
«Από εδώ και πέρα θα με βλέπεις και θα αλλάζεις δρόμο. Για μένα πλέον δεν υπάρχεις»πετάει και γουρλώνω τα μάτια του. Σηκώνω διστακτικά το κεφάλι μου, μη μπορώντας να πιστέψω αυτό που άκουσα.
Δεν υπάρχω για εκείνον;
Δεν...δεν...δεν τι;
«Φίλιππε σε παρακαλώ, μη το λες αυτό...»
«Σηκω φύγε»λέει απλά γυρίζοντας μου την πλάτη αλλά εγώ δεν κάνω βήμα. «Είσαι ηλίθια;Βγες έξω!»συνεχίζει ενώ ξαναστρεφει το βλέμμα του πάνω μου. Πάλι δεν αντιδρώ. Το μυαλό μου έχει μείνει στην φράση που πέταξε πριν, στην οποία η καρδιά μου ράγισε σε χίλια κομμάτια. «ΒΓΕΣ ΕΞΩ ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΠΟΥΤΑΝΑ ΜΟΥ! ΕΞΩ!»ουρλιάζει και με σπρώχνει όμως σκοντάφτω στην γωνία του κρεβατιού και πέφτω κάτω με δύναμη.
«ΦΙΛΙΠΠΕ, ΤΙ ΕΚΑΝΕΣ;ΕΙΣΑΙ ΜΕ ΤΑ ΚΑΛΑ ΣΟΥ; ΕΤΣΙ ΣΕ ΜΑΘΑΜΕ ΕΓΩ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΣΟΥ; Ε; ΕΙΣΑΙ ΣΟΒΑΡΟΣ;»μέσα στην θολούρα των ματιών μου διακρίνω την κυρία Λένα που τον έχει πιάσει με δύναμη από το μπράτσο και του φωνάζει. «ΜΗΝ ΤΟΛΜΗΣΕΙΣ ΝΑ ΤΗΝ ΞΑΝΑΣΠΡΩΞΕΙΣ ΕΤΣΙ! Μ'ΑΚΟΥΣ;ΕΔΩ ΕΜΕΝΑ ΘΑ ΚΟΙΤΑΣ»του λέει πιάνοντας το πρόσωπο του με το χέρι της.
Βάζω δύναμη στα χέρια μου και σηκώνομαι πάνω κρατώντας με νύχια και με δόντια τους λυγμούς μου.
Μπορεί η μέση μου να πονάει αλλά η συμπεριφορά του με πονάει περισσότερο.
«Συγγνώμη για όλα»του λέω πριν βγω με σκυμμένο το κεφάλι από το δωμάτιο του. Μπαίνω στο δικό μου και κλείνω την πόρτα. Κυλαω πάνω της και όταν φτάνω στο πάτωμα, ξεσπάω . Ξεσπάω σε κλάματα.
Οσο ακούω την κυρία Λένα να του φωνάζει και εκείνον να ουρλιάζει κλαίγοντας νιώθω να τρελαίνομαι.
Και ξαφνικά σιωπή.
Η πόρτα ακούγεται να κλείνει και μετά δύο σιγανά χτυπήματα στην δικιά μου.
«Σοφάκι μου; Είσαι καλά; Μήπως θες να μιλήσουμε;»με ρωτάει η μαμά του και βάζω το χέρι μου στο στόμα μου για να μην ακουστεί ο λυγμός μου.
«Θέλω να μείνω λίγο μόνη μου»ψιθυρίζω, ίσα ίσα για να με ακούσει.
Ακούω διάφορους θορύβους από το δωμάτιο του αλλά δεν μπορώ να καταλάβω τι ακριβώς γίνεται.
Τον έκανα να κλάψει.
Έκανα εγώ άνθρωπο να κλάψει.
Έκανα εκείνον να κλάψει.
Είμαι απαίσια.
-oliaaaa
ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ
Finding Us
Teen FictionΕκείνο το καλοκαίρι θα άλλαζαν όλα. Εκεινο το καλοκαίρι θα μου μάθαινε πολλά.
