Finding Us

{67}- Ίσως Και Να Το Μετάνιωσε

I think I've seen this film before, and I didn't like the ending...

Σοφία

Βγάζω το κεφάλι μου από τα μαξιλάρια αφού ακούω το κινητό μου να χτυπάει. Η μύτη μου είναι μπουκωμένη, νιώθω το κεφάλι μου βαρύ και τα μάτια μου έτοιμα να κλείσουν.

Το πιάνω από το κομοδίνο και βλέπω το όνομα του Φιλίππου να αναγράφεται στην οθόνη, που με καλεί στο instagram.

Σκουπίζω πρόχειρα την μύτη μου με ένα απα τα ήδη χρησιμοποιημένα χαρτομάντιλα. Απαντώ, αλλά δεν ανοίγω την κάμερα. Δεν έχω κοιτάξει τον εαυτό μου στον καθρέφτη αλλά υποθέτω πως έχω τα χάλια μου.

«Σοφάκι μου;Καλή χρονιά»μου λέει με ένα αχνό χαμόγελο και σε διαφορετική περίπτωση θα πετούσα από την χαρά μου που μιλάμε όμως τώρα...απλά δεν έχω όρεξη.

«Καλή χρονιά Φίλιππε»απαντώ όσο το δυνατόν πιο φυσιολογικά μπορώ για να μην ακουστεί η σπασμένη μου φωνή. Παρατηρώ καλύτερα τον χώρο πίσω του και συνοφρυώνομαι.«Είσαι στο νοσοκομείο;»ρωτάω αγχωμένα.

Τι...τι έπαθε;

«Είχε νερά στο μπάνιο,γλίστρησα και τώρα είμαι κάπως έτσι...»μου εξηγεί και γυρίζει την κάμερα για να δω το σπασμένο του πόδι. Γουρλώνω τα μάτια μου.

«Χριστέ μου Φίλιππε!Πρόσεχε»

Άλλο πάλι και τούτο.

«Γιατί δεν ανοίγεις την κάμερα;»με ρωτάει με σηκωμένο φρύδι και ξεροκαταπίνω.

Βρες γρήγορα μια δικαιολογία.

«Εε...Έκανα γυμναστική, έχω ιδρώσει και είμαι χάλια...»λέω με μια ανάσα και βάζω μια τούφα από τα μαλλιά μου πίσω από το αυτί μου.

«Άνοιξε την κάμερα»μου λέει με αυστηρό τόνο και δαγκωνω νευρικά τα χείλη μου. «Ξέρω πως δεν έκανες γυμναστική και πως κάτι άλλο τρέχει εδώ πέρα. Άνοιξε την»συνεχίζει με πιο επιβλητικό τόνο και ξεφυσάω. Δεν θα ησυχάσει αν δεν περάσει το δικό του.

Την ανοίγω και κρύβω διακριτικά το πρόσωπο μου. Αισθάνομαι τα μάτια μου πρησμένα, με τόσο κλάμα που έριξα.

«Σιχαίνεσαι την γυμναστική»μουρμούριζει σαν να μου υπενθυμίζει κάτι και παίρνω μια βαθιά ανάσα. Θέλω να κλείσω την βιντεοκλίση και να ξεκινήσω να κλαίω. Πάλι. «Γιατί κλαις;»με ρωτάει χαμηλόφωνα και παρατηρώ που ανασηκωνεται κάπως πονεμένα στην θέση του.

Πήγα με άλλον.
Δεν έχω το θάρρος να στο πω.
Φοβάμαι.

«Εγώ φταίω ε; Επειδή δεν σου έστελνα και δεν ήρθα τα Χριστούγεννα...το ξέρω. Συγγνώμη, ειλικρινά. Ήθελα να σου δώσω χώρο, δεν έπρεπε να τα είχα παρατήσει τόσο εύκολα επειδή φοβόμουν...Οσο σκέφτομαι πόσο πολύ σε ήθελα, τι έκανα για να σε έχω και ποσο σκατα τα έκανα θέλω να πάρω το κεφάλι μου και να το χτυπήσω στον τοίχο»

Και εγώ θέλω να το κάνω αυτό.
Γιατί με έκανες να αμφιβάλω για τα πάντα.
Και έφτασα εκεί που έφτασα...

«Δεν μπορώ να πω πως είναι εντάξει αυτή τη φορά...εννοώ...αισθάνομαι ότι μερικές φορές με ξεγράφεις από την ζωή σου...»

«Τα πανεπιστήμια εδώ είναι πολύ πιο σοβαρά από τα ελληνικά. Πραγματικά γίνεται μάθημα και το κινητό μου το αγγίζω ελάχιστα. Το βράδυ όταν γυρίζω πέφτω ξερός για ύπνο...θα σου έστελνα για καλή χρονιά την ώρα που έπρεπε όμως εκείνη την στιγμή προσπαθούσαμε να συνεννοηθούμε με Γάλλους γιατρούς που δεν μιλούσαν αγγλικά και αν το έκαναν, ήταν μόνο τα βασικά. Συγγνώμη ρε Σοφία, είμαι μαλάκας.»παιρνει μια βαθιά ανάσα όσο με κοίτα απελπισμένος.

Μου λείπεις.
Μου λείπεις πολύ που να πάρει.

«Δεν...δεν ξέρω τι με έχει πιάσει και τα κάνω όλα πιο δύσκολα από όσο είναι...Συγγνώμη»

Και ίσως να ετοιμάζομαι να πω μια βλακεια αλλά βαρέθηκα να είμαι εγώ συνέχεια εκείνη που μυξοκλαίει.

«Είχες πει να κάνουμε διάλειμμα έτσι και αλλιώς...οπότε, δεν χρειάζεται να μου εξηγείς»μουρμουριζω κουρασμένα ενώ νιώθω ένα έντονο πονοκέφαλο να με καταβάλλει και κλείνω στιγμιαία τα μάτια μου.

«Ναι σωστά...διάλειμμα»ψιθυρίζει δαγκωνοντας τα χείλη του και τότε ακούγεται η πόρτα να ανοίγει και κάποιος να μιλάει αγγλικά. «Πρέπει να σε κλείσω. Ήρθε ο Ben με τον γιατρό. Θα τα πούμε. Σαγαπάω και να προσέχεις. »μου λέει στην συνέχεια και μου χαμογελαει αμυδρά πριν τερματίσει την κλήση.

-oliaaaa