4 χρόνια μετά
«Το μωρό μου το όμορφο!»πιάνει τα μάγουλα μου και με φιλάει πεταχτά. Χασκογελάω και βγάζω τις γόβες μου όσο προχωράω προς τον καναπέ. Ξαπλώνω φαρδιά πλατιά και σκέφτομαι πως αυτή ήταν η καλύτερη αγορά που κάναμε.
«Νομίζω ότι αυτό εδώ θα είναι τέλεια κορνίζα στον καινούργιο μας τοίχο»μου λέει ενώ μου δείχνει το πτυχίο μου και κάθεται δίπλα μου.
«Μαζί με το δικό σου, ναι»απαντώ ενώ τον αγκαλιάζω και εκείνος γελάει. Το σπίτι που νοιακιασαμε μαζί είναι απλά ένα όνειρο. Έχει θέα το λιμάνι της Πάτρας και είναι στο Θεατράκι που ξέρει πόσο πολύ το λατρεύω σαν περιοχή.
«Είσαι ευτυχισμένη;»με ρωτάει καθώς με κοιτάει μέσα στα μάτια και χωρίς να το σκεφτώ, γνέφω καταφατικά.
«Το ξέρεις πως πριν από έξι χρόνια, όταν ακόμα ήμουν λύκειο, όλα αυτά μου φάνταζαν σαν άπιαστο όνειρο;»τον ρωτάω και ξαπλώνω στα πόδια του. Πιάνω το χέρι του και το χαϊδεύω.
«Όλα όμως αλλάζουν. Είδες πως ήρθαν τα πράγματα, και ελπίζω να σου αρέσει και το μέλλον»ψιθυρίζει και αισθάνομαι το χέρι του να ψηλαφίζει τα κορδόνια από το φόρεμα μου που βρίσκονται στην πλάτη.
«Μήπως προσπαθείς να με ρίξεις Στέργιου;»τον ρωτάω με ένα λάγνο ύφος όσο με μια κίνηση τραβάει τον φιόγκο που το είχα δέσει. Τώρα μπορεί να το βγάλει με τεράστια ευκολία αφού κρατιόταν ολόκληρο από εκείνον τον φιόγκο.
«Μμμ γιατί δεν το έχω κάνει ήδη;»τον κοιτάω πονηρά. Το ίδιο και εκείνος. Το χέρι του χαϊδεύει την μέση μου και κατεβαίνει όλο και πιο κάτω, μέχρι τους μηρούς μου.
«Πρέπει να προσπαθήσεις αρκετά»τον κοροϊδεύω και με κοίτα έκπληκτος. Με μια κίνηση με σηκώνει και με βάζει να κάτσω με δύναμη πάνω του. Πνίγω έναν αναστεναγμό και με κοιτάει χαμογελαστός.
«Είμαι σίγουρος ότι δεν χρειάζεται καθόλου προσπάθεια. Μπορώ να σε κάνω να....»ξεκινάει να λέει και η φωνή του χαμηλώνει προς το τέλος όσο πλησιάζει το αυτί μου «Φωνάζεις σαν τρελή το όνομα μου...οσο θα χοροπηδάς πάνω μου»δαγκώνει τον λοβο μου και δαγκώνω με δύναμη χείλη μου.
Τα μερικά γενιά εβδομάδων που έχει αφήσει αξύριστα γρατζουνούν το μάγουλο του και το κεφάλι του κατεβαίνει προς το λαιμό μου.
«Νομίζω πως πρέπει να με συγχαρείς για το πτυχίο...»μουρμουρίζω και αισθάνομαι να χαμογελάει ενώ αφήνει υγρά φιλιά στον ώμο μου.
YOU ARE READING
Finding Us
Teen FictionΕκείνο το καλοκαίρι θα άλλαζαν όλα. Εκεινο το καλοκαίρι θα μου μάθαινε πολλά.
