«Και μετά της λέω, ξέρεις κάτι, δεν είμαι τριάντα αλλά είκοσι πέντε και γυρίζει και μου κάνει...και εγώ δεν είμαι τριάντα ένα, είμαι σαράντα πέντε. Φίλε μου πετάχτηκαν τα μάτια έξω, σηκώθηκα και έφυγα τρέχοντας με το πουλί στο χέρι»το γέλιο όλων ηχεί στο μαγαζί μετά την διήγηση αυτού του συναρπαστικού περιστατικού που συνέβη στο Γρηγόρη το καλοκαίρι.
«Μετά απορείς γιατί δεν βρίσκεις γκόμενά ρε! Αφού πας και πέφτεις σε όλες τις μιλφάρες να πούμε» τον κοροϊδεύει ο Φίλιππος τρώγοντας ένα κομμάτι από το σουβλάκι του.
«Μη μιλάς εσύ ρε που βρήκες. Σε εμάς έρχονται όλες οι ηλίθιες»παραπονιέται ο Τάσος καθώς τσιμπάει με το πιρούνι του μερικές πατάτες από την μεγάλη πιατέλα.
«Γιατί άραγε;»αναρωτιέται χαμηλόφωνα και ειρωνικά η Αλεξία και την σκουντάω χασκογελώντας.
«Αλεξάκι εσύ τρώγε και μη μιλάς»της λέει με το ίδιο ειρωνικό ύφος και χώνει το πιρούνι του με τις πατάτες στο στόμα της.
Εμένα αυτό μου φάνηκε γλυκό.
Κοίτα, καλός και χρυσός ο αδερφός μου αλλά πιστεύω πως η κολλητή μου ταιριάζει περισσότερο με τον Τάσο.
Είναι πιο κοντά οι χαρακτήρες τους απ'ότι με τον Κωστή.
«Με βλέπω να μείνω για μια ζωή στα one night stand. Να σου πω, από την μία καλά είναι και αυτά. Δεν ξαναβλέπεις την άλλη και έχεις και το κεφάλι σου ήσυχο.»μονολογεί ο Γρηγόρης όμως έχω αρχίσει να πιστεύω πως όντως χρειάζεται επειγόντως μια κοπέλα.
«Σοφία;»ακούω κάποιον να με φωνάζει και γυρίζω προς τα αριστερά το κεφάλι μου για να τον δω.
Ένα χαμόγελο στολίζει το πρόσωπο μου και πετάγομαι πάνω.
«Χρήστο!»αναφωνώ ενώ περπατάω με γρήγορο βήμα προς το μέρος του. Ο Χρήστος...μέλος της παρέας μου στην Αθήνα. Όλοι εκτός από εμένα και - από ό,τι φαίνεται και εκείνον- πέρασαν στην πρωτεύουσα.
Τυλίγω τα χέρια μου γύρω του αγκαλιάζοντας τον σφιχτά. Γελάει και ανταποδίδει.
«Μου έλειψες! Τι κάνεις;»τον ρωτάω χαιδευοντας τα μαλλιά του παιχνιδιάρικα.
«Έχω έρθει με την μάνα μου να βρούμε σπίτι. Την ξέρεις την κυρά Ειρήνη, μες το άγχος μια ζωή. Εσύ; Άλλαξες, ομόρφυνες...καλό σου έκανε η Νάξος... ή και οι Ναξιώτες»μου κλείνει παιχνιδιάρικα το μάτι αφού μάλλον είδε τον Φίλιππο στο τραπέζι μας.
Μην απορείτε. Το κόλλημα μου μαζί του ήταν μεγάλο που είχα πρήξει και τα παιδιά στην Αθήνα, πέρα της Αλεξίας.
«Ναι ίσως...Θες να έρθεις να κάτσεις μαζί μας; »τον ρωτάω γιατί δεν βλέπω κάπου την μαμά του οπότε λογικά είναι μόνος του έξω.
«Α μπα, άστο μωρέ κάποια άλλη φορά. Η μάνα μου θα με πρήξει αν δεν την βοηθήσω να καθαρίσει το διαμέρισμα. Θα βγούμε όμως κάποια άλλη στιγμή ε; Μην χαθούμε»μου λέει με ένα λοξό χαμόγελο και χαϊδεύει το μπράτσο μου.
«Χρηστάκη, τώρα που σε βρήκα σιγά μη σε αφήσω. Θα τα πούμε ε!»του λέω κάνοντας του νόημα πως θα τον πάρω τηλέφωνο και τον ξανά αγκαλιάζω.
Αφού με χαιρετάει γυρίζω πίσω στο τραπέζι. Τα παιδιά συζητάνε μεταξύ τους εκτός από τον Φίλιππο που κάθεται και με κοιτάει επίμονα πίνοντας ούζο.
Όχι πάλι.
«Ποιος ήταν αυτός;»ρωτάει χωρίς καμία δεύτερη κουβέντα και ρολλάρω τα μάτια μου.
«Ένας φίλος μου από την Αθήνα. Πέρασε και αυτός εδώ, δεν είναι τέλειο;»τον ρωτάω χαρούμενη αγνοώντας το παγωμένο και σοβαρό ύφος του.
«Ουυ συναρπαστικό τι να σου πω!»ειρωνεύεται κατεβάζοντας μονορούφι το ποτό από το ποτήρι του.
«Μπορείς να σταματήσεις να ζηλεύεις τον καθέναν;»του ζητάω αλλά παρατηρώ ότι δεν δίνει και πολύ σημασία. Παίρνει τον καπνό του από το τραπέζι και ξεκινάει να στρίβει ένα τσιγάρο.
«Ό,τι πεις»λέει αδιάφορα έχοντας το φιλτράκι στο στόμα του και γυρνάω εκνευρισμένη προς το μέρος των παιδιών που ακόμα συζητάνε. Μπαίνω στην συζήτηση στην προσπάθεια μου να μην ασχοληθώ με τις παρανοϊκές ζήλιες του Φιλίππου.
«Πες και εσύ Σοφία πως ξέρω να παίζω ποδόσφαιρο!»διαμαρτυρεται η κολλητή μου που απ'όσο κατάλαβα έχει μια αντιπαράθεση με τα αγόρια για το ποδόσφαιρο.
«Όντως ξέρει. Το λέω σοβαρά»τους λέω και ο Τάσος με κοιτάει με σηκωμένο φρύδι.
Αφού είναι αλήθεια ρε παιδιά, η κοπέλα γαμάει στην μπάλα.
«Οκευ τότε. Μεθαύριο, θα σου πω γήπεδο να έρθεις να παίξουμε. Μέσα;»την ρωτάει προκλητικά τείνοντας το χέρι του προς το μέρος της και εκείνη απλώνει το δικό της επίσης.
«Μέσα»δηλώνει υπεροπτικά η Αλεξία και από μέσα μου σκέφτομαι πως εγώ αυτόν τον αγώνα δεν πρέπει να τον χάσω.
«Τι πάθατε εσείς οι δύο ξαφνικά;»μας ρωτάει ο Γρηγόρης δείχνοντας εμένα και τον Φίλιππο και στρέφουν όλοι την προσοχή τους πάνω μας.
«Πολύ ζήλια σε αυτή την σχέση. ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ.»τονίζω το πάρα πολύ ρίχνοντας μια κλεφτή μάτια στον αχαϊρευτο δίπλα μου.
-oliaaaa
YOU ARE READING
Finding Us
Teen FictionΕκείνο το καλοκαίρι θα άλλαζαν όλα. Εκεινο το καλοκαίρι θα μου μάθαινε πολλά.
