Finding Us

{77}-Συγγνώμη

Φαίνεται πως σηκώθηκε πολύ πιο νωρίς από εμένα γιατί η μεριά του είναι  άδεια. Τρίβω τα μάτια μου και πιάνω το κινητό από το κομοδίνο. Η ώρα είναι μιάμιση το μεσημέρι.

Ξεφυσάω και ξανά ξαπλώνω.
Το κεφάλι μου με πονάει ελάχιστα από το χθεσινό κλάμα.

Πάντως το σπίτι έχει ησυχία. Παίζει να μην είναι και κανένας εδώ. Βασικά, ακούγεται κάτι.
Πιάνο.

Σηκώνομαι και πλησιάζω την πόρτα. Την ανοίγω σιγά σιγά και κατευθύνομαι προς τις σκάλες.

«Μεθυσμένος στους δρόμους γυρνάω
σε ψάχνω και εσύ πουθενά
πόσο θα ‘θελα απόψε να κλείσω
το τραύμα που τόσο πονά»τα μάτια του είναι κλειστά. Όσο τραγουδάει, σε κάποια σημεία η φωνή του γίνεται πιο βραχνή και σπάει. Κάθομαι στο σκαλί και ακουμπάω την πλάτη μου και το κεφάλι μου στον τοίχο.

«Το ξέρω πως φταίω
συγνώμη σου λέω
μη φεύγεις σε παρακαλώ
η μόνη αγάπη ζωής μου κομμάτι
εσύ είσαι το άλλο μισό

Ματώνουν οι σκέψεις αν άλλον λατρέψεις
αν άλλον στα μάτια κοιτάς
τα χέρια μου κράτα μη φεύγεις σταμάτα
το τέλος δεν είναι για μας»ο λαιμός μου στεγνώνει και αγκαλιάζω τα γόνατα μου φέρνοντας τα στο στήθος μου.

Νιώθω τα μάτια μου να βουρκώνουν όσο σκέφτομαι πως η πονεμένη του φωνή έχει προκύψει από τον πόνο που του προκάλεσα εγώ.

«Μετανιώνω για όσα έχουν γίνει
και να ‘ ρθεις κοντά μου ζητώ
η πληγή κι εμένα πονάει
αν ξέρω πως δεν θα σε δω
αν μ’ αγάπησες λίγο θυμήσου
και δώσε ευκαιρία ξανά
σου το ορκίζομαι όλα πως θα ‘ναι
σαν να ‘ναι η πρώτη φορά....
το τέλος δεν είναι για μας.»

Παίζει λίγη μελωδία ακόμα και έπειτα σταματάει. Σκύβει το κεφάλι του και παίρνει βαθιές ανάσες. Μπορώ να το καταλάβω από την πλάτη του που ανεβοκατεβαίνει. Σηκώνεται πάνω, αρπάζει τα τσιγάρα από το τραπεζάκι του σαλονιού και γυρίζει το σώμα του προς την μεριά μου.

Τότε και μόνο τότε αντιλαμβάνεται την παρουσία μου. Κοκαλώνει για λίγο αλλά έπειτα προχωράει προς τον πάγκο και στηρίζει τον εαυτό του εκεί. Τοποθετεί το τσιγάρο ανάμεσα στα χείλη του και το ανάβει με τον αναπτήρα. Τραβάει μια τζούρα και φυσάει τον καπνό πτος τα πάνω, σχηματιζοντας κάτι κυκλάκια.