Taming The Rain

Chapter 11

Kakatapos lang namin mag lunch ni Billie at kasalukuyan kaming nag-totour sa paligid. 12 and something pa naman so may oras pa kaming mag-ikot bago mag opening. 1pm pa kasi ang opening.

This is not her first time coming here since she has always attended youth camp since she was a believer. Habang ako, this is only the first time I joined this kind of event.

I've been wanting to attend this kind of event even before but the hindrances is either we can't afford it or my family won't allow me.

"Bessy, punta tayo sa cabin ng mga boys." Masayang aya ni Billie sakin.

"Pwede bang mamaya nalang,  bessy? Gusto ko kasing pumunta dun oh." Turo ko sa part ng lugar na parang garden.

Para kasing ang sarap tumambay doon. Tanaw ko ang iba't-ibang klase ng bulaklak at mga halaman. Kahit sobrang layo nito, kita ko pa rin mula rito. Salamat talaga at binigyan ako ng Diyos ng malinaw na mga mata.

"Bessy, ang layo ng garden na yan. Ang lapit-lapit na natin sa cabin ng boys oh. Teka… iniiwasan mo ba si Kuya Matthew? " Dagdag na sabi niya.

"Ano ka ba! Hindi noh. Tsaka pakihinaan mo nga ang boses mo, Bessy. Baka anong isipin ng mga makakarinig sayo eh."

"Wala pa namang tao, eh"

"Excuse me, Miss. You're blocking the way." ani bigla ng isang lalaki sa likod namin.

Actually nakaharang naman talaga si Bessy sa daanan. Pero ba't parang ang sungit naman ata ng dating ng lalaking ito?Tch. Oh baka naman sadyang ganyan lang talaga siya maka-asta. Suplado.

"I'm sorry for blocking the way. But you don't have to be so stingy about i- P-Paul?" ani ni Bessy nang makita niya ang lalaki. Yung lalaki naman, parang nasorpresa rin nang makita si Bessy.

Teka, anong nangyayari rito?

"Esther, let's go to that garden you were talking about." ani ni Bessy habang dali-dali akong hinila palayo sa lalaki.

"Billie wait! Let's talk!" Narinig kong sigaw ng lalaki. Pero si Bessy, tuloy-tuloy lang sa paglalakad na para bang walang naririnig.

Habang naglalakad kami, hindi umiimik si Billie. Hindi ako sanay na hindi siya nagsasalita so I decided to break the silence and asked her about the guy we just met.

"Bessy, is it okay if I ask you something?" I spoke gently.

"I'll just tell you everything later. Sorry bessy ah, but can we go back to the cabin?" ani niya sakin na parang di mapakali.

Hindi ko alam ang nangyayari kay Billie pero pinili ko nalang na intindihin muna siya at pumayag sa gusto niya.

Pero nang bumalik kami sa cabin, I was shocked to see my best friend suddenly crying. After all, I've never seen her cry before. Well, except for when she sings to God but it's never this heartbreaking cry.

Gosh, ganun ba yun kalala? Ano ba kasing ginawa nung Paul na yun sa bestfriend ko?

But instead of asking her anything, I chose to remain silent and gave her a hug. Mas lalo naman siyang umiyak dun.

Ba't ba ang tao mas lalong umiiyak pag niyayakap? Di kaya kasi nafefeel nila na malaya silang umiyak kung gusto nila?

"Bessy, I don't know what's going on but I'm sure that you will be okay. At okay lang kung hindi mo sabihin sakin kung anong iniiyakan mo ngayon. You can just tell me later. Pag handa ka na. " I said to her between our hugs.

"Thanks Bessy." ani niya na medyo nahihikbi.

I give her one box of tissue that I brought. Ang dungis niya kasing tingnan. Di ako sanay makitang ganyan siya. Madungis, malungkot, parang sawi sa pag-ibig. Dahil ang Billie na kilala ko, ay isang matapang at matatag na babae.