ARIZALI AŞK
ŞEHNAZ // GÜLŞEN
Ahlak bozukluğu karakterle beraber insanın kalbinde de mevcuttu ne yazık ki. Lakin Doğu Üzeyiroğlu ne karakter ne kalp sahibiydi. Oldu olası cani bir canavardı. Siyah ve dumanlı!
Yüzüne tükürmemek için güçlükle bastırdı isteğini. Duman grisi gözlerin içinde ucu tutuşmuş bir kömür parçası görüyordu ki İnanç korkmak istemiyordu. Korksa bile belli etmek istemiyordu.
Toparlandı akıl almaz bir hızlıkla. Oturduğu koltuğa dayanan elleri çözülmüş, genç adamın göğsüyle buluşmuştu. Doğu Üzeyiroğlunun bir milim kıpırdamayacağını aptal aklı unutmuşsa da güçlü olmak isteyen İnanç Gürmen bu gerçeğe aldırış etmedi. Var gücüyle adamı itti.
"Sen bana hiçbir şey yapamazsın. Sen bana dokunamazsın. Senin kuklan değilim ben!" bir ateş parçası haline gelen amber gözleri, duman grisi gözlere pek bir etki etmedi.
Ucu birbirine bağlanan iki alev sönmez bilhassa her yeri yakıp yıkacak kadar ateşlenirdi. Ateşlendi Doğu Üzeyiroğlu. Gözü dönmüş, artık kontrol dışı hareketleriyle kızın üzerine varmıştı.
Ancak güçlü bir el göğsünden tutarak durdurmuş, önüne geçmişti. Ah evet, yanağındaki keskin yarasıyla İnanç'ı korkutan ve bir o kadar meraklandıran yabancı dost. Doğu Üzeyiroğlunun az biraz kopyası. Onun kadar tehlikeli ve ürkütücü.
"Bırak Doğu sırası değil, herkes bize bakıyor."
Ancak engel olamamıştı. Doğu dostunu ayarsız hareketleriyle itmiş, İnanç'ın saçından yeniden yakalamıştı. Saçları yerinden canice sökülmeye adeta yalvarıyordu.
İnanç Gürmenin kararlı duruşu dışında. "Bana dokunursan yemin ediyorum bağırırım. Seni rezil ederim. Polisi başına toplarım. Beni buna mecbur etme." Etrafta ki kalabalıktan yararlanabilirdi. Saçlarını hızla kurtardı. Bu canının sayamadığı kaç kez yanmasına sebep olmuştu. Ancak Üzeyir pençesinden saçlarını kurtarmayı başarmıştı.
Ve tabi acısıyla bayıltacak kalp acısı. Eli usulca kalbinin üzerine gitmişti. Doğu Üzeyiroğlu kardeşinin kalbine zarar vermeye devam ediyordu. Hız kesmeden!
Gözleri karardı ve griliği siyaha büründü. Hunharca bir öfkeyle homurdanarak kızın üzerine vardı. Ve yabancı tehlike bir kez daha araya girdi. Ne lanet kızdı. Tehdit etmek ne kadar akıllıcaydı? Hem de Doğu Üzeyiroğluna!
"Dur bakalım dostum. Sal gitsin. Şimdilik uğraşma!"
İnanç'ın yan profilden gördüğü tek bir şey vardı; yanağındaki derin çizik ve gözlerinde depreşen tehlike. Tabi birde kati bir sertlik vardı ki sesinde, konuştukça hükmediyordu.
"Ben bu kızı..."
"Şşt beni dinle. Eve gitsin," diyerek Arda'ya kısa bir bakış atmıştı. "Götür onu eve. Kapıya bırak yanımıza gel."
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ARIZALI
Teen FictionArızanın ta kendisi olan adam DOĞU ÜZEYİROĞLU! Ne çok iyi ne çok kötü. Onu acımasızlaştıransa kardeşinin bir başka kıza ondan habersiz nakil edilen kalbi. Batu'nun kalbini geri almaya ant içtiği günlerin azabını ise yaşam çiçeği yeni oksijen almış...
