ARIZALI

28 ~ ZAMAN BİZİM

ARIZALI

YAZARLAR: ŞEHNAZ & GÜLŞEN

BÖLÜM: 28 (ZAMAN BİZİM!)

Not: Keyifli okumalarınız olsun canlarım. Pasaj aralarınızı eksik etmeyin. :)

İnstagram: @sehnaz.gulsenn

Snapchat: sehnazhsmoglu

&&&

Sen gitme...

Bu bir istek, bir beyanat, bir emir, bir hüküm değildi. İhtiyaçtı... Gitmesini istemediği insana aciz bir yalvarıştı. Elinden sıkıca tuttuğu ellerin avucunu soğutmamasıydı.

Korkuyordu Doğu Üzeyiroğlu. Kaybetmekten için için korkuyordu. Avucunun toprağı bir kez daha sevmesinden korkuyordu. Bu korku o kadar saf o kadar yalın ve güçlüydü ki.

"İnanç..."

"İyiyim Doğu..."

Uyanan kızın başından an olsun ayrılmadan; sesini duyduğu her saniyeye, gözlerine baktığı her saliseye şükretmişti. O yangın büyüseydi ve İnanç o yangının ortasında kalsaydı Doğu düşünmeden o ateşin içine atlardı. Canı pahasına...

Üstelik iyi olduğuna inanmıyordu. Bir an önce onu buradan götürmeliydi. Daha iyi olacağı daha güvenli bir yere. "Yürüyebilir misin?" sırtını göğsüne yaslamış yanaklarını okşuyordu. Teni solmuş, gözlerinin feri kaçmıştı.

"Evet, neden?"

Etrafında onun iyi olduğuna emin olmak için toplanmış arkadaşlarının hiç birini görmüyordu. Bütün ilgisini Doğu'ya yoğunlaştırmıştı. Onun için endişelenen avucunun içini ısıtan, yanağını okşayan ve gözlerinde korkusunu ilmek ilmek dokuyan adama.

"Gidiyoruz buradan... Başından beri gelmemiz hataydı."

İnanç'ın konuşmasına müsaade vermeyen Şevval karşı çıktı. "Olmaz, İnanç giderse bende kalmam. Ben kalmazsam kimse de kalamaz!"

Arda'nın elleri titriyordu. Onun hatası yüzünden bir insan diri diri yanacaktı. Gözlerinin önünde bedeni yanacak, çığlıklarına kulakları şahit olacaktı. Hem de kimse değil yaptıkları onca şeyden sonra onu affeden ve sıkı bir arkadaşı olma yolunda ilerleyen İnanç'ı kaybedecekti.

Ertu dostunun titreyen ellerini fark edince omzuna dokunup dikkatini üzerine çekti. "Tamam bir şey olmadı, sakin ol lan."

Arda dostuna ürkekçe baktı. "Ya olsaydı?"

Felaketin ta kendisi olurdu. Ki bu felaketi koparan Doğu Üzeyiroğlu olurdu.

Ertu düşünmek bile istemedi. Gözleri yeniden İnanç'a sarılan dostuna doğru usulca çevrildi. Yanan çadır söndürülürken İnanç da beraberinde ıslanmıştı. Battaniyeye sarılmış genç kız Doğu ile küçük çapta bir tartışmaya girmişti.

"Doğu ben gerçekten iyiyim. Bir yere gitmiyoruz, ben burada kalmak istiyorum." Elinden tuttuğu adamın gözlerinin içine öyle bir bakış atmıştı ki, az sonra ikna olması için ayaklanıp horon tepecekti.

"Kalmıyoruz dedim."

"Bende kalacağız dedim."

Doğu gözlerini sımsıkı yumup içten içe küfretti. Kalmak için bu ısrar nedendi? Az önce ölümle burun buruna gelmişti. Buna sebep olanlarla daha yüzleşme kısmı vardı ama Doğu tamamıyla İnanç'ı götürmeye odaklandığından ertelemişti.