~aşk gerçekten her şeyi affedecek kadar güçlü bir duygu muydu? ~
~~~~~
"bir an hiç gelmeyeceksiniz sandım sayın Karakurt"
"Arkandan kalkmam işkillendirmesin diye bekledim ama ancak bu kadar sabredebildim sayın Akbelen" yanıma gelip belimden tuttuğ...
Йой! Нажаль, це зображення не відповідає нашим правилам. Щоб продовжити публікацію, будь ласка, видаліть його або завантажте інше.
"ayyy heyecandan korkudan ölücem sanki asya" mine feryat ederek odama dalarken elimdeki eteği bavula koyuyordum. Koşarak yatağıma attı kendini. Zavallı yatağım, zıplaması karşısında acıyla gıcırdarken güldüm şapşal haline. "hiç komik değil. Sanki var ya tüm organlarım heyecandan çürüyor gibi hissediyorum. Çok korkuyorum babamdan" demesiyle gidip yanına oturdum. Elim kahverengi saçlarında sevgiyle dolaşırken burukça gülmüştüm.
"sakin olmamız lazım bebeğim. Halledicez biliryorun. Biz birlikte her zaman her şeyi hallederiz"
"Biliyorum hallederiz aşkım. Ama inan hala nasıl bunu yaptığıma inanamıyorum. Bir mit başkanının kızı olarak nasıl arkasından iş çevirip evlendiğime cidden inanamıyorum. Ya ikimizi ki bana desteğe geldiğin için ikinci sensin, mit binasından aşağıya alemi ibret olsun diye sallandırırsa" demesiyle koca bir kahkaha attım.
"bebeğim saçmalama hem bize kıyamaz ama yaman için aynı şeyi söyleyemicem. Yamanın bir sallandırılması vardır. O yakışıklı suratının bir kayması falan"
"orası Allahın emri zaten. Oy benim yakışıklı kocamın azıcık tipi kayacak.." diyip güldü. Öyle tatlıydı ki.. "O değil de kendi derdime düştüm bencilce sana sormayı unuttum. Dün akşam ne oldu. Nasıl geçti yemek. O gudubet halanla şirret kuzenin falan çok baydılar mı" demesiyle gülmem solmuştu. "Anam surattaki değişime bak yüzün asılmaktan yere değecek şimdi anlat çabuk" yerinde diklenip 10 sezonluk dizi senaryosu yazmamı bekler gibi heyecanla bağdaş kurdu.
"babam demirle beni öğrenmiş" pat diye bombayı patlatmamla şokla ağzını kapamıştı. Güldüm bu haline.
"nasıl ya. Nasıl öğrenmiş. Sen nasıl yaşıyorsun. Agah amca senin yaşamana nasıl izin verdi anlat çabuk" demesiyle ikimizde güldük. Ama olanlar aklıma gelince modum yine hızla düştü. Kucağımdaki elimin üstüne elini koyup yanındayım dercesine sıktı.
"anlat bakalım detaylı"
"aslında pek bir olay yok. Benimle demiri öğrendi, ya ben ya demir diye yeşilçam yaptı ben de kapıyı çekip çıktım"
"şakasın"
"hayır hiç değilim. Bir kez olsun beni sevmeyi becerememiş, tüm hayatımı kontrolüyle mafetmiş olan biri için demiri terk edemezdim. İlk kez gerçekten sevildiğimi hissederken beni sevmeyen bir adamı ona tercih etmezdim, etmedim de. Bu babam olsa bile. Ona bir kez arkamda ol dedim o da bana kapıyı gösterdi bende çekip çıktım" dememle oha diye bağırmıştı.
"şu babana gıcık olduğum kadar var ya kimseye gıcık olmuyorum. Bu kadar zor mu bir insanın kızının yanında olması" demesiyle burukça güldüm. Ben alıştığım için şaşırmıyordum artık.
"herkes dayım değil" diye mırıldandım. Sıkıca bana sarıldı.
"herkes dayın değil ama dayın senin baban bunu biliyorsun" dedi. Ellerimi boynuma sardığı kollarına koyup gülümsedim.
