ASYA (TAMAMLANDI)

31

Herkese iyi okumalar 🐞

"bebeğim tamam sakin ol" mine yanımda sessiz sessiz ağlarken bir yandan onu sakinleştirmeye diğer yanda da demire ulaşmaya çalışıyordum.. Telefon bir kez daha aradığınız kişiye şu anda ulaşılamıyor diyince sinirle telefonu koltuğa çarptım. Neredeydi Allah aşkına..

"nasıl sakin oliyim. Yamana mı üzüleyim yoksa babamın kurduğu cümleye mi. Bu kadar tepki vereceğini hiç düşünememiştim" demesiyle dayımın o ifadesi ve söylediği şey aklıma gelirken tüm bedenim kasıldı. Yüzüm üzüntüyle düşerken kollarımı mineye sardım. Yüzünü boynuma gömüp sessiz sessiz ağlamaya devam etti.

"ikimizde tahmin edemedik. Bizden öğrenseydi bu kadar tepki göstermezdi. En azından söylemeden önce yumaşatmış olurduk onu. Her nereden öğrendiyse biranda, o bu kadar kötü etti durumu" gerçekten biz söylemeden nereden öğrenmişti acaba. Bunda bu kadar tepki göstermişse benim olayımda neler olabileceğini düşünmek dahi istemiyordum.

Araba evin önünde dururken minenin elini tutup onu da indirdim. Acaba aslı yengem biliyor muydu.

"annem biliyor mu acaba" aklımdan geçen soruyu mine dile getirirken bilmiyorum dercesine dudak büktüm.

"içeri girmeden öğrenemeyiz gel hadi" korumanın açtığı bahçe kapısından içeri mineyi de peşimden sürükleyerek girdim. Bu evi her zaman çok sevmiştim. İki katlı şaşadan uzat mütavazi bahçeli bir evdi. O kadar anım vardı ki bu evde her geldiğimde içime huzur doluyordu. Ama daha önce defalarca tıklattığım kapının önünde hiç bu kadar gergin durmamıştım. Kaçamayacağımızı bildiğim için kapıyı tıklattım. Bir süre sonra adım sesleri kapıya yaklaşırken minenin elimin içindeki elini daha çok sıktım buradayım dercesine.

"mine, asya" kapı açıldığında aslı yengemin üzüntüyle kaplanmış güzel yüzü belirdi önümüzde.. Biliyordu. Derin bir nefes alırken mine elimi bırakıp kendini annesinin kollarına attı.

"anne"

"hoşgeldiniz güzel kızım kızlarım benim" sıkıca mineye sarılırken her zaman olduğu gibi içim ezilerek bakıyordum bu görüntüye.

Bir gün bile aslı yengem beni mineden ayırmamış ona ne kadar sevgi göstermişse dahasını üzülmiyim diye bana göstermişti ama yinede bir anne edasıyla beni sevemiyeceğini biliyordum. Hiç hissettirmemişti ama ben yinede bunu hissediyordum. Kim bir annenin yerini ya da kim bir annede kızının yerini tutabilirdi ki..

"anne özür dilerim. Gerçekten sizi hayal kırıklığına uğratmak istemedim"

"şşşş saçmalama bebeğim aşk bu" demesiyle mine daha çok ağlamaya başladı. Benimde gözlerim dolarken sevgiyle baktım aslı yengeme. Asla ondan yana bir sıkıntı çıkacağını düşünmemiştim ve şaşırtmamıştı da. Mineyi bir süre kollarında tutup sakinleşmesini bekledi. Omzumu duvara yaslamış bu görüntüyü izledim ben de. Acaba annem yaşasaydı ve ben böyle bir şey yapsaydım nasıl tepki verirdi. Kafamın içine annemli senaryolar dolarken hızla onlardan sıyrıldım. Hiç iyi bir zaman değildi.

"üff çekil şuradan be sümüklü yeter. Bırak az da ben sarılıyım. Sanki tek senin ihtiyacın var şevkatli kollara" ortamın ağlak havasını dağıtmak için araya girerken aslı yengem gülerek mineden ayrılıp beni aldı kolları arasına.

"gel buraya güzeller güzelim. Çok özledim sizi"

"bende çookk" birbirimize doya doya sarıldıktan sonra minede dayanamayıp yanımıza sokuldu. Kapıdaki sarılmamız bitip içeri girdiğimizde ikimizde aslı yengemin kolları arasında koltukta oturuyorduk.

"ee anlatın bakalım şu olayları düzgünce. Baban dün akşam eve köpürerek geldi. Söylediğinde inan şok oldum mine hala şokum ama seni dinlemeden tepki vermicem kızım. Eğer böyle büyük bir adım attıysan bunun mantıklı bir açıklaması vardır çünkü"