~aşk gerçekten her şeyi affedecek kadar güçlü bir duygu muydu? ~
~~~~~
"bir an hiç gelmeyeceksiniz sandım sayın Karakurt"
"Arkandan kalkmam işkillendirmesin diye bekledim ama ancak bu kadar sabredebildim sayın Akbelen" yanıma gelip belimden tuttuğ...
Su, kuş gibi hafiflemiş hissettiğim bedenimden aşağıya akıp giderken şapşalca gülümsüyordum. Yine ve yine ama bu sefer son kez bir kez daha demire şans vermiştim.
İnsan gerçekten kaybetme korkusunu yaşayınca neyin öneminin kalıp kalmadığını sorguluyordu. Yaptığım şeyden pişman değildim ama sonunun öyle bitmesi beni darmaduman etmişti. Sıkıca gözlerimi yumdum. Ona bir şey olma düşüncesi bile ruhuma en büyük eziyetken az daha buna ben sebep olacaktım ama çok şükür ki olmamıştı.
İkimizde acı çekmiştik. Gerek fiziksel gerekse psikolojikti ama ikimizde yeterince hesap ödememiş miydik? O da yaşadıklarını yaşamıştı ve benim içimdeki yangında bunların saçtığı sularla durulmuştu ve ben yine ona, içimden bir türlü söküp atamadığım aşkına, sevgisine kayıtsız kalamamıştım. Hata mıydı bilmiyordum ama hataysa da son kez bu hataya düşecektim.
Yavaşça suyu kapatıp duşa kabini açtım. Demirin benim için aldığı krem bornozu üstüme geçirip yavaşça çıktım banyodan. Kendimi daha iyi hissediyorum. Daha enerjik daha mutlu. Yeni bir sayfa gibiydi bu gün benim için ve o sayfayı sadece mutlu anılarla dolduracaktım.
Gözlerim odada gezerken aklıma gelen demirin o şapşal halleriyle gülümsedim. O kadar heyecanlıydı ki sanki ilk defa bir araya geliyor ilk defa birbirimizi görüyorduk.
Sen bir duş al ben de doğum günü kızıma güzel bir kahvaltı hazırlıyım diyerek beni odada bırakmış kendi, yüzünde kocaman bir mutlulukla aşağıya inmiştim. Dün gece yanımda yatmasına izin vermemiştim ama ben uyuduktan sonra odaya geldiğini ve sabaha kadar beni izlemiş olduğunu kıpkırmızı olmuş mavilerini görünce anlamıştım. Uyanır uyanmaz onu yatağın karşısındaki koltukta iki büklüm olmuş uyurken gördüğümde kızmıştım ona. O kadar umursamazdı ki sanki kriz geçiren bendim. Ama beyefendi halinden gayet memnun bir şekilde gülücükler saçarak uyanmıştı.
Gülerek giyinme odasına girip odanın yarısından fazlasına hakim olan kıyafetlerimin arasından güzel bir elbise seçtim. Hızla üstümü giyip yüzüme bir kaç bir şey sürdüğümde güzel göründüğüme kanaat getirip çıktım odadan.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Merdivenlerden inmemle gözüm etrafta onu ararken, dışarıya açılan verandada masayı düzenlerken görmüştüm. Gülümseyerek ona doğru yürüdüm. Heyecanlı olduğu o kadar belliydi ki ister istemez beni de sanki ilkmiş gibi heyecanlandırıyordu..
"günaydın güzelim. Bu manzarayı sevdiğin için masayı buraya kurdum ama üşürsen hemen söyle içeri geçeriz" demesiyle yanıma gelip elini belime attığı gibi öpmek için eğildi. Kendimi geri çekip tutuşundan kurtuldum.
"sana da günaydın demir. Hava çok güzel üşüyeceğimi sanmıyorum. Ve bir şans verdiysem de daha ilk günden depar at demedim" adamı kriz geçirten ben değildim ya bir de şart koşuyordum. Gülmemek için zor tuttum kendimi. Benim şapşal adamımda durumu hiç yadırgamadan gülümsedi ve serserice saçlarını karıştırdı sonra da sandalyeyi oturmam için çekti.
