Wattys 2022 Paranormal/Fantastik Kazananı 🏆
•Vampirler, cadılar ve avcılar •
Herkesin söylediğinin aksine kalbinde hiç sevgi taşıyor musun, Teo?
Donuk bakışların ve sert tavırların etrafındaki herkesi uzaklaştırırken bundan öyle memnun görünüyorsun...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
UYKU
Dudakları aynı yere birkaç küçük öpücüğü art arda bıraktığında gözlerimi açtım. Evin krem rengi duvarına yansıyan ışığa baktım, kendimi hiç bu kadar canlı hissetmemiştim. Birine ait olmak, insanı kendi evindeymiş gibi hissettiriyordu.
"Bunu yapmamalıyım, Arin."
Bedeni benden usulca uzaklaştığında aramıza boşluk hissi doldu. Bedeni daha soğuk olsa da bıraktığı boşluk hissinin beni daha çok üşütebileceğini biliyordum. Gözlerine bunun nedenini anlamak ister gibi baktım. Beni korumak için benden uzak durmaya çalışması onun gözlerinde gri bir buğu bırakıyordu.
"Sorun yok," dedim temkinli bir şekilde.
Var, der gibi baktı. Hüzün yoktu gözlerinde, hayalkırıklığı da yoktu. Kendinden emin bir asker gibi bakıyordu yalnızca. "Biraz kendime gelmem gerekiyor." dedi.
Başımı onaylar gibi salladım.
Bu mesafe beni büyük hayalkırıklığına uğratıyordu. Onun için en derin kadınsı duygularımla tanışıyor, bedenimdeki arzuya izin veriyordum. Dokunuşunun bedenime sihir gibi bir etki bırakması beni sarhoş ediyordu. Fakat sonra her şeyi çekip çıkarıyor, bir adım geriye gidiyor, bütün duygularla beni tek başıma bırakıyordu.
O sihir hala üzerimde kalsa da gittikçe silinmesi canımı acıtıyordu.
Duş almak için odasına gittiğinde ben de mutfağa geçtim. Karanlık mutfakta pencereden dışarıyı izlerken kalp atışlarımın yavaşlamasını bekledim. Karnımdaki kelebekler bütün bedenime dağılıp kanat çırpmayı azaltınca sokaktaki yağmur da yavaşladı. Asfaltın üzerine düşen damlalar silik bir hal alsa da durmadı. Tıpkı bedenimdeki ürperti gibi.
Yalnız başıma oturup birkaç dakika zihnimi toparlasam iyi olacaktı. Bacaklarımda dolaşan, parmak uçlarımın titremesine sebep olan o duyguyu kontrol edebilirdim belki. Suyu ısınmaya bıraktım, biraz sıcak çay çekiyordu canım. Sandalyeye geçip tekrar oturduğumda salondan mutfağa doğru gelen adım seslerini saydım. 1 2 3 4 5 6...
Alara mutfak kapısından içeri girdiğinde yüzüme baktı. Belirsiz ama düşünceli bir ifade vardı yüzünde. Nedensizce utanıyordum. Sanki duygularımı beden dilinle gösteriyor gibi çekingendim. "Evde yiyecek bir şeyler var mı?" diye sordum.
Açtığı çekmeceden şarj aleti çıkardı. "Yok," dedi. Sessizliğinin garip bir hüzün sakladığını anladım. "Acıktın mı?" Diye sordu.
Kendim için değil, Teoman için bir şeyler hazırlamak istiyordum ama bunu konuşmak için doğru anda değildik anlaşılan.
Alara'nın yüzüne dikkatle baktım, "Ne oldu?" diye sordum merakla.
"Hiç," dedi duygusuz bir şekilde. Fakat yüzündeki ifadede farklı bir şeyler vardı. "çıkacağım birazdan, istediğin gibi takıl. Yemek yapmak istiyorsan çekinme."
