Wattys 2022 Paranormal/Fantastik Kazananı 🏆
•Vampirler, cadılar ve avcılar •
Herkesin söylediğinin aksine kalbinde hiç sevgi taşıyor musun, Teo?
Donuk bakışların ve sert tavırların etrafındaki herkesi uzaklaştırırken bundan öyle memnun görünüyorsun...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
11- Ay Yükselişi
''Ölüm, ne görkemli şey...''
Eve vardığımda teyzemin bana söyleyeceği şeylerden korkarak taksiden dışarıya baktım. Ev oldukça ıssız duruyordu, sadece oturma odasının ışığı yanıyordu. İnmeden önce şoför bana paranın üstünü uzatıp dikiz aynasından gülümsedi. Çantamın ön cebine sıkıştırdığım parayı bir sonraki gün Teoman'a vermek için sakladım.
"Teşekkür ederim, iyi akşamlar." dedim inmeden önce. Şoför homurdanırken ne söyledi bilmiyorum ama kapıyı açmamla içeri dolan yağmurdan dolayı duymadım. Ardından adımlarımı hızlandırıp evin kapısına ilerledim. Tekerlekler uzaklaşırken ıslak zeminde kaymanın sesi sokağa doldu.
Kapıyı çaldım, endişeyle açılmasını bekledim. Saat biraz geç olmuştu ve teyzemin bunun için söylemedik şey bırakmayacağını biliyordum.
"Kim o?"
Derin kapının ardından usulca seslendiğinde kapıya biraz daha yaklaştım.
"Benim, Arin." dedim, sesimi tanımasını umarak.
Kapı açıldı, Derin sevimli yüzüyle beni inceledi. "Arin?" dedi kapıyı daha da açarak. "Nerede kaldın, çok merak ettim?"
"Yağmur yüzünden gelemedim." dedim, içeri girerken. Botumu çıkardım ve üzerimdeki montu askılığı astım, teyzemin sesi duyulmuyordu. "Annen yok mu?"
"Gittiler." dedi yorgun bir tavırla. "Geldiğimden beri onlarla uğraşıyorum."
"Neden, ne oldu?"
Şöminesi çatırdayarak yanan oturma odasına geçtik. Dışarıdaki yağmur devam ettikçe üşüyor gibi hissediyordum. Derin olanları anlatırken ev botlarımı giyip şöminenin yanına doğru geçtim.
"Ben de tam bilmiyorum ki, önce kavga ettiler. Sonra Mersin'de oturan halamlar aradı..." durakladı. "Hayır hayır, önce halam aradı, sonra kavga ettiler... Sanırım büyük amcam ölmek üzere..."
"Hadi ya," dedim dudaklarımı birbirine bastırarak. "Başın sağ olsun."
"Çok tanımıyorum zaten," dedi düşünceli bir şekilde. Karşımdaki koltuğa sakince oturdu. "Ama uzun bir süredir yoğun bakımdaydı."
Aramızdaki sessizliğe odunların çatırdaması eklenince ev sessizliğe kapı açtı. Neyse ki gök gürültüsü, sessizliğin içeri girmesini engelliyordu.
"Sen ne yaptın, ödevi bitirebildiniz mi?"
Daldığım alevlerden bakışlarımı çekip Derin'in büyük kahverengi gözlerine baktım. Yüzüne düşmesin diye saçlarını küçük bir tokayla arkadan bağlamıştı.
