verboden liefde

Jack

Emma was weg, wat moest ik nu doen.  Heel de nacht had ik niet kunnen slapen, ik moest zo snel mogelijk met Emma praten. 

Toen ik op kantoor kwam, ging ik dus direct naar Emma's kantoor.  Ze was er niet, dat was raar ze kwam anders nooit te laat.  Heel de dag had ik van haar niets gehoord en toen ik beneden kwam om naar huis te gaan hoorde ik van Lisa dat ze zich ziek had gemeld voor de rest van de week.

Ik wilde langs haar thuis gaan, maar durfde niet goed.  Ik probeerde haar te bellen, maar ze nam niet op.  Stilletjes aan werd ik bang dat er iets gebeurd was.  Ik ging naar haar appartement en belde aan.  Er werd open gedaan maar het was niet Emma, maar Ann haar beste vriendin.

"Wat kom jij hier doen, heb je haar nog niet genoeg gekwetst?" zei ze tegen mij.  Dit had ik wel verdiend.  Ik boog mijn hoofd en zei "Ik weet het, ik had nooit zo mogen reageren.  Ik zou het graag uitleggen als ik de kans kreeg.   Wil je haar vragen dat ze me belt, alstublieft?"  Ik keek terug op en zag Ann aarzelen.  "Is goed zal ik vragen, maar ik beloof niets.  Ze is er echt niet goed van.  Ze komt haar bed niet uit.  Momenteel slaapt ze gewoon bij mij.  Ik zal je mijn nummer geven.  Ik laat je iets weten zodra ik meer weet."

"Bedankt, ik hoop echt dat je haar kan overtuigen".  Ik draaide me om en ging terug naar huis.  De volgende dagen waren een hel voor mij.  Ik hoorde niets van Ann en dacht dus het ergste.  Tegen het einde van de week kwam mijn vader woedend mijn kantoor binnen.

"Jack, weet jij waarom Emma ontslag neemt, wat heb je met haar gedaan.  Had ik niet gevraagd om geen relaties op het werk meer te hebben?"  Ik stond verbaasd naar mijn vader te kijken, Emma, ontslag dat kan niet. "Sorry vader, maar ik heb echt geen idee waarom ze dat gedaan heeft.  Ik heb ze al een week niet meer gehoord.  Ik heb ze wel een paar keer proberen te bellen, maar ze nam niet op. Ik weet echt niet wat er is."

Mijn vader verliet terug mijn kantoor en ik zakte verslagen op mijn stoel.  Waarom heeft ze dat gedaan, ik weet dat ik haar gekwetst heb.  Wil ze me echt niet meer zien.  Ik had al heel de week bloemen naar Ann haar thuis gestuurd, maar nu kon ik het niet meer uithouden. Ik belde Ann.

Ik toetste haar nummer in en het ging over:"Hallo met Ann?"  "Hoi Ann, met Jack.  Ik weet dat ik op een bericht van jouw zou wachten, maar ik loop hier de muren op.  Ik moet echt met haar praten."  Ze zuchtte en zei " ze wil niet met u praten Jack.  Ze is nog veel te boos.  Je moet haar tijd geven."

"Ik weet dat ik haar tijd moet geven, maar nu heeft ze ontslag genomen ook.  Kan ik dan eens met jou afspreken en het aan u uitleggen, dan kan jij met Emma spreken?"  Ik wist niet meer wat doen.  Gelukkig zei Ann  ja en ging ik vanavond naar haar stamcafé met Ann.

Zenuwachtig stond ik aan de toog te wachten.  Toen kwam Ann binnen.  We gingen aan een tafeltje zitten en ik begon te vertellen over Jessica.  Dat ze me er in had geluisd om met me te trouwen omdat ze zogezegd zwanger van mij zou zijn.  Het was niet dat ik niet gelukkig was met de gedachte om een kind te krijgen, maar toen ik hoorde dat ze helemaal niet zwanger was en dat het maar een truc was om met mij te trouwen ging ik door het lint.  Ik heb de trouw afgezegd en haar aan de deur gezet.  Sindsdien heb ik het heel moeilijk om nog een vrouw te vertrouwen, zeker op dat vlak.  Toen ik dus hoorde dat Emma zwanger was, gingen al die emoties door me heen.  Ik weet dat ik niet zo had mogen reageren maar het was sterker dan mezelf. 

Heel de tijd zat Ann aandachtig te luisteren.  "Ik weet dat wat je hebt meegemaakt heftig is, maar dat is nog geen reden om zo te reageren op Emma.  Je weet dat ze dat nooit zou doen.  Heb je dit al tegen Emma verteld?"

"Nee, ik heb de kans nog niet gekregen.  ze neemt haar telefoon niet op.  Ik weet dat zij zoiets nooit zou doen.  Eenmaal dat ik boven de schok was van het nieuws wist ik ook wel dat Emma niet zou liegen over zoiets.  Sinds  dat moment probeer ik haar dan ook altijd te bereiken.  Ik heb haar bloemen gestuurd, maar ze reageert gewoonweg niet." Ik wist gewoon niet meer wat ik moest doen. Ann legde geruststellend haar hand op mijn schouder.  "De bloemen heb ze gekregen, ze doet wel of ze ze niet moet hebben, maar wanneer ik niet kijk zie ik hoe ze er aan ruikt en aan jouw denkt.  Ik denk niet dat alles verloren is, maar ze heeft tijd nodig of een beetje hulp."

Samen met Ann werkte ik een plan uit om met haar te kunnen spreken, ik hoopte zo dat het zou lukken.  Ik wist nu dat ik zonder Emma niet kon leven en ook niet zonder mijn kind.  Ik verlangde er nu al naar om ze beide in mijn armen te kunnen sluiten.  Hopelijk lukte ons plan.