verboden liefde

Hoofdstuk 32

Jack

Waar bleef ze nu, ze had hier al een uur geleden moeten zijn. De telefoon ging: "Jack, heb jij iets van Emma gehoord?  Ik heb haar in de limo gezet en moest nog even naar boven en toen ik terug beneden kwam was de limo weg. Haar gsm zit in mijn tas, dus ik kan ze niet bereiken.  Het is maar 10 minuten rijden van hier, is ze daar al?" Ik hoorde paniek in haar stem, wat is er toch aan de hand. "Nee, hier is ze niet, hoezo ze is weg.  Emma zou er toch niet vandoor gaan hé?"  Ik sloeg ook in paniek, waar is ze, waar is ze naartoe?

"Ann, wat scheelt er? 2 maanden geleden deed ze ook al zo raar?"  "Het zit zo, 2 maanden kreeg ze een envelop met foto's in van jouw en zelfs echo's.  Er zat een brief bij dat ze jou met rust moest laten en dat jij en de baby straks van haar waren. We denken dat het Jessica is, maar op haar adres woont niemand meer.  Ze is verhuist naar Nederland.  Toen we ook niets meer hoorde dachten we dat het een grap was.  Maar nu weet ik het niet meer?" Ze was echt in paniek.

Mijn hart sloeg over en ik voelde angst "Ann, waarom heb je hier nooit niets van gezegd, dan had ik ze steeds in het oog kunnen houden.  Ze is 8 maanden zwanger?  Waar zou ze kunnen zijn?  Heb jij het adres nog van Jessica?"

Gelukkig wist ze nog waar dat was.  Ik pikte haar op en we reden naar het huis.  Het was er muisstil.  "Hier is ze niet. Waar kan ze toch zijn?"

Ik reed naar de politie en deed mijn hele verhaal.  We lieten de foto's en het briefje zien. "Wie weet hier nog van? Je had direct naar hier moeten komen.  We zullen ons uiterste best doen om ze te vinden."

Emma

Hier zit ik dan, in een vochtige donkere kamer.  Wat gaan ze toch met me doen.  Ik kon alleen maar aan Jack denken, hopelijk denkt hij niet dat ik ervandoor ben.  Ik wil niets liever dan trouwen met hem.  Ann zal hem al wel hebben ingelicht, alstublieft Jack, ik hoop dat je me vindt. Ik weet alleen zelf niet waar ik ben.  Waarom doet ze dit toch. Ik weet dat ze jaloers was toen ze het hoorde van mij en Jack, maar ik dacht dat ze er al over was.  Ze heeft zelfs nog geholpen met een vroedvrouw te zoeken voor mij. 

Ik hoorde voetstappen dichter komen en ze stopte aan de deur, de sleutel werd om gedraaid.  Toen de deur open ging, moest ik mijn ogen een beetje sluiten van het licht dat binnenstroomde.  3 vrouwen kwamen er binnen.  Ik verschoot, wat deed zij hier?  "JIJ, ik vertrouwde je.  Het is allemaal opgezet spel daarom kon jij aan mijn echo's komen, je speelt onder één hoedje met mijn vroedvrouw. Maar waarom, ik heb je toch nooit iets gedaan. Lisa sprak: "Buiten Jack van mij afpakken niet nee, maar mag ik je voorstellen aan Jessica.  Toen Jack hoorde dat ze niet zwanger was, dumpte hij haar gewoon." Ik keek naar de derde vrouw, dus dat was Jessica. Wat was ze prachtig, slank figuur, mooi bruin haar en die ogen, ik kan begrijpen dat Jack er iets mee heeft gehad.  "Ik was wel zwanger, maar kreeg een miskraam. Ik wist dat hij niet met mij zou trouwen dus heb ik hem niets verteld.  Hij wou met mij trouwen, tot hij hoorde dat ik niet zwanger was.  Hij hield niet van mij, hij wou doen wat het beste is voor zijn kind.  Dat kind in jou buik hoort mij toe en ik zal het nemen ook."  Ze keek me kwaadaardig aan.  Ik hapte naar adem en sloeg mijn armen beschermend rond mijn buik.  "Nee, de baby is van mij.  Je had het hem moeten vertellen.  Het is je eigen schuld dat je hem kwijt bent." Ik begon hysterisch te roepen. 

"Je moet geen schrik hebben." Begon Lisa. "We verdoven je en je voelt er niets van als we de baby uit jou halen.  Je zal hem nooit zien opgroeien en ik zal Jack troosten als hij je denkt dat je hem verlaten hebt en hij zal op mij verliefd worden."

"Nee, hij zal nooit van je houden.  Hij zal het weten dat ik hem nooit zou verlaten, hij zal me nu al aan het zoeken zijn." Ik hoopte uit de grond van mijn hart dat hij me op tijd zou vinden. "Dan hebben hebben we geen tijd te verliezen. Verdoof ze, dan kunnen we beginnen."

Ik sloeg met mijn armen rond mij om me te verweren.  "Nee, niet doen.  Ik ben nog maar 8 maanden, alstublieft?" Ik begon te wenen en zakte door mijn knieën . Ik was verloren.

Ze namen mijn armen vast en het volgende moment werd alles zwart voor mijn ogen.