verboden liefde

Emma

We waren nu twee weken verder.  De eerst week was ik mijn bed niet uitgekomen en nu was ik mij beetje bij beetje terug de oude aan het voelen.  Het deed nog steeds zeer om aan Jack te denken, maar ik moest verder.  De eerst week bestookte hij me nog met berichtjes en bloemen, maar nu had ik al bijna een week niets van hem gehoord.  Zou hij mij al vergeten zijn.  Stiekem hoopte ik dat het nog goed kwam, ik hou gewoon zoveel van hem.  Ook voor het kind zou het beter zijn.  Als het echt moest zou ik hem of haar alleen opvoeden, maar met twee is toch altijd beter.  Ik wist ook wel dat die kans klein was dat Jack erbij zou zijn.  Ik had ondertussen ontslag genomen.  Mr walker was er niet blij mee, en wou de reden weten.  Maar ik had gezegd dat het toch niet echt mijn ding was.  Ik kon jack niet verraden.

Ik wist dat ik op zoek moest gaan naar een job, maar had er nog niet veel fut voor.  De zwangerschap liet zich goed voelen.  Ik was steeds misselijk en moe.  Ann kwam elke dag lang om te zien of alles goed ging.  Ik was ondertussen weer thuis gaan wonen, maar dat was Ann, mijn beste vriendin. Ze stond altijd voor me klaar.  Ik had wel door dat ze de laatste tijd anders deed, maar ik was elf ook nog niet helemaal in orde.

De Bel gaat en Ann staat voor de deur .  We gingen uit eten.  Al had ik niet veel zin om uit te gaan, ik wist dat ik niet heel de tijd binnen kon blijven.  dus deed ik wat ze zei en een half uurtje later was ik op weg, maar vraag me niet naar waar.  Toen ik zag waar we waren had ik niet veel zin om uit te stappen.  Het was het restaurant waar ik voor de eerste keer met Jack was gaan eten.  Ze sleurde me de auto uit en naar binnen.   We kregen, toevallig, hetzelfde tafeltje als met Jack.  Ik had het gevoel dat hier meer achter zat, maar wachtte af.  Ann ging even naar het toilet en zo bleef ik alleen achter.

"Hoi, zit hier al iemand?" Die stem, het was de mooiste stem die ik ooit gehoord had, maar ook van diegene die me het hardste gekwetst had.  Ik keek op en zag Jack staan.  Ongewild deed mijn hart een sprongetje, hij was me toch niet vergeten. Ik wist even niet wat zeggen maar zei dan "Ja Ann, ze is even naar het toilet, ze zal zo wel terug komen"  Hij luisterde niet en ging toch zitten.

"Het spijt me wat ik tegen je gezegd heb Emma, kan je het me vergeven.  Ik weet dat ik je hard heb gekwetst en dat jij nooit zou liegen over een zwangerschap.  Laat het me uitleggen alstublieft?"  Ik keek hem met tranen in de mijn ogen aan, maar knikte alleen maar.  Hij vertelde me hetzelfde verhaal als tegen Ann en tegen het einde was ik compleet uitgeput. Ik hoopte maar dat ze me kon vergeven. 

"Ik kan niet zonder jou Emma, denk je dat er nog een kans voor ons bestaat.  Ik zou je zo graag willen laten zien hoe graag ik je zie.  Jou en het kindje.  We vertellen de waarheid tegen mijn vader  en die van jou en dan kunnen we echt aan onze relatie werken.  Wat denk je?"  Ik  keek hem aan, met een lach op mijn gezicht. Ik stond recht en hij ook, ik stortte me in zijn armen wat had ik die gemist.