verboden liefde

Hoofdstuk 35

Jack

Toen ik terug bij kwam, wist ik even niet waar ik was.  Dan zag ik Emma liggen naast mij.  Ik kroop naar haar en ze ademde nog, gelukkig. Ik ga met mijn ogen de ruimte rond.  Veel was er niet, het was een oud huisje met een klein keukentje.  Het zag ernaar uit dat dit al lang niet meer gebruikt werd.  Ik probeerde mij recht te zetten, wat niet gemakkelijk is als je handen en voeten vastgebonden zijn.  Na veel moeite zat ik rechtop.  Hoe geraakte ik hier uit, er moet toch een manier zijn op Emma te redden.  We waren alleen. "Emma, wakker worden." Ik probeerde haar wakker te krijgen.  Ze kreunde en haar ogen gingen langzaam open.  Ze glimlachte toen ze me zag. "Hoi", ik moest lachen. Zelfs in de ergste situatie kan ze mij betoveren. "Hoi", zei ik, "Alles goed?". Ze knikte "Ja, alleen een beetje dorst."  "Daar kan ik spijtig genoeg niets aan doen. Maar met de baby alles ok?" vroeg ik. "Ja, Oh Jack, ze willen de baby uit mij snijden.  We moeten iets doen, maar wat?  Alstublieft Jack, help me?  Dit kunnen ze toch niet maken?" Ze sloeg in paniek en huilde.  Ik leunde naar voren en kuste haar voorhoofd.  Ik kijk haar diep in de ogen. "Ik zal er alles aan doen om ze tegen te houden.  Ann ook, ze weet waar we zitten.  Ze heeft de politie al gebeld."  Ze zuchtte.  "Ik had je alles moeten vertellen toen ik die brief kreeg, maar als ik dat deed zou er iets met jou gebeuren.  Ik durfde niet." Ze huilde nog harder.  Ik probeerde haar te kalmeren.  "Ik weet het, Ann heeft het verteld.  Het is goed, we geraken er wel uit.  Eerst moet ik iets vinden om onze touwen door te snijden."  We kijken rond en dan plots zag ik het een beetje verder. Daar lag een mes, het was verroest, het moest er al eeuwen liggen.  Op handen en knieën kroop ik naar het mes, klemde het tussen mijn tanden en kroop terug. Ik ging voor Emma zitten en sneed haar plosen los.  Het was niet gemakkelijk met samengebonden handen.  Daarna sneed zij de mijne door.  Snel deden we onze voeten los en gingen we naar de deur.  Voorzichtig duwde ik de deur open.  Ik zag niets.  De enige weg om te ontsnappen was langs het huis, maar de tuin is zo groot en nergens een plek om je te verstoppen. Ik neem het mes vast en kijk naar Emma.

Emma

We zijn los, maar nog niet veilig. Jack kijkt naar buiten en ik gluur langs hem heen, mee in de tuin.  Ik zie al snel dat het niet gemakkelijk zal zijn.  We moeten de tuin oversteken en kunnen ons nergens verstoppen.  "Ik kan zo snel niet meer lopen Jack.  Dit gaat nooit lukken." Ik kijk naar hem en een traan ontsnapt uit mijn oog.  Hij streelt met zijn duim de traan weg en kust me.  "Het lukt ons wel samen, konden we ons alleen maar ergens verstoppen dat we niet in één stuk door de tuin moeten.  Dan hebben we meer kans. Plots was er rumoer en beweging.  De drie vrouwen kwamen naar buiten. Wat nu? Snel gingen we naar buiten en lopen rond het huisje naar de achterkant, weg van de vrouwen.  We horen ze met veel lawaai dichter komen.  "Dit meen je niet." Hoor ik Lisa roepen. "Hoe bedoel je, Jack is hier? Hoe kan hij weten waar ze is en dat ik erbij betrokken ben.  Ik heb nooit iets laten merken.  We moeten zo snel mogelijk vertrekken.  Haal de spullen uit huis en leg het in het busje, dan haal ik met Els de twee uit het huisje en gaan we ervandoor." Ze bleven even staan. "Naar waar gaan we dan?" vroeg Els.  "We gaan naar het oude adres van Jessica, daar zijn ze al komen zoeken dus daar komen ze zeker niet terug." Ze stemde alle drie in.  Jessica liep terug naar binnen en Els en Lisa liepen naar de deur. Eenmaal binnen kwamen we in beweging. Jack liep naar de deur en deed ze snel dicht om ze te blokkeren met een dikke tak dat hij had zien liggen. We liepen zo snel mogelijk door de tuin, als mijn buik mij toeliet.  Jack liet mijn hand geen seconde los. We waren alleen Jessica vergeten. Toen we om het huis naar voor kwamen, kwam Jessica net buiten.  Ze zag ons en richtte direct een pistool op ons. "Waar denken jullie naartoe te gaan?" vroeg ze.  We bleven stil staan en Jack duwde mij achter zich om mij te beschermen. "Ik denk het niet. Komaan instappen." Verslagen stapte we in het busje en Jessica deed de deuren op slot zodat we er niet meer uit konden.