verboden liefde

Hoofdstuk 25

Jack

Eindelijk zat de dag erop. Wat ga ik blij zijn als ik volgende week terug met Emma op kantoor zit, dan kan ik ze tenminste zien wanneer ik wil. Heel de dag door stuurde ik haar sms'jes om te weten wat ze aan het doen was, ik miste haar. Ze deed wat raar aan de telefoon.

Ik deed de deur open van mijn appartement en bleef staan. Wat was hier gebeurd. Ik wil natuurlijk dat ze haar thuis voelt, het is ook haar thuis nu, maar dit. Ze had alles verschoven en verzet en stukken van haar erbij gezet. Hoe had ze dat gedaan in haar eentje. Emma kwam glunderend aangelopen en sprong in mijn armen. "Wat vind je ervan?" vroeg ze. Ik merkte dat ze toch wat zenuwachtig was. Ik had zo'n drastische veranderingen niet verwacht, maar ik moest wel toegeven dat het er heel gezellig en uitnodigend uitzag. Ik nam haar en mijn armen en gaf haar een zoen op haar haar. "Het is fantastisch, ik wist niet dat dat hier kon. Je hebt echt je best gedaan. Maar hoe heb je die grote spullen hier gekregen, je hebt toch niet te zwaar getild hé dat is niet goed voor de baby" vroeg ik bezorgd, maar ook een beetje boos.

Ze keek me door haar wimpers aan en bloosde "Ann is komen helpen en mijn vader ook een beetje. Ik heb niet te zwaar getild, omdat ik weet dat jij dat niet graag hebt. Je weet toch wel dat dat nu nog niet zoveel kwaad kan, dat is pas op het einde van de zwangerschap. Ik vind het wel tof dat je zo bezorgd ben." Ze ging op haar tenen staan en kuste me.

"hmm wat ruik ik?" vroeg ik. "Ik heb lasagne gemaakt, kom het is klaar." Ze liep vrolijk naar de keuken, ik zag dat ze zich al helemaal thuis voelde. Ze schepte wat op mijn bord, wat rook dat heerlijk. " Amai Emma echt lekker, hier kan ik wel aan gewoon worden. Zo thuis komen." "Ja da kan ik geloven, maar vanaf volgende week zal dat toch niet meer gaan, dan ga ik ook terug werken." zei ze. "Ben je zeker dat het gaat, je moet je ook niet overbelasten hé." ze rolde met haar ogen. "Ja Jack, ik zal blij zijn dat ik terug kan werken, hier maar thuis zitten is ook niets voor mij."

"Dat snap ik wel, toch zou ik aan het idee kunnen wennen dat jij hier thuis op mij wacht met het eten klaar." zei ik met een knipoog. "Dat kan ik geloven, maar daar zal je nog 8 maanden op mogen wachten."

Na het eten ruimde we samen af, ik vertelde nog wat over mijn dag op het werk en gingen we samen slapen.

Emma

De volgende weken waren zalig. Samen wakker worden, ontbijten, naar het werk gaan.Het was een droom om alles samen te doen.

De eerste keer naar de gynaecoloog was toch best spannend. Wanneer je voor de eerste keer et hartje hoort, ik kon mijn tranen niet bedwingen. Jacks ook niet samen hebben we er staan huilen van blijdschap. Nu leef ik van afspraak naar afspraak. Ik vind het zalig wanneer ik hem voel bewegen. Het is nog net te vroeg voor Jack om het ook te voelen. Het was weer tijd om naar de vroedvrouw te gaan toen ik het voor de eerste keer merkte dat ik gevolgd werd. Ik zei er maar niets over tegen Jack die zou alleen maar ongerust worden. Z kreeg ik ook al enkele dagen vreemde telefoons. Ik hoorde wel iemand aan de andere kant maar de persoon zei nooit iets. Ik keek dan ook heel de tijd over mijn schouder. Jack vroeg wat er scheelde maar ik stak het maar op mijn hormonen.

Bij de vroedvrouw aangekomen ontspande ik mij terug, hier was ik veilig en mijn baby ook. Ook de volgende dagen verliepen rustig tot ik plots een bruine envelop op mijn bureau vond met alleen maar mijn naam op.

Met bibberende handen nam ik de envelop vast, ik keek nog eens rond om te zien wie hem daar zou kunnen gelegd hebben, maar ik zag niemand.

Ik deed e envelop open en mij hart stond stil. Erin zaten foto's van mij en Jack en zelfs echo's van de baby. Hoe was dit mogelijk. Er zat ook nog een brief bij. GENIET NOG VAN JE BABY WANT WELDRA ZAL HIJ VAN MIJ ZIJN EN JACK OOK. DURF DIT AAN JACK TE LATEN ZIEN EN JE ZAL IEDEREEN DIE JE LIEF HEBT KWIJTSPELEN.

@magalieke omdat jij mij altijd stimuleerd om voort te schrijven