The President's Paramore

Episode 12: Farmers

"ZABI!"

"Zabi! Are you here?!" Isang pamilyar na boses ang narinig ko dahilan para ako ay magising.

"Can you hear me—"

Isang boses rin ng lalaki ang nagputol sa kanyang pagsasalita. "Mr. President, we really have to go now. It is your safety that we need to secure right now."

"No, I won't leave this effin gymnasium without Zabiana!" The President almost squealed. The tension on his voice is evident by his tone. "Most of the officers told me that she was last seen here and I can not afford to leave without seeing her alive right fucking now!"

"Come on, Mr. President. The officers in charge will surely find her."

President Yven? Nandito siya— uhh, fuck! I winced hard the moment I felt the pain from my back and then from my head. Para bang binibiyak ang ulo ko. And on the other hand, para namang nababaklas ang buto ko sa katawan.

Ramdam kong ngayon, hindi na maipinta ang mukha ko dahil sa sakit at kirot na nararanasang ko ngayon.

Bigla kong naalala ang mga nangyari kanina. Ang paghampas sa amin ng plywood ang naging sanhi ng paghampas ng katawan at ulo namin sa pader. Iyon ang dahilan kung bakit ako nawalan ng malay— but thinking about Damson? Where the fuck did he go?

Huli na nang malaman kong nasa tabi ko lang pala siya. Wala ring malay pero nang tapikin ko ay agad rin namang nagising.

"Are you okay?" I asked him.

"Yes, may masakit lang sa ulo at likod ko pero kaya naman."

"Same," I sigh a relieved sigh.

Thanks, God we are safe. Akala ko ay katapusan na talaga namin ang delubyong iyon kanina. That scenario will surely haunt me until I die. It will burn in my head for the rest of my life.

I winced more as I tried to stand up. We need to stand up now dahil ngayon ko lang napansin na binabaha na pala ang gymnasium. Umabot na ito sa paa namin. Mabuti na lang talaga at nagising ako dahil kung hindi, baka nalunod na talaga kami rito. Mabilis kasi ang bahang ito. Paniguradong ilang minuto lang ay aabot na ito sa beywang namin.

"Genesis!" Ang muling hiyaw ng Presidente.

I tried harder for me to be able to stand up. Ginawa kong alalayan ang pader. Unti-unti at naninigurado akong tumayo. Dito ay para bang lumabis ang sakit sa katawan ko.

"W-We are here, President." My little voice came. Inalis ko na rin ang plywood na humaharang sa amin dahilan para makagawa ako ng ingay.

"P-President, nandito lang kami . . ." Napapangiwi akong kumaway habang nakalapat ang likod sa pader. Ngayon ay basang-basa na ako dahil ang ulan ay hindi pa rin tumitila.

Sana talaga ay makita nila kami . . .

Ang buong paligid ay madilim. Walang makikita kung hindi ang mga ilaw mula sa flashlights na maya't mayang lumilibot sa buong gymnasium. Isama pa dito iyong ilaw ng ambulansya.

Samantala, nangilabot naman ako nang may ilaw na nag-focus sa tubig, sa mismong harapan namin— sa gitna ng gymnasium. Doon ay kitang-kita ko ang mga lumulutang na bangkay niyong mga nilipad kanina ng buhawi . . . at oo, isa sa kanila ay iyong na-interview ko kanina.

Iyong mahirap.

Iyong umiiyak ng kausapin ko.

Iyong nasasaktan dahil baka wala na silang abutan na tirahan kapag nakauwi na. And the sad truth now is, 'di lang tirahan ang nawala sa kanila kung hindi pati na rin ang kanilang buhay.

Si Aling Nora.

Naglaho ang lahat sa isang malupit na hagupit ng bagyo lamang.

Kusa na lang talaga akong nanghina. Napaluha ako. Napatakip na lamang ako sa bibig. Ngayon ay tila bang unti-unting nadudurog ang puso ko kasabay ng pag-iinit ng dibdib ko.