The President's Paramore

Episode 47: Critical

MAY parte sa buhay natin ang kusa na lang na dadating. Na kahit ayaw natin, wala tayong choice kung hindi ang tanggapin na lang. Dahil tadhana na ang kalaban, wala na tayong ibang sandigan kung hindi ang sarili nating pananalig na . . . na sana, sa dulo ng bawat paghihirap na ito ay may pag-asa pa rin na matatagpuan.

Katulad na lang ngayon.

I am out of words. Patuloy sa pangininginig ang katawan ko. Patuloy sa pagkirot ang aking dibdib. Ganoon na rin ang pamamanhid ng katawan ko. Nahirapan akong huminga. Tila bang sa mga oras na ito ay may kung ano sa sistema ko ang pumipigil para makahinga ng maayos. Tila bang may nakabara sa mga baga ko.

Hindi ko kakayanin kung may mangyayaring masama kay Yven.

Hinding-hindi.

Nagsimula akong mapahikbi. Right now, I am inside a cab while sobbing. Patuloy ko ring pinapanood ang live footage ng insidente na kinasangkutan ni Yven.

From the video, I can clearly see how everything went too fast like a whirlwind. Pagkatapos niyang bumaba sa eroplano ay nagkagulo ang lahat ng may pagputok ng baril ang umalingawngaw sa paligid. Huli na noong malaman niyang natamaan pala siya sa parte ng kanyang katawan.

The video ended on that part and right now, sadyang namamanhid na ako sa kaba. I want to know if Yven is safe. To be fucking honest, I want to know if he is dead or what. Because if he really is . . . I don't really know what will I do to myself . . .

Pero mabuti na lang talaga at biglang napatawag ang rookie camera man ko, si Klaizer. He informed me that everything is now controlled. The armed personnel who attacked the President is now in the authorities' hand.

When I asked him about Yven's condition, he only told me that he is not really sure if he's in a critical condition or what. Basta raw ang alam niya lang ngayon ay sinugod na ito agad sa pinakamalapit na hospital.

And that is where I am about to go now.

I need to know that he is safe—that the President is not dead.

Ilang minuto ang nakalipas ay nakarating na nga ako kung saan dinala ang Presidente. The moment I went out of the cab, I directly walked towards the entrance. Pinagkaguluhan ako ng mga media people, mabuti na lang talaga at agad akong inalalayan ni Brione papasok sa hospital.

And swear, I am wincing to the idea of me being the headlines of all showbiz shit news again. Pero wala na akong pakialam. Ang gusto ko ngayon ay ang masiguro na ligtas si Yven. Na ligtas ang lalaking mahal ko.

"How was Yven, Brione?" I asked, with almost broken voice. I did it while walking fast, trying to catch up with his big steps.

"He is safe, Ma'am."

Dito ay kusang nag-unahan ang mga luha pababa ng mga pisngi ko. Hindi ko napigilan ang mapahikbi pang lalo, "he is not dead?"

"Ma'am, the President is not going to die under our watch."

Lalo akong napahagulhol dito. Brione tried to offer a handkerchief to me but I declined while mumbling a couple of I-am-fine and I-can-manage. Kahit na halata namang matindi ang emosyon na namamayani sa dibdib ko ngayon, I tried to hide it all.

"Ma'am, but are you aware with what you just did right now? That visiting the President under the eyes of the public will only strengthen your issue with him?"

Dito ako natigilan, I stared at him right into his eyes, "let they think what they want to think. After all, what's important to me is what I have with Yven."

Natahimik lang si Brione. He pursed his lips as he slowly nods. Para bang may gustong sabihin pero pinili na lang ang manahimik. Dito ay nagpatuloy na ako sa paglalakad. Hanggang sa marating na nga namin ang kwarto ni Yven. This is the point where he opened the door for me.