နှလုံးသားနီးနီး...စည်းပါးပါး(Love And Pride)[Completed]

Part(44)

🌺နှလုံးသား နီးနီး...စည်းပါးပါး🌺

Part(44)

အနှစ်ပြန်နိုးလာတော့ ဆေးရုံပေါ်မှာ။ နောက်ဆုံးမေ့လဲသွားတာ ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုခုဖြစ်လို့မဟုတ်ဘဲ မေ့ဆေးပုဝါနဲ့ အုပ်ခံရတယ်ဆိုတာတော့သိလိုက်သည်။ ကြည့်ရတာ ဖိုးသားကအချိန်မီကယ်တင်လိုက်နိုင်တဲ့ပုံပါပဲ။

"မေမေ သတိရလာပြီလား"

အနှစ်နိုးလာတော့ သမီးလေးက အနားရောက်လာသည်။ သမီးမျက်နှာသည် သူမကိုစိတ်ပူ၍ ငိုမဲ့မဲ့။

"အင်း!..သမီးလေး အများကြီးစိတ်ပူသွားလား"

"အင်း စိတ်ပူတယ်...မေမေကမေ့နေတယ် ဖေဖေကလည်း ဒဏ်ရာတွေနဲ့ မေ့နေတယ် စိတ်ပူတယ် အရမ်း"

"ဖေဖေ?"

သမီးရဲ့ဖေဖေဆိုတဲ့စကားကြောင့် အနှစ်ချက်ချင်းထထိုင်မိသွားကာ သမီးလေးကို ကြည့်ဖြစ်သည်။

"ဖေဖေဟိုဘက်ခန်းမှာ..."

"သမီးလေး မေမေ ဖေဖေ့ကို ကြည့်ချင်လို့ ခေါ်သွားပေးမလား"

"ဟုတ်..."

ထိုအချိန် ရေသွားခပ်ရာမှ ပြန်ရောက်လာသည့်မွန်လေးက ဝင်ပြောသည်။

"ခဏ နားလိုက်ပါလား အနှစ်! စက်ဝန်းကထွက်မပြေးပါဘူး...မဟုတ်ဘူး ထွက်မပြေးနိုင်ဘူး"

"သူ အများကြီးထိခိုက်ထားလားဆိုတာ ငါသွားကြည့်မှရမယ် မွန်လေး"

"အခုသွားရင် မေ့လဲနေတဲ့သူ့ကိုဘာပြောမှာလဲ သတိရလာရင် ခေါ်သွားပေးမယ်...နင်အချိန်အကြာကြီးမေ့လဲနေတာ အဲ့တာ မေ့ဆေးအရှိန်ကြောင့်ပဲမဟုတ်ဘူးသိရဲ့လား နင်ပင်ပန်းလွန်းလို့ ဘာတွေဖြစ်ခဲ့လဲဆိုတာ မသိတော့ဘဲ ဆေးရုံရောက်လာတာ"

"သူ!.."

"သူ သေမင်းဆီက ပြန်လွှတ်လာပြီ စိတ်ချလက်ချနားလို့ရတယ် ငါပြောတာယုံ"

"ဒါပေမဲ့ ငါ မျက်မြင်တွေ့ချင်တယ် သူမသေဘဲပြန်ရှင်လာတယ်ဆိုတာ ငါအခုမှသိရတာ ရှေ့ရက်တွေမှာ သူသေပြီဆိုတဲ့စိတ်နဲ့ဖြတ်သန်းခဲ့ရတာ ဘယ်လောက်ဝမ်းနည်းစရာကောင်းလဲ ငါ့ကို မျက်နှာလေးမြင်ခွင့်ပေးပါ ကျေးဇူးပြုပြီး...ငါကြည့်ယုံပဲကြည့်မှာပါ"