X-18AB9 adında bir virüs..Kim bile bilirdi ki bu küçücük virüsün medeniyetin eşiğindeki Dünya 'nın sonunu getireceğini..Kaosun..Katliamın..Acı içinde haykırış ve çığlıkların kısacası vahşetin habercisi olduğunu..
Hayat ile ölüm arasındaki ince çizg...
Güç bela yürüyordum..Beynimi sanki küçük kurtçuklar kemiriyordu..Ama ilerlemeliydim.Birazda olsa o çürümüş et yığınlarından uzaklaşabilmiştim..Etraf o kadar sessizdi ki verdiğim nefesin sesini duyabiliyordum.Bir an duraksayıp kan ve çamur içinde kalmış üzerime baktım.Üzerim perişan bir haldeydi ; uzaktan gören beni o insan eti düşkünü zombilerden sanabilirdi..
Bunaltıcı sıcak havanında etkisi ile susuzluktan dudaklarım çatlamaya başlamış fakat saatler önce suyum ne yazık ki bitmişti..
''Bir yudum su.. ''
Susuzluk duygumdan bir anlığına sıyrılıp yiyecek vardır umuduyla çantamı açtığımda içinde gördüğüm tek şey birkaç parça kırıntı ve aç karıncalar oldu.Daha sonra toz toprak içinde kalmış ellerimle çantamın yan gözünü açtım ve içindeki kamerayı elime aldım ;
''Merhaba ,ben Jack Wolf on altı yaşındayım.Bu gün günlerden ise 23 Temmuz. ''
Kayıta zar zor devam ediyordum..Kurumuş boğazımı biraz da olsa serinletebilmek için yutkundum ve konuşamama devam ettim ;
''Bundan iki ay önce Newyork sokaklarında başlayan bu dehşet ( virüs ) çok kısa bir süre içinde önce Amerika Birleşik Devletleri 'ne daha sonrada tüm Dünya ya yayıldı.Durdurulması mümkün olmayan bu büyük salgından bir süreliğine de olsa kurtulabilmek için sağlam bireylerin yaşamını devam ettirebileceği kurtarma kampları kuruldu.Fakat buralara sadece elit kesimi aldılar.Geriye kalan insanlar ise gruplar halinde toplanıp saklanarak hayat ile ölüm arasında kıyasıya mücadele veriyorlardı. ''
O gün..Yani bu virüsün yayılmaya başladığı gün ;
'' Doktor olduğu için yaklaşık beş altı kişi acil durum diyerek annemi götürdüler.Annemin son sözü ise ''Jack sakın evden çıkma ! ''sözü oldu.Babam ise bu sırada iş gezisindeydi.Onu arayıp annemin durumundan bahsettiğimde kapıları sıkıca kilitle demişti.Telefonla konuşmaya devam ederken babamın sesi birden kesildi ve bir daha ona hiç ulaşamadım.Kısa bir süre sonra anladım ki tüm şehrin elektrikleri ve telefon hatları kesilmişti.Bilemiyorum belkide tüm dünyanın... ''
''Her saat başı radyodan anons geçiyorlardı ; Evlerinizden çıkmayın ve bireysel silahlanın .Bu anonsu her duyduğumda ise korkum daha da artıyordu.Tıpkı küçük bir çocuk gibi bir köşeye sinmiş kulaklarım kapatmış olsam da her yerden çığlıklar duyuyordum..''
''Dünya nüfusunun %99.3 ü bu virüse yakalanmış ve hastalıklı bireylere yani zombilere dönüşmüştü.Benim ise gün geçtikçe erzağım azalıyordu.Ve en sonunda bulabildiğim yiyecekleri sırt çantama aldım ve yola çıktım..Şu anda bilmediğim dağların arkasında kuzeyde yaşam vardır umuduyla yürüyorum...''
Kitap ilk Yayınlama Tarihi:01.06.2015
Hoppla! Dieses Bild entspricht nicht unseren inhaltlichen Richtlinien. Um mit dem Veröffentlichen fortfahren zu können, entferne es bitte oder lade ein anderes Bild hoch.
