ផាំងងងង.......សម្លេងកាំភ្លើងវាឮកាន់តែនៀកឡើងដែលបានដាស់អារម្មណ៍ឲ្យអ្នកដែលកំពុងតែគេងលង់លក់ឲ្យភ្ញាក់ដឹងខ្លួនភ្លាមៗតែម្តង។
"លោកប៉ាអ្នកម៉ាក់.....?"ថេយ៉ុងក្រោកឡើងមិនឃើញមានប៉ាម៉ាក់របស់នាងនៅក្បែរ នាងក៏ស្រែករកគាត់ក៏នៅតែគ្មានសម្លេងឆ្លើយតបមកវិញនោះឡើយ។ តើពួកគាត់នៅឯណា ហើយមុននេះសម្លេងអ្វី? ទេមិនអាចទៅជាចឹងទេ?
"មិនអាចទេ...."ថេយ៍ស្ទុះងើបចេញពីពូកបើកទ្វារចេញទៅខាងក្រៅស្វែងរកប្រភពសម្លេងនឹងប៉ាម៉ាក់របស់នាង ។ ពេលមកដល់អ្វីៗយឺតពេលទៅហើយនាងបានឃើញអ្នកទាំងពីរដេកលើផ្មូកឈាមយ៉ាងគួរឲ្យអាណិត នេះឬជាការបញ្ចប់នៃជីវិតរបស់ប៉ាម៉ាក់របស់នាង?វាពិតជាគួរឲ្យឈឺចាប់ពេកហើយ!
"តែមិនពិតទេលោកប៉ាអ្នកម៉ាក់....អា៎....."ថេយ៉ុងនាងស្រែកឡើងភ្លឹកសម្លេងខ្លាំង ៗតែម្តងនាងក៏ចាប់ផ្តើមទន់ខ្លួនរកដួលទៅហើយតែនាងព្យាយាមទប់នឹងរត់ទៅរកអ្នកទាំងពីដែលកំពុងតែដកចង្កាមាត់។
"ថេយ៍...!"ភ្លាមនោះសម្លេងរបស់បងប្រុសរបស់ដែលកំពុងតែរត់ចូលមកក៏បន្លឺហៅឈ្មោះរបស់នាង យ៉ាងស្ងៀមស្ងាត់។
"បងប្រុស លោកប៉ាអ្នកម៉ាក់ ហឹសៗៗ"ថេយ៉ុថងអោបម្តាយរបស់នាងរួចនិយាយទាំងដង្ហក់។
"ដុងគូ នាំប្អូនរបស់កូនរត់ទៅ..."អ្នកស្រីគីម គាត់លើដៃអង្អែលផ្ទៃមុខរបស់រាងតូចរួចក៏និយាយឡើងទាំងសម្លេងញ័រៗ។
"អត់ទេកូនមិនទៅណាទាំងអស់...."ថេយ៉ុងក្រវិក្បាលបដិសេធចំពោះមុខគាត់ទាំងទឹកភ្នែកហូររហាម។
"តោះថេយ៍..ពួកយើងឆាប់ចាក់ចេញទៅ...ប្រយ័ត្នពួកវាមកឃើញណា "ដុងគូព្យាយាមនិយាយលួងលោមនាងតែវាដូចជាមិនបានផលទល់តែសោះ។
"អត់ទេបងប្រុស..ហ្ហឹកៗ..អូនមិនទៅណាទាំងអស់ ..ហឹស"
"រត់ទៅកូន..."កម្លាំងនៅសល់ក្នុងខ្លួនទាំងប៉ុន្មានគាត់ព្យាយាមស្រែកទៅកាន់កូនៗរបស់គាត់ទាំងអស់។លាយឡំជាមួយនឹងភាពឈឺចាប់ដែលមិនអាចកាត់ថ្លៃបាន។
ផាំងៗ.....
"ទេ....!អ្នកម៉ាក់....ហឹ្ហកៗ....."ពេលដែលថេយ៉ុងនឹងដុងគូរ ចេញមកបានបន្តិចសម្លេងកាំភ្លើងក៏បន្លឺឡើងម្តងទៀតដែលធ្វើឲ្យថេយ៉ុងនាងកាន់តែទទួលយកមកមិនបាន នាងក៏ស្រែកឡើងដុងគូក៏យកដៃបិតមាត់របស់កុំឲ្យនាងស្រែក មុននឹងនាំនាងឡើងឡានដែលបានរៀបចំនោះចាក់ចេញទៅបាត់។ ថេយ៉ុងនាងសម្លឹងមើលមុខបុរសម្នាក់នោះដែលបានបាញ់ម្តាយរបស់នាងទាំងគុំនៅក្នុងចិត្ត នាងសម្លឹងមើលទៅវាទាំងមិនដាក់ភ្នែក....។
YOU ARE READING
កំពូលឃាតករស្រី💥💯(The End)
Action"តាមពិតនាងគឺជាឃាតករហើយនាងក៏ជាមនុស្សតែម្នាក់ដែលខ្ញុំបានស្វែងរកអស់ពេលជាយូរមកនេះ! " "ខ្ញុំគឺជាប៉ូលីសហើយនាងគឺជាឃាតករ តើខ្ញុំពិតជាត្រូវចាប់មនុស្សដែលខ្ញុំស្រឡាញ់ដាក់ក្នុងគុកពិតមែនឬ?" "ហេតុអ្វីក៏ជានាង ថេយ៉ុងរបស់ខ្ញុំពីមុនបាត់ទៅណាហើយ ប្រគល់នាងត្រឡប់មកឲខ្ញុំ...
