Daan.

Hoofdstuk 6

Hoofdstuk 6

Daan – 9 jaar

''Daan, kom eens?'' De stem van mijn vader weer klonk in het huis. Haastig trippelde mijn voetjes de trap af. ''Ja?'' Vroeg ik en keek hem met mijn helderste blik aan. Het bracht mijn vader even van zijn stuk. Sprakeloos. Sprakeloos blauw waren mijn ogen. Stans ogen waren ook blauw. De mijne waren donkerder. Als de zee. Die van Stan waren zo licht als de lucht, op een heldere zomerdag. Het trok meiden aan. Zo klein als ik was, wist ik dat Stan ieder meisje versierde met zijn ogen. Mijn vader herstelde zich weer. ''Kom'', zei hij en wenkte mij enthousiast. Ik volgde hem op de voet naar het schuurtje in onze tuin. Een vlinder streek neer op mijn hand. Gefascineerd staarde ik naar het beestje. ''Daan, kom nou'', zei mijn vader een stuk ongeduldiger. ''Sorry vlindertje'', fluisterde ik en schudde met mijn hand. Een schuldgevoel overviel mij. ''Papa, er zat een vlinder op mij'', zei ik enthousiast toen ik het schuurtje in kwam gelopen. Mijn adem stokte in mijn keel. Mijn vader had een pistool vast. ''Pap?'' Vroeg ik hem twijfelend.

''Kom eens dichterbij.'' Mijn vader klonk opgewonden. Alsof hij achterna werd gezeten door een wilde hond. En dat beviel mij niet. ''Hier, raak het eens aan.''

Twijfelend stak in mij hand uit en raakte het koele metaal aan. Een rilling trok door mijn lichaam heen. Snel trok ik mijn hand terug. ''Daan'', zei mijn vader zuchtend. ''Kom eens zitten.'' Hij trok twee plastic stoelen naar zich toe. Op eentje ging hij zitten en ik schoof zuchtend op de andere. ''Je weet denk ik wel wat er gaande is'', zijn stem stierf weg. Hij twijfelde zichtbaar. ''Papa, niet vertellen'', probeerde ik hem gerust te stellen. Probeerde ik te voorkomen dat mijn ouders weer ruzie zouden krijgen. Ik wist dat er komen ging. Ik was niet dom. Het ging over Arie. En de verkeerde snoepjes waar hij in handelde. Mijn vader schudde zijn hoofd. ''Papa heeft domme fouten gemaakt in zijn leven. Daan, jij moet mama beschermen als ik er niet meer ben.'' Zijn stem klonk ernstig. En zijn blik erbij stelde mij ook niet echt gerust. Ik voelde mijn lichaam trillen en tranen verschenen in mijn ooghoeken. ''Papa, niet dood gaan'', zei ik haastig in paniek.

Mijn vader schudde snel zijn hoofd. ''Ik doe mijn best.''

''Ik kan niet voor mama zorgen. Dat moet jij doen papa. Met kusjes, en voor mama koken als ze ziek is en-''

''Rustig Daan'', stelde mijn vader mij gerust, mij midden in mijn zin onderbrekend. Angst nam bezit van mij. ''Papa, ik kan niet voor mama zorgen.'' De tranen begonnen te stromen. Papa moest blijven leven. ''Ik ben niet zo sterk als jij.''

''Daar gaan we verandering in brengen. Maar niets tegen mama zeggen, oké?''

Ik keek hem angstig aan en knikte vervolgens. Geen idee wat mij te wachten stond. Mijn vader speelde met het pistool in zijn handen. Ik had een hekel aan die dingen. ''Kom'', zei mijn vader zuchtend. Met trillende benen volgde ik hem naar buiten. Mijn vader hing een bord op aan de grote Eik die in onze tuin stond. Vervolgens ging hij tegenover de boom staan. Klik. Voor ik het wist doorboorde een kogel zich in het witte bord. Ik hapte verschrikt naar adem. ''Demper Daan, daarom hoorde je het niet. Een demper moet je niet vergeten'', waarschuwde mijn vader mij. Vervolgens schoot hij nog eens. Ik dook in elkaar. ''Nu is het jouw beurt Daan'', fluisterde hij. Mijn ogen vonden de zijne. Ze stonden wijs. Ze stonden vastberaden. De mijne keken angstig. Schoten van mijn vader, naar het pistool, naar mijn schoenen. ''Nee'', zei ik terwijl ik mijn blik strak op mijn schoenen hield. ''Papa, ik wil niet.''

Mijn vader tilde mijn kin op. ''Daan, je moet mama kunnen beschermen. Jezelf kunnen beschermen.'' Zijn stem trilde lichtjes. Zijn ogen waren vochtig geworden. Ik wilde niet dat papa ging huilen. Hij reikte mij het pistool aan. Ik greep het koele metaal vast, waarna er een huivering door mijn lichaam trok. Mijn vader ging achter mij staan, zijn handen om de mijne gevouwen. Zijn duim lag over de mijne. En mijn duim lag over de trekker. Ik wilde hem niet overhalen. ''Richten jongen. Op het witte bord.'' Mijn vader bewoog, mijn hand ging automatisch mee. Daar ging de kogel. Mijn vader schoot. Nee, ik had geschoten. Ik trilde helemaal. Werd iets naar achter geduwd door de klap. ''Goed zo jongen'', prees mijn vader mij. Ik stond helemaal te trillen op mijn benen. ''Nog eens'', zei hij vervolgens en we richtten het wapen opnieuw op het witte bord. Daar vloog de kogel weer heen. Met ongeremde snelheid kwam hij terecht in de boom. Ik had een boom geraakt. Tranen rolden over mijn wangen. ''Papa, ik wil stoppen.''

Hij trok mij in zijn armen. ''Rustig Daan. Je moet mama kunnen beschermen, dat besef je toch wel?'' Zijn woorden maakten mij niet rustiger. Deden mij alleen maar meer in paniek raken. Papa mocht niet dood. ''Kom op Daan, het was maar een boom. Je moet leren mensen dood te schieten'', zijn stem stierf weg toen hij besefte wat hij gezegd had. Mijn ogen werden zo groot als schoteltjes. ''Nee papa'', fluisterde ik. ''Ik wil geen moordenaar zijn.''

Zwijgend richtten wij het pistool op de boom. Op het witte bord. Dit keer was het wel raak. ''Je voelt altijd een soort schokje als je schiet, omdat je nog een klein lichaam hebt, kan je die nog niet opvangen. Later wel'', legde mijn vader uit toen ik weer een stukje achteruit werd geduwd door de kracht van het wapen. Zo schoten we een paar keer. Ineens liet mijn vader mijn hand los. ''Richt met twee handen'', zei hij kalm. Ik deed wat hij van mij vroeg. Ik richtte. ''Haal de trekker over als je er klaar voor bent.'' Zenuwen gierden door mijn lichaam heen. Langzaam liet ik het wapen zakken. ''Nee papa'', stotterde ik. ''Nee.''

''Kom op Daan. Je moet mama kunnen beschermen voor als ik –''

''Nee papa, je gaat niet dood!''

''Dan moet jij mij ook leren beschermen.''

Ik slikte. Met trillende handen ging ik weer recht staan. Richtte ik op de boom. ''Wacht'', zei mijn vader plots. Hij haalde een rode stift uit zijn broekzak. Een rode stip werd gezet in het midden van het bord. ''Ga je gang'', zei hij vervolgens en stapte snel terug. Ik voelde zijn adem in mijn nek toen hij achter mij kwam staan. Ik richtte opnieuw. Hield het pistool stevig vast met beiden handen. En schoot. 

Recht in de roos.