Daan.

Hoofdstuk 18

Hoofdstuk 18

Daan – 16 jaar

Ruzies. Steeds erger. En ik was het spuugzat. Boos liep ik over de straat heen, schopte mokkend een steentje weg. Stomme mensen. Ze begrepen er echt helemaal niets van. Ik was er helemaal klaar mee. Dit keer ging de ruzie over mijn uitgaansgedrag. Steeds vaker ging ik uit, ik was immers zestien. Maar ze konden het niet waarderen. Ik was zo woest, dat ik een advertentie had geplaatst in de lokale krant. Gezocht ; goedkope woonruimte, jongen zestien jaar.

Ze konden het allemaal bekijken. Zelfs Max. Al leek die zich gewoon ontzettend veel zorgen te maken. Er waren nachten geweest dat ik met hem gepraat had. Gepraat over de moord op mijn ouders. In vertrouwen had ik hem verteld over mijn nachtmerries, die steeds vaker en heftiger terug kwamen. Hij had het doorgeluld aan Harm en Anita. Nee, dat zou ik hem nooit meer vergeven. Ik kwam aan bij mijn vaste uitgaansplek. Met een tevreden zucht opende ik de deur en een walm van zweet gemengd met alcohol tintelde in mijn neusgaten. Mijn ogen scanden de omgeving af. Luuk was nergens te bekennen, maar misschien moest hij nog komen. Luuk en ik kwamen hier elk weekend. Voor mij was het twintig minuten flink doorlopen, voor hem was het een treinreis van een half uur. Ik baande mij een weg door de mensenmassa heen, naar de bar. Zuchtend bestelde ik een biertje, in die tijd was dat nog legaal. Ik gooide het geld op de toonbank toen de barman mij mijn biertje aangaf. Geld. Geld was nog een probleem. Het was tijd dat ik een baantje ging zoeken. Ik nam een slokje van mijn bier, maar spuugde het haast weer uit toen er iemand hard op mijn schouderblad sloeg. Woest draaide ik mij om, met gebalde vuisten. Een stralende Luuk keek mij geamuseerd aan. 'Sorry ik had geen idee dat je aan het drinken was.'

Zuchtend schudde ik mijn hoofd. 'Al had je het wel door, dan had mij nog geslagen.'

Luuk keek ongelovig. 'Zo ben ik niet.' Maar meteen daarna verscheen er een grijns rondom zijn lippen. Hij riep de ober en bestelde voor zichzelf ook een biertje. 'Goed, wat zijn de plannen vanavond? Een meisje?'

Ik snoof. Luuk was helemaal into de meisjes, sinds hij een maand geleden ontmaagd was. Ikzelf had geen behoefte aan het vrouwelijke geslacht sinds mijn ''verkrachting''. Of het rechtvaardig was dat ik het zo noemde, wist ik nog steeds niet. Ergens voelde het fijn toen ze eenmaal bezig was. Maar mijn signalen dat ik het niet wilde, waren duidelijk. Ik had het niemand verteld, overigens. Iedereen dacht dat ik gewoon ontmaagd was. Dat haar nam, in plaats van zij mij. Zoals het hoorde dus. 'Nee. Gewoon plezier maken.'

Luuk rolde met zijn ogen. 'Het wordt eens tijd dat jij je looks gaat gebruiken.' Hij knikte met zijn hoofd in de richting van een groepje meiden. 'Wat vind je van die blondine?'

Ik haalde mijn schouders op. 'Niet mijn smaak.'

Luuk schudde zuchtend zijn hoofd. 'Ik had laatst weer een meisje. En weet je hoe lekker het is als ze tegen stribbelen.'

Mijn ogen werden groot. 'Wat?' vroeg ik ongelovig. 'Heb je haar... verkracht?'

Hij lachte, maar beantwoordde mijn vraag niet. Ongelovig bleef ik hem aanstaren. Een verkrachting was godverdomme niet om te lachen. Boos besloot ik bij hem weg te lopen, voordat mijn vuist zijn gezicht kon vinden. 'Daan?' riep Luuk mij na. 'Daan!?'

Ik bleef stug doorlopen. Voorlopig hoefde ik hem niet te zien. Helemaal in gedachten verzonken, merkte ik niet dat een brunette mij tegemoet kwam lopen. Volop botste we tegen elkaar aan. De inhoud van haar plastic bekertje belandde op mijn shirt. 'Oh sorry', stamelde ze. 'Sorry, sorry, echt.' Ze haalde een zakdoekje tevoorschijn en begon mijn shirt droog te wrijven. Ondertussen bloosde ze, bij het voelen van mijn gespierde borstkas. Zwijgend bleef ik staan en wachtte totdat ze klaar was. 'Ik zag je helemaal niet, sorry', zei ik uiteindelijk. Ze borg het zakdoekje weer op.

'Ik koop een nieuw drankje voor je.'

Voordat ze iets kon zeggen, liep ik alweer terug naar de bar. Het meisje volgde mij, haar hakken tikten op de vloer. Gelukkig had Luuk de bar verlaten. Ik wilde hem echt even niet meer zien. Hoe kon hij godverdomme een meisje verkrachten. 'Wat had je?' vroeg ik haar, nadat ik mij had omgedraaid. Nu pas viel mij haar schoonheid op. Haar hazel bruine keken mij onderzoekend aan, haar bruine haren dansten rondom haar schouders en ze straalde gewoon iets uit. Ik wist het niet. 'Bacardi cola', zei ze en een rode kleur verscheen op haar wangen. Waarschijnlijk had ze gemerkt dat ik haar aan het bestuderen was. Ik wendde mij tot de barman en bestelde een Bacardi cola voor haar. Dankbaar pakte ze het drankje van mij over. 'Dat had echt niet gehoeven hoor.'

Ik schudde mijn hoofd. 'Jawel. Ik heb manieren.'

Ze snoof. 'Dat zouden meer jongens wel eens mogen hebben.' Ze nam een slok van haar drankje en ik glimlachte lief naar haar.

Haar handen rustten tegen mijn borstkas aan, terwijl we ritmisch op de muziek bewogen. We waren al een paar drankjes verder en Marije was flink aangeschoten. Ondanks dat Marije beeldschoon was, een goed gevoel voor humor had en gewoon echt lief was, voelde ik niets. Ik had niet de neiging om mijn lippen op de hare te drukken, zoals ik toen bij Mischa gevoeld had. Mijn vlinders bleven veilig in mijn kooi zitten. Maar zij dacht daar anders over. Plots drukte ze haar lippen op de mijne. Mijn ogen werden groot van verbazing. Toen ik eindelijk uit mijn bevroren toestand kwam en haar weg wilde duwen, liet ze mijn lippen weer los. Met haar vingers streelde ze mijn lippen. 'Sorry, ik kon het niet laten.'

Plots werd ik ruw bij mijn schouder gegrepen en voor ik besefte wat er gebeurde, boorde een vuist zich in mijn oog. Wankelend stapte ik achteruit, viel bijna maar wist mij te herstellen. Ik wreef pijnlijk over mijn oog heen en knipperde verwoed tegen de tranen. 'Wat moet dat met mijn meisje?'

Een gespierde jongen keek mij woest aan. Ik stak mijn handen in de lucht, als teken van overgave. 'Ik deed niets.'

Marije keek de jongen onderzoekend aan, waarna ze boos keek. 'Ik ben jouw meisje niet.'

Ruw greep de jongen haar arm beet. Tranen sprongen in haar ogen. 'Dat ben je verdomme wel schatje.'

'En jij, verdwijn verdomme uit mijn ogen. Als je nog eens aan een van mijn meiden zit, ben je dood.' Hij keek mij kil aan.

'Ik deed niets', zei ik nogmaals. 'En meiden?'

'Meiden ja', zei hij en snoof. Plots fronste hij zijn wenkbrauwen. Hij liet zijn blik over mij heen glijden. Hij floot. 'Niet verkeerd jongen. Concurrentie', zei hij en klakte met zijn tong. Vragend keek ik hem aan. 'Wat?'

Zuchtend schudde de jongen zijn hoofd en sloeg een arm om mij heen. 'Kom eens mee vriend.'

Zijn wereld had hij laten zien. Een wereld vol knappe jongens. Een wereld vol met meiden die alles deden wat zij van hun vroegen. Omdat ze anders pijn kregen. Een wereld vol haat, pijn en macht. Een wereld waar alleen het uiterlijk ertoe deed. Cas, dat was zijn naam. Hij vertelde mij dat dit zijn manier van overleven was. Dat als ik zoveel pijn ervaarde, ik in dit wereld terecht kon, want ik was knap. Huiverend had ik al zijn woorden aangehoord en had mij zo snel als mogelijk was, een weg naar buiten gevonden. Ik besefte mij dat Luuk daar misschien wel in terecht was gekomen.

Ik wilde niets met die wereld te maken hebben.

-----------------------

Wanner er een volgende update komt, weet ik nog niet. Volgende week staan er veel uitstapjes gepland. ^^