Daan.

Hoofdstuk 17

Hoofdstuk 17

Daan – 16 jaar

Mijn benen bleven zichzelf voortbewegen richting de school. In de verte waren vage contouren van mensen te onderscheiden. Mijn hoofd was inmiddels gebogen, niet meer zo zeker over mijn ontmaagding. Regendruppels maakten mijn blonde haren nat, liepen over mijn wang heen naar beneden. Het leek alsof ik huilde. Maar dat deed ik niet. Huilen was een teken van zwakte, ik was alles behalve zwak. Ik kwam dichterbij en zag nu duidelijk wie het waren. Harm, Anita, Max en mijn mentor keken mij woest aan. Instinctief dook ik wat ineen, wetend dat ik een flinke preek zou krijgen. Ik kwam tot stilstand voor mijn ''moeder'', die mij een knuffel gaf, waarna er een snik uit haar mond ontsnapte. 'Daan, waar was je?' vroeg ze ongerust en duwde mij een stukje van haar af. Haar woeste blik vonden mijn natte wangen. 'Wat is er gebeurd?' vroeg ze bezorgd.

Ik schudde mijn hoofd. 'Dat was de regen.'

Ze knikte begrijpend en leek nu pas te beseffen dat ze zelf ook helemaal doorweekt was. Harm wierp mij een woeste, maar toch bezorgde blik toe. En Max? Max was niet boos. Max stond daar maar, leek gehuild te hebben. Mijn mentor had een opgeluchte uitstraling over zijn gezicht. 'Waar was je?' vroeg Anita nogmaals.

'Bij een meisje', vertelde ik haar naar waarheid. Maar de rest zou ik achterwege laten.

Zwijgend reden we midden in de nacht naar huis. Max bleef stil. En zelfs toen we het huis binnen stapte, we onze tanden gepoetst hadden en ik bij Max mocht blijven slapen, bleef hij stil. Ik sleurde mijn matras naar zijn kamer, evenals mijn dekbed en mijn kussen. Zuchtend liet ik het naast zijn bed vallen. Even later staarden wij beide naar het plafond, in gedachten verzonken. Misschien stonden er wel antwoorden op het plafond. Antwoorden over afgelopen avond. Over wat ik moest voelen en wat absoluut niet. Max had zijn eigen vragen, waar hij antwoorden op moest vinden. 'Max, is er iets?' doorbrak ik uiteindelijk de stilte.

Hij keek mij aan. 'Ik had beter op jou moeten letten.'

Een zucht rolde over mijn lippen heen. Ik wilde niet dat hij zichzelf de schuld gaf. 'Dat is niet waar, ik had beter op mijzelf moeten letten', zei ik twijfelend.

Max keek mij fronsend aan. 'Waarom ging je met haar mee zonder het mij te melden?'

'Ze trok me gewoon mee.'

'Wat is er gebeurd eigenlijk? Ik bedoel, ze trekt je niet zomaar mee Daan..', zijn stem stierf weg, waarna zijn ogen bezorgd keken. Ik ging rechtop mijn matras zitten. 'We hebben seks gehad', zei ik emotieloos.

Zijn ogen werden groot. Hij leek te zoeken naar de juiste reactie, maar die kon hij niet vinden. Een reactie bleef uit. Na vijf minuten, opende hij zijn mond. 'Uhm... Je bent nog jong..', zijn stem stierf weg.

'Het gebeurde gewoon', zei ik nuchter.

'Was het fijn? Was het veilig?'

'Ja', loog ik. Ik had geen idee of het fijn was. Ik had nog steeds geen idee hoe ik mij hierbij moest voelen. 'En het was veilig', stelde ik Max gerust.

Hij knikte, duidelijk opgelucht. 'Laten we gaan slapen broertje', zei hij.

'Is goed.'

Ik kon het woord ''broer'' niet over mijn lippen krijgen.

Het enige dat de witte gangen verlichtten, waren de nooduitgangen. Groen licht gaven ze. Voor de rest was het donker. Gezien de muren wit waren, straalde daar nog een beetje licht vanaf. Een angst omvatte mij. Bang in het donker was ik altijd al geweest. Stug bleef ik doorlopen, onderweg naar mijn doel. Het koele metaal drukte zachtjes tegen mijn warme huid aan. Een warme huid, die straks vermengd zal worden met een koelte. Waarna langzaam de warmte verloor en er niets anders bleef als de koelte. Mijn bloed zou vloeien. Net zoals die van mijn ouders. Mijn benen bleven stug doorlopen, hielden uiteindelijk halt bij een grote witte deur. Met veel moeite, inspanning en kracht kreeg ik de deur uiteindelijk open. De deur was immense. Vele malen groter dan ik. Mijn blote voeten vonden hun weg naar mijn ouders. Ze lagen daar. Samen in één bed. Zuchtend haalde ik mijn pistool tevoorschijn, die plots veranderde in een mes. Als een bloeddorstig monster viel ik hun aan. Mijn moeder schreeuwde, maar een steek in haar keel zorgde ervoor dat er geen geluid meer uit kwam. Haar angstige ogen vonden de mijne, ze huilde. Nogmaals stak ik haar, dit keer in haar buik. Ze kreunde van de pijn, dook ineen. Mijn vader werd wakker van het geluid. Mijn vuist ramde ik in zijn oog. Het mes stak ik in zijn hart. Mijn moeder kermde van de pijn, bloedde langzaam leeg. Moordlustig als ik was, liet ik haar leeg bloeden. Wachtte ik af totdat er niets meer van haar over was, behalve een omhulsel. Het mes veranderde terug in een pistool. In een spiegel. Ik keek naar mijzelf. Mijn haren stonden alle kanten op, mijn ogen waren fel rood. Mijn uitdrukking was woest. Een wild dier. Een wild dier dat zijn prooi gedood had. Hijgend zette ik de spiegel tegen mijn pols aan. Het veranderde terug in een pistool. Ik drukte het pistool tegen mijn slaap aan. Haalde de trekker over. De warmte maakte plaats voor de koelte.

Badend in het zweet werd ik wakker, schoot overeind. Mijn lichaam trilde. Tranen gleden naar beneden. Hijgend probeerde ik mijn hartslag weer onder controle te krijgen. Adem in. Vasthouden. Adem uit.

Wist ik veel dat dit het begin was van jarenlange nachtmerries.