Daan.

Hoofdstuk 30

Hoofdstuk 30

Daan - 19 jaar

Het plan had zich net zo plots in mijn hoofd gevormd, als een dikke mist in de polder. Langzaam wist het zich verder te vestigen in mijn geest. Een brede grijn sierde mijn lippen toen ik de deur achter mij in het slot draaide. Ze ging uit mijn hand eten. Ik draaide mij om, en wilde net weg benen, toen een jongen mij staande hield. Fronsend keek ik de bruinharige jongen aan, en concludeerde al snel dat het Tim was. 'Wat moet je?' vroeg ik nors, geen zin in één van de hulpjes van Dion. Verveeld keek ik hem aan, en sloeg mijn armen over elkaar heen. Hij dook zichtbaar ineen bij het aanzien van mijn blik en houding ten opzichte van hem. Mijn grijns verbrede zich. 'Ben je hier voor Dion? Moet je mij bespioneren?'

Snel schudde hij zijn hoofd. 'Nee Daan, ik had een vraag', begon hij twijfelend.

Nu was mijn interesse duidelijk gewekt, en mijn houding werd iets gemoedelijker. Ik knikte langzaam, ter teken dat hij verder kon praten. 'Ik heb het meisje gezien, die je ontvoerd hebt. En..', zijn stem stierf weg, zoekende naar woorden. Een zucht rolde over zijn dunne lippen heen. Knap was hij niet, in tegenstelling tot de andere jongens in deze wereld. Succes zou hij nooit hebben, bedacht ik mij, en keek hem kil en afwachtend aan. 'Mag ik haar eens lenen?'

Mijn ogen werden groot, en ik snoof. Dat hij het lef had zoiets te vragen, het onderkruipsel. Geamuseerd keek ik hem aan. 'Nee, zij is alleen voor eigen gebruik.'

Tim knikte teleurgesteld.

'Je kunt nu gaan', zei ik en legde nonchalant een hand op mijn pistool. Natuurlijk had Tim het gebaar door. Les één in deze wereld, let altijd op lichaamshouding, en handbewegingen. Tim haastte zich ervandoor, en ik keek hem na. Hoofdschuddend vervolgde ik mijn weg.

Niet veel later kwam ik bij het appartement van Luuk aan. Ik bleef even wachten, voordat ik aanklopte. Het bleef stil in het appartement, dus ik besloot dat er sowieso niemand was. Dion wilde ik liever niet tegen komen. Ik klopte aan. Enkele seconde later werd de deur mopperend open gemaakt. 'Daan', zuchtte Luuk gefrustreerd, en veegde wat slaap uit zijn ogen. 'Wat moet je zo vroeg man?'

'Morgen', zei ik grijnzend, en duwde hem aan de kant. Ik nam plaats op zijn bank, en maakte het mijzelf gemakkelijk. Luuk had alleen een boxer aan, en zwijgend trok hij snel een spijkerbroek aan. Ik bekeek hem ondertussen. Hij zou nog eens concurrentie kunnen worden. Hij kreeg steeds meer spieren, en zijn krullen waren natuurlijk een groot pluspunt. Gelukkig stond hij onder mijn bevel. Zwijgend keek Luuk mij aan. 'Heb je drugs?' vroeg ik hem meteen. Ik had geen zin om er omheen te lullen. Recht door zee. Daar hield ik van. Fronsend keek hij mij aan. 'Sinds wanneer -'

'Nee', onderbrak ik hem kil. 'Niet voor mij.'

Ik wist dat het merendeel van de jongens weleens drugs gebruikte. Maar ik deed daar niet aan. En dat had alles te maken met mijn vader. Mijn vader die een deel van mijn jeugd verpest had. 'Voor wie dan?' vroeg Luuk sceptisch.

Kil keek ik hem aan. 'Sarah.'

Fronsend bekeek hij mij. 'Waarom zou -'

'Wat doet het er toe', beet ik hem gefrustreerd toe. 'Heb je de pilletjes of niet?'

Luuk knikte, en ik leek een beetje angst te bespeuren in zijn ogen. Hij liep naar een kast toe. Vervolgens opende hij een laatje, en haalde de bodem eruit. 'Bek houden hierover', zei Luuk kil. Zwijgend knikte en keek toe hoe hij een zakje met witte pilletjes eruit haalde. Hij gooide het mijn kant op, en behendig ving ik ze. Met gemengde gevoelens staarde ik erna. Dat zo'n stomme, nietige pilletjes - mijn gedachtegang maakte ik niet eens meer af. 'Wat moet je ervoor hebben?' vroeg ik hem vervolgens.

'150', zei Luuk en herstelde het laatje weer in zijn oude vorm.

Ik voelde in mijn zak, en haalde er een briefje van 100 en 50 uit. Zwijgend gaf ik het hem aan. 'Houd je bek tegen Dion.'

Luuk knikte. 'Komt goed.'

'Hoe is het met Esmee?' vroeg ik hem. 'Waar is ze?'

'Dion heeft haar', zei hij en zuchtte. 'Vanmiddag pik ik haar weer op.'

Fronsend keek ik hem aan. 'En hij neukt haar als eerste?'

Luuk schudde zijn hoofd, waardoor zijn krullen ritmisch mee dansten. Een lach verscheen rondom zijn lippen. 'Natuurlijk niet. Die eer is nog altijd voor de jongen die haar als eerste spot.'

Ik knikte. 'Ah. Totdat Dion zijn eigen regels gaat bepalen.'

'Daan, praat het eens uit met hem. Ik bedoel, jullie zijn de machtigste mannen hier. Moet je eens voorstellen als jullie samen gaan werken', zijn stem stierf weg, en hij slikte hoorbaar.

'Ik denk erover', zei ik, en verliet zonder nog een woord te zeggen het appartement. Natuurlijk zou ik niet met hem gaan praten. Dat zou mij op zijn minst een paar schotwonden opleveren. Ik was van niemand bang. Maar Dion kwam toch aardig in de buurt van ''niemand.''

Ik stapte mijn auto in, en zorgde ervoor dat de pilletjes uit het zicht lagen. Hopelijk hield de politie mij niet aan, en dan was er niets aan de hand. Ik besloot dan ook voor het eerst sinds ik mijn rijbewijs had, mij aan de verkeersregels te houden. Een hoop gevloek, en ergernissen later, bracht ik mijn auto tot stilstand voor mijn appartement. Nee, regels waren niet voor mij weg gelegd. Zuchtend verstopte ik de drugs onder mijn shirt, en beende niet veel later mijn appartement binnen. Angstige ogen keken mij vanuit een hoekje aan, toen ik de deur opende. Ik liep langzaam naar haar toe, en trok plots mijn pistool. Het volgende moment gooide ik mijn telefoon in haar handen. 'Bel je ouders', beval ik haar onmenselijk kil. 'Zeg dat je een tijdje bij mij logeert.'

Haar ouders gaven niets om haar, dat had ik al vernomen. Ze zouden het vast niet erg vinden als hun dochter een tijdje bij haar vriendje zou verblijven. Een gemene grijns sierde mijn lippen. Vriendje. Alleen het woord al bracht kots neigingen teweeg. Tot mijn opluchting deed ze precies wat ik haar van haar vroeg. Zwijgend gaf ze mij mijn telefoon terug, en ik borg mijn pistool weer op. Ik haalde een pilletje tevoorschijn, en gaf het haar. 'Neem in.'

'Wat is het?' vroeg ze angstig.

'Het maakt je rustiger', zei ik en geen woord ervan was gelogen. 'Ga slapen.'

Ik had de kamer verlaten, en kwam pas in de avond weer terug. Ik had wat dingen afgehandeld met Cas. Betalingen, ervoor zorgen dat bepaalde mensen hun bek zouden houden. De gewone dingen. Zwijgend beende ik de kamer in. Het liep al tegen de nacht aan, maar vermoeidheid voelde ik amper. Grijnzend beende ik op Sarah af, die ineen gedoken in een hoekje zat. Ik trok haar mee naar het bed. Als een wild beest scheurde ik haast de kleren van haar lichaam af, en betastte haar. Alles liet ze toe, wetend dat verzet geen nut had. Niet veel later ramde ik in haar, zonder enige genade. Zonder haar lichaam eerst gestimuleerd te hebben. Na de daad trok ik haar tegen mijn borstkas aan. 'Ik hou van je', fluisterde ik. Dat was een leugen. Een grote leugen. Ik hield van niemand, en niemand zou ooit van mij kunnen houden. Een verdrietig gevoel overspoelde mij, maar ik wist het soepel te negeren. 'Over een paar weken zijn we hier weg.'

Als ik haar bij mij wilde houden, was alleen vluchten naar het buitenland een optie. Dat had ik vanaf dag één al geweten. Luuk wist het ook, en ik wist dat hij dezelfde plannen had met Esmee. Even stak het gevoel om naar een vreemd land te gaan, en een nieuw leven te starten. Maar ik wist dat het totaal geen nut had. Ik was nou eenmaal zo. En ook een ander land zou mij niet kunnen veranderen.