Daan.

Dankwoord.

Het einde van een reeks, een reeks waarmee ik mensen tot nadenken aan wilde sporen.

Een reeks met een enorme waarheid in zich.

Een reeks die op het puntje van overdrevenheid balanceerde.

Maar het was vooral een reeks, waarvan ik genoten heb. Ik heb ervan genoten om te schrijven hoe Freek in elkaar geslagen werd (sorry schatje, ik maak het allemaal goed met je vanavond), hoe Samuel stierf, hoe Sarah bevrijdt werd, maar ook haar angsten. Haar wanhoop. Haar wanhoop werd langzaam mijn wanhoop. Ik heb er zelfs van genoten om te schrijven hoe Daan is. Ja, ik ga deze serie missen... 

Ik hoop echt dat ik jullie een les geleerd heb. De les van verkrachtingen. Dat verkrachtingen afschuwelijk zijn. Altijd zal de dader gestraft moeten worden, wat zijn reden ook was. Er is géén enkele reden waarom mensen mogen verkrachten, vergeet dat niet. En mocht je zelf slachtoffer zijn, het is niet jouw schuld. Niemand heeft het recht om zomaar aan jou te zitten, vergeet dat niet.

Ik wil jullie heel erg bedanken voor de steun. Voor de leuke/lieve/ontroerende reacties. Voor alle stemmen, en door het gewoon te lezen. Een vervolg komt er niet, dit was echt het laatste deel van de serie. Wel houd ik in mijn achterhoofd dat als ik tijd heb, ik het eens vanuit Esmee wil schrijven. Hoe zij in het wereldje terecht is gekomen. Maar tijd is een schaars goed. ;)

Houd het boek nog in je bieb, volgende week post ik de brief vanuit Daan als extraatje!

Heel erg bedankt voor alles lieve mensjes. <3