Daan.

Hoofdstuk 39

Hoofdstuk 39

Daan – 21 jaar

Twee jaar. Bijna twee jaar had ik Sarah vast nu. Ik had haar op zien groeien van een jong meisje, naar een vrouw. Achttien was ze inmiddels. Haar blonde haren kriebelden aan mijn neus, en een tevreden zucht glipte tussen mijn lippen door. Haar geur was elke keer een streling voor mijn neusvleugels. Ik sloot mijn ogen, maar de slaap kreeg ik maar niet te pakken. Twee jaar. Het bleef door mijn hoofd heen spoken. Het leek geen twee jaar. De herinnering dat ik haar mee nam, Samuel neerschoot, het leek allemaal als de dag van gister. Maar dat was niet de enige reden dat ik de slaap niet te pakken kreeg. Gister was mijn verjaardag. Een verjaardag die ik wederom niet gevierd had. Het wendde. Het niet vieren van een belangrijke gebeurtenis in je leven. De pijn wendde. Vorige week sloeg ik Freek in elkaar, vermoordde hem bijna. Een week geleden had ik seks met Jolene. Een verkrachting kon ik het niet noemen. Ze genoot er zichtbaar van. Een zucht glipte opnieuw tussen mijn lippen door. Had ik teveel losgelaten tegen haar? Ik ging langzaam overeind zitten. Tot mijn verbazing opende ze haar ogen niet. De politie had mij gezien. Allerlei gedachten over die twee gebeurtenissen spookten door mijn hoofd heen. Rustig kreeg ik mijn gedachten niet. Ik putte rust uit het feit dat ik over een paar dagen met Sarah ging vertrekken naar het buitenland. Naar een vriend van mijn vader. Hij wilde mij helpen. Uit pure paniek had ik hem opgebeld, had ik hem alles verteld. Had ik heel mijn minderwaardige leventje over mijn tong laten rollen. Hij had alles zwijgend aangehoord, en mij verteld dat ik naar hem toe moest komen. Voor het eerst had ik een ander nodig gehad om mij te helpen. Te helpen met een geschikte oplossing te bedenken. Maar lang de tijd had ik niet om daar bij stil te staan. Ik had geen keus. Ik moest weg hier. Ik liet mij terugzakken, en trok Sarah dichter tegen mij aan. Haar hoofd op mijn borst. Een vertrouwd gevoel. Ik sloot mijn ogen, om al snel naar nachtmerrieland getrokken te worden.

Met een ruk schoot ik overeind, en greep met trillende handen naar mijn pistool. Luide stemmen hadden de ruimte gevuld. Sarah keek mij met angstige ogen aan. De deur werd open geramd, en een aantal politieagenten kwamen binnen gestormd. Ze zagen mij, met het koele metaal in mijn handen. Ik richtte het op hun. Zij richtten hun pistolen op mij. 'Politie! Handen omhoog!' schreeuwde een van de agenten. Ik laadde in blinde paniek mijn pistool, wetende dat het allemaal voorbij was. Ik greep ruw Sarah' pols beet. Ik kon haar niet loslaten. Niet afgeven. Ze was van mij. Ik richtte mijn pistool beter op een van de agenten, klaar om te schieten. Maar toen raakten zij mij. Ik liet Sarah' pols los, en drukte een hand stevig op de plek waar zij mij geraakt hadden. Mijn schouder. Bloed sijpelde naar beneden, terwijl ik wanhopig probeerde het bloedverlies te beperken. Ik schoot niet. Zij hadden geen enkele recht om mij te raken. Plots voelde ik twee kleine handen op de wond drukken. Vol ongeloof staarde ik haar blauwe ogen. Waarom deed ze dit? Een agent trok Sarah bij mij weg. Een andere agent dwong mij omhoog, dwong mij om kleren aan te trekken. Nadat ik met veel moeite mijn kleren aan had, werd ik meteen in de boeien geslagen. Ik zag hoe een vrouwelijke agent Sarah troostte, terwijl een agent mij naar buiten toe dwong. De nacht was helder. Sterren straalden aan de hemel. Ik voelde mij alles behalve helder. En stralend. De agent duwde mij zonder pardon ruw een politiewagen in. Twee agenten namen voorin plaats. Niet veel later reden we weg. Ik staarde naar het schuurtje, totdat het opgeslokt werd door het donker. Het duister. Het duister wat nu mijn leven had bepaald. Wat had ik dan gedacht? Gedacht dat niemand haar kwam halen? Dat zij voor altijd bij mij kon blijven? Ik voelde een brok in mijn keel opkomen. Een gevoel van falen kwam in mij omhoog. Ik dwong mijn tranen om binnen te blijven. Zij mochten de buitenwereld niet zien. Ik was niet zwak. En ik zou sterk blijven tot het einde. De agenten praatten met elkaar, maar horen kon ik ze niet. De stemgeluiden werden niet omgezet in woorden. Niet veel later kwamen we aan bij het politiebureau. Een agent trok mij uit de auto, en duwde mij het gebouw binnen. Ik vocht tegen de boeien, die toch wel iets in mijn vlees sneden, maar ze gaven geen centimeter mee. Uiteindelijk werd ik in een kaal hok geduwd. Er stond alleen een bed. Zuchtend liet ik mij daar op zakken. Niet veel later kwam er een vrouw naar binnen, gevolgd door een agent. 'Trek je shirt uit.'

Met rollende ogen trok ik met veel moeite mijn shirt uit. Ik haatte bevelen. De vrouw begon mijn schouder te onderzoeken. 'We gaan u hechten meneer.'

'Goedemorgen meneer', begroette een agent mij, en duwde mij uit het hokje. De boeien werden gisteravond toch van mijn polsen ontdaan. De agent greep mijn arm, en duwde mij niet veel later een ander hokje in. Ik herkende het meteen als de beruchte verhoorkamer. Nu al. Ik had nog niet eens ontbijt gehad. Ik liet mij op een stoel zakken, en keek recht in twee grijze ogen. Een man van middelbare leeftijd keek mij afwachtend aan. 'Rechercheur Erkveld.'

'Daan', zei ik kortaf, en nam een nonchalante houding aan. Doen alsof het je niets kan schelen. En vooral niets loslaten totdat mijn advocaat gearriveerd is. 'Ik zeg niets totdat ik met mijn advocaat gesproken heb', zei ik kil.

De man knikte. 'Dat begrijp ik.'

'Ben jij degene die Jolene de opdracht heeft gegeven met mij uit te gaan? Die de opdracht heeft gegeven Sarah te bevrijdden?'

De man schudde zijn hoofd. 'Nee, dat is mijn collega geweest. Hij nam de zaak alleen te persoonlijk op zich, en daarom neem ik het van hem over. Ik ben veel harder dan dat hij is, en ik ga ervoor zorgen dat jij nooit meer vrij komt.'

Tevreden liet hij zich achterovervallen.

Kil keek ik hem aan. 'En ik zorg ervoor dat ik haar opnieuw krijg.'