Daan.

Hoofdstuk 15

Hoofdstuk 15

Daan – 15 jaar

Mijn leven ging goed. De afgelopen drie jaar ging goed. Ik maakte vrienden, vriendinnen. Bleef veel omgaan met mijn pleegbroer, mijn naam voor hem, en met onze hond Terry. Maar toch miste ik het gevoel van ergens thuis zijn. Harm en Anita zorgde prima voor mij, maar het gemis om mijn ouders werd er niet minder van. Sterker nog, het werd erger. Ik begon het af te reageren op hun, in combinatie met de puberhormonen. Ik werd mij steeds meer bewust van mij uiterlijk, en maakte daar ook een aantal keren misbruik van. Zuchtend haalde ik een hand door mijn haar heen, om zo wat gel aan te brengen. Vanavond was er een schoolfeest, en het kostte mij veel moeite om daar naar toe te mogen. Ik was namelijk al een keer stiekem naar een feest gegaan, hier in de buurt. Maar Anita flipte helemaal. Later legde ze uit dat het van bezorgdheid was, maar ik had alleen maar mijn schouders op gehaald. Niemand was bezorgd op mij. Niemand gaf om mij. 'Hee broertje, ben je klaar?' Max kwam vrolijk de badkamer ingestormd, en duwde mij een stukje opzij, om vervolgens gel in zijn haren te smeren. Ik knikte. Ik kon het niet verdragen dat hij mij ''broertje'' noemde. Ik had maar één broer. En die was dood. En die miste ik nog steeds.

Het was al druk toen Anita ons afzette. Ik bedankte haar vluchtig, en ze eiste een kusje op haar mond. Met rollende ogen had ik haar die gegeven. Samen met Max liep ik naar binnen, die al snel rechtsaf sloeg naar zijn vriendin. Max was trouwens twee jaar ouder dan mij, en had sinds een maand een vriendinnetje. Ik mocht haar wel. Ze was eens blijven eten, en ik begreep precies wat Max in haar zag. Ikzelf zocht niet naar de liefde. Nogmaals, liefde had mij nog nooit iets goeds opgeleverd. Ik baande mij een weg door de mensen massa, en bestelde een cola aan de bar. Een jongen kwam naast mij staan, en ik keek hem onderzoekend aan. 'Luuk?' vroeg ik het volgende moment vol verbazing. Ik herkende de jongen ergens van, maar het leek mij wel stug als hij het echt was. De jongen keek mij aan, en zijn ogen lichtten op. 'Daan?'

Ik lachte. 'De enige echte.'

'Hé dat is lang geleden. Ik herinner mij nog dat ik viel en jij mij op kwam rapen. Echt een falende actie.'

'Ja, en dat we samen in de zandbak speelde', zei ik lachend. 'Lang geleden alweer. Maar wat doe jij hier?'

'Ik ben mee met mijn vriendin', zei Luuk, en wees naar een brunette die giechelend met haar vriendinnetjes in de hoek stond.

Ik knikte.

'En jij? Zit jij hier op school? Je was ineens verdwenen.'

'Ik moest verhuizen. Ik woon nu in een pleeggezin. Mijn ouders zijn dood', zei ik nuchter, alsof het mij niets deed. Ik nam een slok van mijn cola. Luuk staarde mij vol ongeloof aan. 'Wat naar..', bracht hij uiteindelijk uit.

Na nog even gekletst te hebben met Luuk, en nummers uitgewisseld te hebben, liet hij mij weer alleen. Zijn vriendin eiste zijn aandacht op, wat ik ook wel begreep. Al werd ik er wel flink chagrijnig van, wat ik niet kon verklaren. Ik bleef Luuk nastaren. Hij zag er goed uit. Hij had nog steeds krullen, wat hem er schattig uit liet zien. Voor een vijftienjarige, ik dacht dat hij even oud als mij was, zag hij er volwassen uit. Verder dan de meeste leeftijdsgenootjes. Iets waar ik mijzelf ook toe rekende.

En toen zag ik haar. Plots. Terwijl ik met Max stond te praten. Ze keek mij recht in mijn ogen aan. Ze had donker blonde haren, haar ene oog leek meer groen te zijn, terwijl haar andere meer blauwachtig was. Ik excuseerde mij bij Max en zijn vrienden, en vond mijn weg naar haar toe. 'Hey', zei ik. 'Ik ken jou nog niet. Zit je hier op school?'

Ze schudde haar hoofd, haar haren deinde mee. 'Nee. Ik ben hier met een vriendin. Stiekem naar binnen geglipt', zei ze giechelend.

'Ik ben Daan', zei ik en stak een hand naar haar uit.

'Mischa', stelde zij zichzelf voor en schudde mij de hand. 'Formeel zeg', giechelde ze.

Ik grijnsde naar haar. 'Altijd.'

Samen liepen we naar de bar toe, in stilte. Bestelden een cola. 'Ik ben alleen een stuk ouder dan jou', zei ze plots, uit het niets. 'Ik ben zeventien.'

'Vijftien, aangenaam', zei ik en stak mijn hand opnieuw uit.

Lachend sloeg ze mijn hand weg. 'Grappenmaker.'

'Wie niet slim is, moet grappig zijn.'

'Zo gaat dat gezegde helemaal niet.'

'In mijn wereld wel.'

Giechelend gaf ze mij een stomp, en ik grijnsde plagend naar haar.

'Oeh dit is mijn lievelingsliedje', zei ze blij, toen de een nieuw nummer afspeelde. 'Ga mee dansen.' Zonder op mijn antwoord te wachten sleurde ze mij mee naar het midden van de zaal. Ze begon om mij heen te dansen, en ik deed maar een beetje mee. Ze lachte naar mij. Ik lachte naar haar. Ze was leuk.

Dat ze mij leuk vond, werd ook al snel duidelijk. Ze kuste teder mijn lippen, terwijl ik haar terug kuste. Haar hadden streelden mijn borstkas. We hadden ons terug getrokken in een hoekje, waar niemand ons zag. We gingen op in onze kus, die niet veel later een zoen werd. Kriebels raasden door mijn buik heen, en ik hoopte alleen maar dat dat bij Mischa ook het geval was. Uiteindelijk verbrak zij de kus, en raakte kort mijn lippen aan. 'Je bent knap. De valkuil voor elk meisje', prevelde ze, en kuste mij opnieuw. 'Maar jij mag voor deze ene keer mijn valkuil zijn.'

Ik grijnsde breed naar haar. Zij glimlachte mysterieus naar mij. Ze pakte mijn hand vast, waardoor ik weer vlinders voelde. Hoe kon zoiets zo snel gaan? Misschien zaten die vlinders er altijd al. Vast in een kooitje. Klaar om eens vrijgelaten te worden, als dat ene leuke meisje op mijn pad verscheen. En dat was Mischa. 'Kom', zei ze, en trok mij mee door de drukke menigte heen.

'Waar gaan we heen?' vroeg ik haar, toen we inmiddels buiten stonden.

'Ik moet even tot rust komen', vertelde ze mij met een flauw glimlachje. Ze haalde een pakje sigaretten en een aansteker uit haar broekzak. Zuchtend stak ze een sigaret aan, en nam een flinke hijs. Ze blies de rook uit in mijn gezicht. 'Heerlijk Daan.'

Ik glimlachte naar haar, wist mij geen houding te geven, en onderdrukte de neiging mijn neus op te halen. De rook stonk. 'Trekje?' vroeg ze mij.

Om mijzelf niet te laten kennen, nam ik de sigaret aan, en nam een hijs. Meteen begon ik te hoesten, en het leek even alsof mijn longen mij in de steek lieten. Mischa lachte. 'Het went wel', zei ze , en nam de sigaret van mij over. Opnieuw nam ze een flinke hijs. Ik wachtte geduldig af totdat ze klaar was met roken, en de peuk op de grond gooide, en er op stampte. Ze glimlachte naar mij, en pakte opnieuw mijn hand vast. 'Daan, ik wil je.'

Verward keek ik haar aan.

'Niet hier. Kom mee. Kom naar mijn huis.'

Ik knikte. 'Oké.'

Ik volgde haar de nacht in. Bang in het donker was ik nog steeds, dus kneep zachtjes in haar hand. Zij leek niet bang te zijn, en was mijn gids, in de verraderlijke nacht. De nacht die mij de rest van mijn leven bij zou blijven, omdat dat zo hoorde. Een nacht waar ik met gemixte gevoelens weer uit ging.

----------------------------------------

Tja... Gaat dit goed aflopen? Vertrouwen jullie Mischa eigenlijk wel?

Lang hoofdstuk trouwens, voor dit boek. Het wordt gewoon makkelijker om vanuit hem te schrijven als hij ouder is. :)