Daan.

Hoofdstuk 41

Hoofdstuk 41

Daan – 21 jaar

Ik had een opdracht gekregen. Het was niet langer mijn mond houden, mij beroepen op mijn zwijgrecht. Nee, het was de waarheid op tafel gooien. Bekennen. Mijn handen waren begonnen met trillen. Ongelovig had ik haar aangestaard. Boos was ik opgestaan, en terug naar mijn cel gelopen. Ik noemde het een cel. Geen hok meer. Het kwam gewoon overeen met de definitie van een cel. Mijn ogen hadden zich wederom vastgezogen aan de muur tegenover mij. Als ik zou bekennen, zou het strafvermindering opleveren. Als ik zou zwijgen, zou ik helemaal niets bereiken. Sarah zou mij aangeven. Het was haar woord tegen het mijne. Gefrustreerd sprong ik op, en begon te ijsberen. En natuurlijk zouden ze haar geloven. Ze geloofde altijd het meisje. Een ongekend gevoel nestelde zich in mijn maag. En uit pure wanhoop sloeg ik tegen de muur aan, om een eerste bloedspoor achter te laten. Ik greep naar mijn vuist. Verdomme. Ik liep naar de tralies toe. 'Ik ben gewond', schreeuwde ik woest.

Dezelfde vrouw die ik al duizend keer gezien had, liep naar mij toe. Ik stak mijn vuist uit. 'Iets van alcohol erop lijkt mij geen overbodige luxe.'

Ze rolde met haar ogen, en beende weer weg.

Uiteindelijk was de dokter naar mijn celletje toegekomen, om wat alcohol op de wond te deppen, en mijn vuist in het verband te leggen. Ook was er een schoonmaakploeg gekomen, om de bloedveeg van de muur te verwijderen. En toen werd ik weer alleen gelaten. Alleen met mijn gedachten. Gedachten die mij in hun greep hielden. Het was kiezen tussen het advies van mijn advocaat en mijn eigen gevoel. Niet alleen dat hield mij bezig. Mijn leven speelde zich recht voor mijn neus af. Was het zijn schuld dat ik tot deze daden over ben gegaan? Was het zijn schuld dat ik een monster ben? Was het mijn schuld, omdat ik van hem hield?

De vrouwelijke gevangenbewaarster haalde mij uit mijn gedachten. Ze keek mij onderzoekend aan. 'Voelt u zich niet lekker?' vroeg ze plots.

Ik haalde een hand door mijn haren heen. 'Jawel.'

Ze haalde haar schouders op, en opende mijn cel. Langzaam stond ik op, en bleef even staan. Duizeligheid nam bezit van mij. Had mijn vader mij zo gemaakt? Of was ik het, die ondanks alles van hem bleef houden?

Ze nam mij mee naar de verhoorkamer. Waar ik mijn opdracht uit moest voeren. Ik wist nog steeds niet wat ik moest doen. Ik liet mijzelf zakken op de stoel, en wachtte geduldig af totdat Erkveld zou komen. Opnieuw moest ik mijzelf erbij roepen, toen mijn gedachten weer overwogen om weg te dwalen. Erkveld kwam ruim vijf minuten later het kamertje binnen, en nam tegenover mij plaats. Afwachtend keek hij mij aan. 'Glaasje water?'

Ik knikte.

Erkveld stond weer op, en beende weer weg. Ik tikte met mijn vingers op het tafelblad. Ritmisch. Het gaf mij ergens rust. Erkveld kwam weer terug, met twee bekertjes water in zijn hand. Eentje schoof hij mijn kant op. Als hij maar niet dacht dat ik hem hiervoor ging bedanken.

'Dus Daan, waar waren we.'

Hij begon te bladeren door een mapje. Af en toe mompelde hij iets onverstaanbaars, meer tegen zichzelf, dan tegen mij. Uiteindelijk haalde hij een kladblok tevoorschijn, met pen en papier, en een recorder. Fronsend bekeek ik de spullen.

'Ik ga je bekentenis opnemen, dat is wat je hier komt doen, toch?'

Zwijgend knikte ik. Het had geen zin om te zwijgen. En daarbij, ik had het gedaan. Ik had een onschuldig meisje verkracht, mishandelt en ontvoerd.

'Goed, begin maar dan. Bij het begin.'

Erkveld maakte het zichzelf gemakkelijk, en leunde achterover. Kil keek ik hem aan.

'Ik heb Sarah verkracht.'

De woorden rolden zo over mijn lippen heen. Ik had verwacht dat het mij meer moeite zou kosten. Verwacht dat ik ze amper over mijn lippen heen zou krijgen. Ik was killer dan ik dacht. Ik was meer gebroken dan ik ooit voor mogelijk had gehouden. 'Meerdere malen. Ik heb haar geslagen als ze niet luisterde.'

Erkveld knikte bedachtzaam, maakte af en toe een aantekening. De recorder nam mijn woorden op. 'Ik heb alleen een vraag, waarom?'

Fronsend keek ik hem aan. 'Omdat ik haar wilde.'

Erkveld perste een mager lachje tussen zijn lippen door. 'Vertel me de echte reden.'

Ik keek hem kil aan. 'Waarom zou ik?'

'Het kan strafvermindering opleveren, en ik weet dat je niet zo bent. Ik heb de zaak met betrekking tot je ouders nog eens bekeken. Je bent niet prettig opgegroeid.'

Ik staarde naar de tafel. 'Nee', bracht ik uit.

'De echte reden Daan', zei Erkveld haast gemoedelijk.

Mijn blik vond zijn ogen. Ogen die haast iets weg leken te hebben van begrip. 'Ik had pijn die verdrongen moest worden. En op deze manier ging dat het best.'

Erkveld knikte. 'Waarom heb je nooit hulp gezocht?'

'Haar verkrachten was mijn therapie.'

Erkveld zette de recorder af, en gooide zijn aantekeningen aan de kant. Indringend keek hij mij aan. 'Ik zal ervoor zorgen dat je hulp krijgt.'

En daar zat ik weer. Op hetzelfde bed. In dezelfde kamer. Met dezelfde muur waarvan ik alle deuken, oneffenheden, al kon dromen. Ik had bekend. Een gevoel van opluchting stroomde door mijn aderen heen. Ik wist dat ik lang de gevangenis in moest, maar het was mijn verdiende loon. Daarbij was er toch geen plek voor mensen zoals mij in deze maatschappij. Niet alleen opluchting, maar ook een ander gevoel wist zich een weg te banen door mijn bloed. Wist mijn lichaam te overmeesteren. Ik trok mijn knieën op, en sloeg mijn armen er overheen. Ik voelde mij plots kwetsbaar. Ik staarde naar de muur, en voelde rillingen over mijn rug heen stromen. Mijn lichaam begon te trillen.

En toen. Toen rolde er een traan naar beneden.

---------------------------------------------------------------------

Ugh dit is echt slecht... Sorry jongens. 

Trouwens, ik had jullie reacties gelezen over dat jullie nieuwsgierig zijn naar de brief vanuit Daan naar Sarah? Eigenlijk staat dat niet oorspronkelijk in dit verhaal, maar als ik een keer tijd heb dan wil ik dat stukje wel schrijven. Ik beloof niets over een datum en tijdstip, of dat het veel woorden zullen zijn. Vinden jullie dat leuk? :)