Daan.

Hoofdstuk 29

Hoofdstuk 29

Daan - 19 jaar

De dag dat ik negentien werd. De meeste zouden zoiets vieren met een groot feest, bier, en muziek dat tot diep in de aderen nog te voelen was. Ik niet. Vandaag was de dag aangebroken dat ik Sarah zou ontvoeren. Mijn hoofd bonkte van het vele nadenken. Alles had ik tot in de details uitgewerkt, en het kon gaan werken. Een triomfantelijke glimlach verscheen rondom mijn lippen. Waarom ik haar ontvoerde was mij nog steeds niet helemaal duidelijk. Misschien was het wel het feit dat Luuk een meisje had ontvoerd, en ik zeker niet in de rangorde verlaagd wilde worden. Ik smeerde soepen een klodder gel in mijn haren. Wallen ontsierden mijn huid, en een diepe zucht verliet mijn lippen. Nachtenlang had ik wakker gelegen, wachtend op dit moment. Wakker gelegen van het genot dat ik zou gaan beleven, maar ook van een beetje angst, de angst dat het mis zou gaan. Ik grijnsde naar mijn spiegelbeeld. Ik was Daan. Natuurlijk ging dit niet mis. Ik beende de kamer weer in, en een gevoel van opluchting schoot door mij heen toen ik het koude metaal in contact bracht met mijn lichaam. Het wapen verdween tussen mijn warme huid en mijn broeksband. Even twijfelde ik of ik een tweede mee zou nemen, maar ik besloot dat het beter was van niet. Ik had niet de intentie om een hele scene te schoppen, dus een wapen mee nemen zou beter werken voor mij. Een laatste blik in mijn appartement liet mijn laatste beetje onzekerheid weg ebben. Ik was er klaar voor. Sarah zou hier een tijde kunnen blijven. Ik had van niemand last, en niemand van ons als ik haar binnen opgesloten hield. Niemand zou iets merken, en haar ouders zou zij gaan bellen met de mededelingen dat ze hier een paar dagen verbleef. Een brede grijns vond opnieuw mijn lippen, en een gevoel van opwinding schoot door mij heen. Met een hand op mijn pistool beende ik mijn appartement uit. Ondertussen stak ik een sigaret op, om mijn kalmte terug te vinden, en bleef voor mijn auto staan. Ik liet mij tegen mijn auto aan leunen, en sloot mijn ogen, om vervolgens diep de rook te inhaleren. Het verwoestte mij, dat wist ik wel. Ik zou kans hebben om eerder dood te gaan, en verschillende soorten kanker te krijgen. Maar het kon mij geen reet schelen. Een leven had ik nooit gehad. Ik gooide de sigaret op de grond, en trapte hem uit. Niet veel later scheurde ik weg in mijn auto. Nog geen vijf minuten van huis was ik, of ik reed al bijna een oud vrouwtje aan. Geërgerd drukte ik op de claxon, ook al moest ik toegeven dat het mijn fout was. De rest van de rit verliep haast vlekkeloos. Het was een half uur rijden naar Sarah' huis. Hoe ik nooit blij was geweest met deze afstand, was ik dat nu zeker wel. Ik parkeerde mijn auto een straat verderop, zodat zij mij niet aan zag komen. Grijnzend stapte ik uit, en plantte een zonnebril op mijn neus. Uit mijn broekzak haalde ik een kauwgom, die ik vervolgens in mijn mond gooide. Zo nonchalant mogelijk beende ik naar het huis toe. Doelgericht. De omgeving hield ik nauwlettend in de gaten, maar heel de straat leek verdwenen te zijn. Nog een laatste keer keek ik goed om mij heen, voordat ik op de bel drukte. Enkele seconde later werd de deur open gegooid. Het was duidelijk te zien dat zij mij niet verwachtte. Mijn blik liet ik vluchtig haar lichaam scannen. Even lekker als altijd, concludeerde ik. Een brede grijns sierde mijn lippen. 'Kom.'

Sarah schudde haar hoofd. 'Nee.'

Een zucht rolde over mijn lippen. Zo voorspelbaar dit. 'Kijk dit kan pijnloos, of moet ik je mee sleuren?'

Haar ogen werden zo groot als schotels, en angstig schudde ze haar hoofd. 'Ik ga niet mee.'

Opnieuw verliet een zucht mijn lippen. 'Oké dan, dan zal ik je mee moeten sleuren' Ruw greep ik har arm beet, en trok haar mee naar buiten. Een oud vrouwtje wierp een verbaasde blik mijn kant op. Er leek een knop bij Sarah om te draaien, toen ze het vrouwtje zag. 'Oké ik ga mee', zei ze gehaast. Ik liet grijnzend haar pols los, en knikte goedkeurend. Met trillende handen trok ze de deur achter haar dicht, en draaide het op slot. Zwijgend liep ze achter mij aan. Een hand rustte vertrouwd op mijn pistool. Tot mijn verbazing liep ze braaf mee, en stapte vlot de auto in. Een brede grijns sierde mijn lippen toen ik de straat uit scheurde. De grijns verliet mijn lippen niet toen ik voor mijn appartement tot stilstand kwam. Ik sleurde haar ruw uit de auto, mee naar binnen. Ik liet haar pas los toen we in mijn kamer stonden. 'En hier blijf jij een tijdje', zei ik en duwde haar ruw op de grond. Ik verliet mijn appartement weer, en draaide de deur op slot. Ik wilde haar even uittesten. Meteen voelde ze aan de deur, waardoor er nog een brede grijns rondom mijn lippen verscheen.

Twee uur later wandelde ik mijn kamer weer binnen. Ik had wat eten voor Sarah gekookt. Ikzelf had uiteraard al gegeten, met het leuke buurmeisje van hiernaast. 'Eet op', zei ik kil en zette het bord voor haar neus neer. Ze zat tot mijn verbazing nog steeds op de grond. Zwijgend ging ik aan mijn bureau zitten, en pakte een van mijn boeken. Binnenkort was er tentamenweek, en ik kon niet zeggen dat ik al veel gestudeerd had. Al die tijd voelde ik haar blik op mijn rug rusten, wat mij een gevoel van voldoening gaf, gek genoeg. Grijnzend keek ik haar aan. Ik beende op haar af. 'Nu gaan er leukere dingen gebeuren Sarah.'

De hele nacht had ik haar genomen. Geen enkele minuut had ik haar rust gegund. Het gevoel was overweldigend. Het gevoel van macht én genot in een. Rillend lag ze tegen mijn borst aan, terwijl ik rustig een sigaretje rookte. Dit was het leven.