Daan.

Hoofdstuk 22

Hoofdstuk 22

Daan – 18 jaar

Kreunend kwam ik overeind en greep naar mijn hoofd. Gisteravond was iets uit de hand gelopen wat betreft alcohol gebruik. Naast mijn bed stond nog een halfvol glas met water, en een geopende paracetamol strip. De laatste tijd liep het nog al vaak uit de hand, zodat ik gedwongen werd voorzorgmaatregelen te nemen. Kreunend haalde ik een pilletje uit de strip, gooide die in mijn mond, en dronk het glas leeg. Vervolgens liet ik mijn benen over de rand van het bed bungelen. Ik haalde een hand door mijn warrige blonde haren heen, en leek nu pas de vermoeidheid op te merken. Vermoeidheid van nachten lang feesten, overdag hard studeren, en de nachtmerries die mij steeds bleven achtervolgen in mijn slaap. Zuchtend stond ik uiteindelijk op, en bevond mij naar de douche. Er was nog niemand op in het studentenhuis, wat mij de gelegenheid had om uitgebreid te douchen, gezien niemand anders de douche nodig had. Ik smeerde mijn lichaam in met goed ruikende Axe, en waste vervolgens mijn haren. IJskoude stralen maakten mijn geest al iets helderder. In combinatie met het pilletje, liet het mijn hoofdpijn al iets afnemen. Ik stapte onder de douchen uit, en droogde mij zuchtend af. Een zucht verliet mijn lippen, terwijl ik mijn kleren aantrok. Weer een dag hard studeren. Het begon zijn tol te eisen. Ik zat bomvol met kennis, kennis die ik nog niet kon gebruiken. Maar ik moest het toelatingsexamen halen. Zuchtend vond ik mijn weg naar boven. Ik opende de deur, en sloeg meteen mijn ogen neer. Dion stond naakt, met zijn rug naar mij toe. 'Morgen', mompelde ik, en hield mijn blik strak op de grond gericht.

Dion leek zich nergens voor te schamen, en draaide zich al grijnzend om, om mijn begroeting te beantwoorden. Op mijn vraag of ik al ontbeten had, schudde ik mijn hoofd en vertelde hem geen trek te hebben. Dion haalde zijn schouders op, en trok zijn kleren aan. 'Ik ga wel even ontbijten', zei hij, en verliet de kamer.

Zuchtend nam ik plaats achter Dions bureau, wat nu eigenlijk mijn bureau genoemd kon worden, en begon weer te studeren. Als ik studeerde, hoorde of voelde ik niets meer om mij heen. Ik werd opgeslokt door de interessante stof die zich voor mij bevond, en slurpte het op als een milkshake. Studeren was mijn ding. Een betere manier om te ontsnappen aan de pijn, en aan mijn toekomst te werken. Mijn ogen scanden de tekst met moeilijke woorden keer op keer. Elk woord wat ik niet begreep, zocht ik op, schreef het erbij. Ik vertaalde het in mijn hoofd naar een begrijpbare tekst. Ik ging zo op in het studeren, dat ik het geprik van koel metaal tussen mijn schouderbladen, pas te laat opmerkte. Mijn ogen werden zo groot als schotels, en langzaam draaide ik mij om. Ik staarde recht in de loop van Arie's pistool. Angst nam bezit van mij, en verspreidde zich door heel mijn lichaam heen. 'Opstaan', siste hij. Hij was geen spat veranderd. Zijn ogen gaven mij de rillingen. Een lichte fonkeling was erin te zien, hij genoot hiervan. Langzaam stond ik op, en stak mijn handen in de lucht. 'Wat wil je?' vroeg ik hem.

Ik kon niet geloven dat hij voor mijn neus stond. Na al die jaren. Hoe had hij mij überhaupt gevonden? Hij grijnsde kil naar mij. 'Ik had nog een klusje te klaren. En nu heb ik je dan eindelijk gevonden. Je weet teveel jongen, en dat gaat jou fataal worden.'

Voordat ik antwoord kon geven, boorde de kogel zich in mijn borstkas. Happend naar lucht, greep ik mijn borst vast, en viel uiteindelijk op de grond.

Het had een centimeter gescheeld. Een centimeter verder naar rechts, en ik was verleden tijd geweest. Ik voelde mij nog ontzettend licht in mijn hoofd, mijn ogen open houden kon ik haast niet, maar ik leefde nog. Dion stond bezorgd aan mijn bed, terwijl een arts mij duidelijk probeerde te maken wat ze gedaan hadden. De kogel was operatief verwijderd, en aan de politie afgedragen. Een keurige hechting zorgde ervoor dat de wond nu dicht was. Er werd donorbloed in mijn lichaam gepompt, om mijn bloed aan te vullen. Ik sloot mijn ogen, niet meer in staat ze open te houden. Misschien was het maar beter geweest als het een centimeter naar rechts was geweest. Als de kogel mijn hart had doorboord. Misschien zou alleen de dood mijn pijn nog kunnen stoppen.

Ik herstelde gelukkig snel weer, en mocht al gauw weer naar mijn appartement. Dion was erg behulpzaam, hij leek zich echt rot geschrokken te zijn. Arie hadden ze al gepakt. De sukkel was zijn pistool onderweg verloren, en het machten met de kogel die ze uit mijn lichaam gehaald hadden. Getuigen tegen hem zou ik niet doen. Nergens tegen. Ik wilde rust. Mij kunnen concentreren op het toelatingsexamen, en mij concentreren op het zoeken naar een eigen appartementje. Met het zwart werken had ik voldoende geld gespaard om in ieder geval al rijles te kunnen nemen, waar ik aan ging beginnen als het van de artsen toegestaan was. Ik voelde mij prima, maar zij besloten dat ik volgende week op controle moest. Ik had Dion nog niet verteld over het zoeken naar een eigen plekje, en dat zou ik hem pas doen als ik een eigen appartement gevonden had. Ergens voelde ik mij enorm schuldig dat ik hem ging verlaten, maar ik wist dat het beter was. Ik moest volwassen worden, en daar hoorde ook een eigen woning bij. Zuchtend bevond ik mij naar de badkamer. Het incident was nu een week geleden. Traag trok ik mijn shirt over mijn hoofd heen, durfde niet in de spiegel te kijken. Toch keek ik op. Een rafelige wond sierde mijn borst, net naast mijn hart. De artsen hadden mij al verteld dat het waarschijnlijk een goed zichtbaar litteken zou worden. Ik beet op mijn lip. Shit. Het was echt zijn bedoeling geweest mij te vermoorden. Langzaam raakte ik de wond aan. Een pijnlijk gevoel trok door mijn lichaam heen. Een litteken op de plek waar mijn hart hoorde te zitten. Want ik vroeg mij weleens af, of ik daadwerkelijk nog een hart had. Een hart dat meer deed dan alleen maar kloppen, en bloed rondpompen. Maar een hart dat ook voelde.

---------------------------------

Updates onregelmatig, gezien ik dit verhaal nog niet klaar heb. Vandaag heb ik gelukkig hieraan kunnen werken.