Daan.

''Proloog.''

Ik wilde dit toch met jullie delen. Dit stukje wilde ik eerst als proloog gebruiken, maar ik kwam erachter dat het al te veel van het verhaal zou verklappen. Nu kan ik hem alsnog posten. :)

Al zolang ik mij kon herinneren was ik geen goed persoon. Dat was mij keer op keer ingehamerd. Ik was slecht. Ik zou altijd slecht blijven. Ik was gewoon slecht geboren en ik had er niet mogen zijn. Mijn vader dealde in drugs, stond bovenaan de rangorde. Mijn moeder was een engel, maar meegetrokken in zijn duistere wereld.

Ik als klein jongetje kreeg op mijn negende een pistool in mijn handen gedrukt, ik moest leren schieten. Ik had de zware taak op mij gekregen om mijn moeder te beschermen als mijn vader dood was. Ik schoot. Ik schoot drie keer. Ik herinnerde mij nog dat ik huilend weg gerend was. Ik wilde niet schieten. De dag erna dwong mijn vader mij opnieuw. Net zolang tot ik het kon. Totdat ik geen een keer meer mijn doel miste.

Ik was elf toen de politie aanbelde en ik als iets groter jongetje de deur voor de grote agent open maakte. Of hij even binnen mochten komen. Ik vroeg beleefd of hij ook een glaasje ranja wilde, maar hij schudde beleefd zijn hoofd. Of ik even op de bank wilde gaan zitten. Ik staarde hem aan met mijn blauwe ogen. Jouw papa en mama liggen in het ziekenhuis.

Ik gaf niets om mijn vader. Ik had geen moeite om hem te doden. Mijn moeder was een ander verhaal. Als jongetje van elf sloop ik op een nacht het ziekenhuis binnen met mijn eigen pistool die ik voor mijn tiende verjaardag van mijn papa had gekregen. Mijn ouders lagen in coma, een slaap waar ze misschien wel nooit meer uit zouden komen. Ik dacht dat ze pijn hadden. Mama mocht geen pijn hebben. Papa verdiende het. Ik wist dat het geen auto ongeluk was. Ik wist dat het papa's schuld was.

Ik haalde de trekker over en schoot mijn papa recht in zijn hart. Ik gaf mijn mama een kusje en vertelde dat ik snel weer bij haar zou zijn. En schoot haar door haar hart.

Ontoerekeningsvatbaar was ik. En jong. En was in een slecht gezin opgegroeid. Ik kreeg vrijspraak van mijn daad. Ik werd in een pleeggezin gestopt, waar ik op mijn zestiende alweer weg ging om op mijzelf te wonen. Ik ging werken zodat ik mijn rijbewijs kon betalen, zodat ik een studie kon betalen. Zodat ik een beter mens kon worden. Wist ik veel dat slechte mensen nooit goed zouden worden.

Dit is mijn verhaal. Het héle verhaal.