Daan.

Epiloog.

Luister het liedje ^^

Epiloog

Het blonde jongetje keek omhoog. De zon scheen op zijn bleke huidje. Dapper stapte hij door, door het groene gras. Zijn blauwe ogen keken onderzoeken om zich heen. Hij had geen idee waar hij zich bevond. Waar hij heen moest gaan.

Iedereen had hem in de steek gelaten. Allemaal. Waren dit mensen? Was hij ook een mens? Ging hij mensen ook in de steek laten?

Een traan welde op, en even schitterden zijn blauwe ogen. De traan liet het blauw los, en rolde over zijn wang heen naar beneden.

Hij wilde geen mens zijn, als dit de betekenis van een mens was.

Hij liep door. Liet zich uit pure vermoeidheid even later op het gras zakken. Nog een traan rolde naar beneden. Papa was zo boos en gestrest geweest vandaag. Hij was bang dat papa er morgen niet meer zou zijn.

Hij was bang dat mama er aan onderdoor zou gaan als papa neergeschoten werd door ome Arie.

Hij was al te wijs voor zijn leeftijd. Vier jaar was hij.

De naderende voetstappen merkte hij niet op. De gedaante die naast hem plaats nam, herkende hij meteen. Het gedaante hijgde van de inspanning. Hij werd tegen het lichaam aangedrukt. Voelde direct een sterke hartslag. Een hartslag die niet kapot te krijgen was. Een hartslag die hem niet in de steek zou laten.

Stan.

Twee weken later was hij er niet meer.

Vergeet het dankwoord niet te lezen!