Lost in Harry Potter

Daigon Ally

Ik had nu al een ding veranderd. Ik had hiermee al de loop van een 'hoofdstuk" anders gemaakt.
Door het medaillon om te doen had ik ervoor gezorgd dat ik het Harry kon geven als de tijd daar was.

Zou ik er Perkamentus' dood ook mee kunnen voorkomen?
Ik wist het niet.
Ik wist ook niet of ik teveel levens moest gaan sparen. Dat leek me niet verstandig. Harry zou nog meer moeten groeien, en helaas was de dood een terugkerend thema in zijn leven.
Mocht ik een leven wel sparen? Vanuit mijn ooghoek keek ik naar Sirius. Die zat een boek te lezen,

Harry was naar zijn hoorzitting en iedereen in huis was zenuwachtig. Hermelien liep te ijsberen. Ron zat op zijn nagels te knagen en de tweeling speelde knalpoker. Dus mijn gedachten werden zo nu en dan verstoord door een harde knal.
Ten langen leste stond ik op en liep naar de huiskamer.
Ik keek uit het raam naar de achtertuin. Die was vol leven dat je niet zou opvallen als je niet goed keek.

Ik voelde een onverwachts gevoel van heimwee. Zouden mijn ouders er al achter zijn gekomen dat ik weg was? Misschien hadden ze de politie wel ingeschakeld...die zouden binnen de kortste keren waarschijnlijk aan een misdrijf denken. Een diepe zucht, wat moest ik nou? Opnieuw kijken of die stomme kast alweer begaanbaar was naar mijn eigen keukentje? Ik vermoedde dat dat weinig zin zou hebben.

'Robin.'

Waarom zoekt Sirius mijn gezelschap? Ik ben niet gezellig...

'Ja?'

Ook hij kijkt uit het raam, mijn blik volgend, 'wat zit je toch allemaal dwars?'
'Dat zou je niet geloven als ik het je vertelde.' mompel ik.
Hij kijkt me glimlachend aan, 'try me.' Ik bijt op mijn lip. Verwachtingsvol kijkt hij me aan.
Snel wend ik mijn blik af.
'Ik wacht.' zegt hij droogjes.
'Je gaat niet weg voor ik het verteld heb zeker?' vraag ik wijselijk.

'Nop.'

Ik zucht een keer diep, 'voor ik begin. Je schijnt...mijn gezelschap wel prettig te vinden.'

'Je hebt iets, mysterieus. Dat vind ik wel interessant.' zegt Sirius. 'Jou beurt.'

'Goed, goed. Maar niet tegen mijn aan gaan zeuren als je me niet gelooft.' Waarschuw ik hem. 'Ik eh...kom zegmaar uit de "toekomst". In mijn tijd, het is 2011, is Harry Potter een boek. Een reeks van zeven boeken. Waarin hij Voldemort moet zien te verslaan. Dit is deel vijf. Dat zat ik thuis te lezen, toen ik plots herrie hoorde in mijn keukenkast. Muizen dacht ik, maar toen ik de deur opendeed belandde ik ineens bij jullie. Ik heb ook echt geen idee hoe ik weer thuis zou moeten komen.'

'Vind je het hier niet fijn dan?'

'Sirius, ik weet van iedereen wat er gaat gebeuren! Dat is toch niet goed!?'

'Lijkt mij een nuttige gave.'

'Zijn jij en Perkamentus broers of wat?' zeg ik nuchter. Sirius schiet in de lach, 'nee, natuurlijk niet! Maar...heel ongeloofwaardig klinkt het niet hoor. Zie ik er uit zoals in jouw hoofd?'

'Eh...ja.' geef ik schoorvoetend toe. 'En als ik toch de eerlijkheid zelve ga spelen, in het boek w...ben jij mijn favoriete personage. Vandaar dat je ook zo kn-' ik maak mijn zin niet af, schraap mijn keel hen houd mijn mond.

Maar ik weet dat Sirius dondersgoed weet wat ik wilde zeggen.

'Wordt jij ook beschreven in het boek?' vraagt hij, een vage glimlach tekent zijn gezicht en zijn ogen twinkelen.

'Nee.'

'Dan zit je niet in het boek, maar dan zou ik eerder denken aan een...'

'Parallel universum, ja dat zei Perkamentus ook al.' zeg ik voor hij zijn zin af kan maken.